داستان واقعی من

در آغاز داستان "داستان واقعی من"، سه دوست دبیرستانی در حال گشت‌وگذار با ماشین هستند که ناگهان ماشین آنها از روی پل به داخل آب سقوط می‌کند. بلافاصله پس از این تصادف شدید، تنها دو نفر از سه نفر سرنشین پیدا می‌شوند: سارا (مورگان لیندهولم) و آندره (بی. جی. میچل) که به بیمارستان منتقل می‌شوند. نفر سوم، آنجی (اما کندی) ناپدید شده است. پدربزرگ و مادربزرگ آنجی (جوانا کسیدی و بروس دیویسون) که او را بزرگ کرده‌اند، و پدرش دین (داری اینگولفسون) که رابطه‌ای دور با او دارد، بسیار نگران هستند و امیدوارند که او را به زودی پیدا کنند. در همین حین، آنجی دوباره ظاهر می‌شود و از فرصتی که برای ایجاد تغییر به دست آورده است، سپاسگزار است. بنابراین، او سفری را آغاز می‌کند تا یک ابرقهرمان واقعی باشد و دنیا را یکی یکی برای دوستان و عزیزانش نجات دهد. در حالی که سارا و آندره با نژادپرستی آشکار مادر سارا و مقاومت او نسبت به رابطه‌شان دست و پنجه نرم می‌کنند، ماموریت آنجی شامل کمک به گروه‌های مختلفی از کودکان و والدین می‌شود، از جمله کار بر روی رابطه خودش با دین.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره پیام‌های موجود در داستان واقعی من صحبت کنند. این پیام‌ها چیست و بینندگان چه درس‌هایی می‌توانند از سفر آنجی بیاموزند؟
• چگونه این داستان اهمیت همدلی و مهربانی را منتقل می‌کند؟ چرا این ویژگی‌های شخصیتی مهم هستند؟
• آیا دانستن این که فیلم از روی یک اتفاق تراژیک زندگی کارگردان الهام گرفته، تاثیری بر نظر شما نسبت به آن فیلم دارد؟ چرا یا چرا نه؟ چه فیلم‌های دیگری هستند که پس از تماشا متوجه شباهت‌هایی در آنها با این فیلم می‌شویم؟

والدین باید بدانند که "داستان واقعی من" اثری است از کارگردان دی. میتری که این درام را به دختر خود که در یک سانحه رانندگی در 17 سالگی درگذشت، تقدیم کرده است. این فیلم بر روی دختری نوجوان به نام آنجی (اما کندی) تمرکز دارد که در یک تصادف شدید دچار آسیب می‌شود و سپس تلاش می‌کند تا به یک ابرقهرمان واقعی تبدیل شود و به دیگران کمک و آنها را شفا دهد. انتظار می‌رود که چند لحظه شدید وجود داشته باشد، از جمله صحنه تصادف در ابتدای فیلم، نوجوانی که آسیب دیده است و برخی گفتگوهای عاطفی صریح. اگرچه فحاشی وجود ندارد، اما مادر سفیدپوستی اظهارات نژادپرستانه‌ای درباره دوست پسر سیاه‌پوست دخترش می‌کند. شخصیت‌های مختلف پس از تصادف عزاداری می‌کنند و گریه می‌کنند. پسری نگران به اتاق خواب دوست دخترش نفوذ می‌کند و آنها یکدیگر را می‌بوسند. بزرگسالان به ندرت نوشیدنی الکلی می‌نوشند.

این فیلمساز عشق خود را به دختر از دست رفته‌اش در این درام تاثیرگذار، اگر گاهی نامتعادل، با عناصر شبیه به داستان پریان در مورد چنگ زدن و بخشیدن کسانی که دوستشان داریم، به تصویر می‌کشد. "داستان واقعی من" باید با مقدمه‌ای همراه باشد که انگیزه شخصی کارگردان دی. میتری را توضیح دهد: این فیلم به دختر از دست رفته‌اش تقدیم شده است که در ۱۷ سالگی در یک سانحه رانندگی درگذشت. این بدان معنا نیست که باید از اشتباهات فیلم در اجرا چشم‌پوشی کرد، اما اگر داستان پشت پرده را بدانید، آسان‌تر است که اشتباهات فیلم را ببخشید و بر جنبه‌های امیدبخش آن تمرکز کنید. بخش‌های اتریشی و ماورایی فیلم به صورت تلگرافی نشان می‌دهند که واقعا چه اتفاقی در حال رخ دادن است، بنابراین قدرت افشاگری تا حدی ناامیدکننده است، اما همیشه واضح است که تاثیر آنژی بر دیگران مثبت، بخشنده و زندگی‌بخش است.تاثیر آنجی بر آینده‌ی پدرش و بهترین دوستانش، برجسته‌ترین نکته‌ی فیلم است. کندی و اینگولفسون شیمی پدر-دختری قابل قبولی دارند و گفتگوهای صادقانه‌ی آن‌ها تاثیرگذار است. با این حال، برخی از داستان‌های فرعی با شخصیت‌های تصادفی و مرتبط با هم، کمتر پویاست، اگرچه همه‌ی این رشته‌ها در پایان (به روشی قابل پیش‌بینی) با هم جمع می‌شوند. لیندهولم و میچل به عنوان سارا و آندره، زوج نوجوانی که بسیار شیرین و حمایتگر هستند، اجراهای برجسته‌ای دارند، به طوری که تقریباً واضح است که چرا مادر سارا از رابطه‌ی آن‌ها خوشحال نیست. تیلور کول (با سابقه‌ی بازی در فیلم‌های شبکه‌ی هالمارک) نیز به عنوان دوست‌دختر دین که او را به خاطر دوری عاطفی‌اش سرزنش می‌کند، عملکرد قابل توجهی دارد. این پروژه‌ی علاقه‌مندانه، به هیچ وجه کامل نیست، اما بسیار احساسی است و با در نظر گرفتن این موضوع، برای والدین بسیار تاثیرگذار خواهد بود.