لیسا فرانکنشتاین

لیسا فرانکنشتاین، داستان لیسا (کاترین نیوتون) دانش‌آموز سال آخر دبیرستان است که از تروما دیدن قتل مادرش رنج می‌برد. او به مدرسه‌ای جدید می‌رود، اما ترجیح می‌دهد به جای حیاط مدرسه در قبرستان وقت بگذراند. وقتی طوفان رعد و برق عجیبی جسد یک پیانیست جوان درگذشته (کول اسپروس) را زنده می‌کند، لیسا او را به خانه می‌برد و دوستی‌شان به او کمک می‌کند تا به نسخه‌ای قوی‌تر، شادتر و مطمئن‌تر از خودش تبدیل شود. اما هیولا می‌خواهد بدنش در حال پوسیدن به حالت عادی برگردد و آماده است تا برای جایگزین کردن قسمت‌هایی که نیاز دارد، دست به اقدامات مرگباری بزند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اشاره‌هایی که در لیزا فرانکنشتاین به فیلم‌های دهه ۱۹۸۰ شده است، صحبت کنند. کدام‌ها را متوجه شدید؟ چه کلیشه‌های منفی از برخی فیلم‌های نوجوانانه دهه ۸۰ در اینجا مورد توجه قرار گرفته و اصلاح شده است؟
• فیلم چگونه خودکشی را به تصویر می‌کشد؟ آیا این نمایش مسئولانه‌ای است؟ چه زمانی مهم است که در مورد سلامت روان صحبت کنیم، به ویژه اگر نگران یک دوست یا عضو خانواده هستید؟ چه منابعی برای کمک به کودکان و بزرگسالان وجود دارد؟
• آنچه تافی را به یک شخصیت ضد کلیشه تبدیل می‌کند چیست؟ چرا فکر می‌کنید تشویق‌کنندگان و دختران محبوب معمولاً در فیلم‌های نوجوانان نقش منفی دارند و چرا فکر می‌کنید طردشدگان معمولاً قهرمانان هستند؟
• آیا مصرف مواد مخدر و نوشیدن الکل در اینجا جذاب جلوه داده می‌شود؟ چرا، یا چرا نه؟ آیا پیامدهای واقعی وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• فیلمسازان مری شلی را با فرانکنشتاین (1818) بازآفرینی کردند و آن را به یک کمدی ترسناک رمانتیک در دهه 1980 تبدیل کردند. داستان‌های کلاسیک دیگر را در نظر بگیرید و آن‌ها را در دوره‌های زمانی یا ژانرهای مختلف بازآفرینی کنید.

والدین باید بدانند که لیزا فرانکنشتاین یک فیلم کمدی ترسناک عاشقانه نوجوانانه با حال و هوای کمپ‌های تابستانی است که در دهه ۱۹۸۰ اتفاق می‌افتد و توسط دیابلو کودی نوشته شده و به طور آزادانه‌ای بر اساس فرانکنشتاین مری شلی ساخته شده است. در اینجا، اعضای بدن با کندن قبر مردگان به دست نمی‌آیند، بلکه هیولای زنده‌شده (کول اسپراوس) افرادی را که شخصیت اصلی لیزا (کاترین نیوتون) را مورد آزار قرار می‌دهند، به قتل می‌رساند و اندام‌های آنها را برای استفاده خود برمی‌دارد. خشونت در این فیلم بسیار زیاد و تا حد زیادی برای خنداندن تماشاگران به کار رفته است، اما در عین حال شوکه‌کننده و بسیار خونین است. فلش‌بک‌ها دختری نوجوان را نشان می‌دهند که شاهد قتل مادرش در جریان یک حمله به خانه است. خودکشی نیز به عنوان یک راه‌حل (موقت) برای برخی مشکلات/شرایط ارائه می‌شود. به عنوان بخشی از طنز و ادای احترام فیلم به کمدی‌های نوجوانانه دهه ۸۰، لیزا بر از دست دادن باکرگی خود با مرد مناسب تمرکز دارد. صحبت‌های جنسی در فیلم بیشتر از عمل است، اما محتوای جنسی شامل خودارضایی، یک ویبراتور بزرگ و زوج‌هایی است که قبل و بعد از رابطه جنسی در رختخواب نشان داده می‌شوند. یک شخصیت بدون رضایت به دیگری دست می‌زند/وادار به لمس دیگری می‌شود. لیزا در یک مهمانی به طور تصادفی پی‌سی‌پی مصرف می‌کند و اتفاق خوبی از آن نمی‌افتد. زبان فیلم با گفتگوی نوجوانان دهه ۸۰ مطابقت دارد و شامل کلماتی مانند "س--ت"، "بیچ"، "شهر برانر"، "روانی روسپی" و موارد دیگر است. استفراغ. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

برای هر کسی که درباره‌ی فیلمنامه‌ای مشترک از دنیل واترز، تیم برتون، مل بروکس، جان هیوز و دیابلو کودی فانتزی داشته (هر کسی؟)، این یک پرداخت سرگرم‌کننده، هرچند عجیب و غریب، است. با لیزا فرانکنشتاین، کودی شور و شوق هیولای نوجوان خود را از جنیفرز بادی با طنز قاتلان زنجیره‌ای دبیرستان تاریک واترز در هیترز، دختر تنها که تنها دوستانش مرده‌اند از بیتل‌جوس برتون، نگاه بازنگرانه به شلی از فرانکنشتاین جوان بروکس، و طرح ساختن دوست‌دختر توسط بچه‌های درس‌خوان از ساینس عجیب هیوز ترکیب می‌کند. کودی حتی شخصیت‌هایش را در زمانی قرار می‌دهد که بیشتر آن فیلم‌های دیگر منتشر شدند—دهه‌ی ۱۹۸۰—که احتمالا فیلم را برای بزرگسالانی که با این فیلم‌ها بزرگ شده‌اند لذت‌بخش‌تر می‌کند. و با این حال، این قطعا یک نگاه اصلی است.متاسفانه بعد از شروع خلاقانه، انرژی فیلم مثل یک جسد راکد می‌شود. اما درست مثل هیولای فرانکنشتاین، با اضافه شدن اعضای جدید، برق دوباره جریان می‌یابد. کارگردانی زلدا ویلیامز (دختر مرحوم رابین ویلیامز) ناهماهنگ است، اما امیدوارکننده. لیزا فرانکنشتاین هم شبیه چیزی است که قبلا ندیده‌اید و هم آشنا و راحت.