سال نو را دوست ندارم.

لِین (دیا فرامپتون) ستاره پاپ در فیلم «من سال نو را متنفرم» با نوشتن آهنگ‌های آلبوم بعدی‌اش دست و پنجه نرم می‌کند. قبل از اینکه به شهر زادگاهش نشویل برگردد تا سعی کند مانع نویسندگی‌اش را برطرف کند، یک روانشناس (کندیس کین) به او توصیه می‌کند که گذشته، حال و آینده‌اش را حل کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این واقعیت صحبت کنند که به طور تاریخی، بیشتر کمدی‌های رمانتیک هالیوود از ارزش‌های هترونورماتیو حمایت کرده‌اند. آیا فکر می‌کنید این موضوع در حال تغییر است؟ چرا گنجاندن و نمایش اهمیت دارد؟
• آیا متوجه شدید که هیچ خط گفتگویی در فیلم من سال نو را دوست ندارم توسط یک مرد دگرجنس‌گرا بیان نشده است؟ چرا این موضوع غیرمعمول است؟
• آیا فکر می‌کنید نوشیدن الکل در اینجا جذاب جلوه داده می‌شود؟ چگونه گنجاندن عناصر مسئولیت‌پذیری (داشتن راننده) بر تأثیر نحوه نمایش نوشیدن الکل تأثیر می‌گذارد؟

والدین باید بدانند که من سال نو را دوست ندارم هم یک کمدی رمانتیک LGBTQ+ و هم یک موزیکال مدرن است. این فیلم داستان دو موسیقی‌دان را دنبال می‌کند که به کلاب‌ها می‌روند تا دوست‌دختر سابقشان را در شب سال نو در نشویل پیدا کنند. آنها مشروب می‌نوشند، اما مست نمی‌شوند و راننده دارند. آنها با هویت جنسی خود راحت هستند و طرفداران آنها نیز همینطور، که فقط نظرات مثبت و پذیرا در رسانه‌های اجتماعی منتشر می‌کنند؛ به طور کلی، نمایش LGBTQ+ در فیلم به طرز مثبت و امیدوارکننده‌ای است. موسیقی بخش بزرگی از داستان است، با حضور چند بازیگر از برنامه‌های مسابقه موسیقی The Voice و American Idol. محتوای نامناسب در فیلم بسیار کم است— کمی بوسیدن وجود دارد، اما نه به آن صورت که بتوان گفت عشق‌بازی است. این فیلم خیلی خوب نیست و ارزش‌های تولیدی آن خیلی چشمگیر نیست، اما ممکن است برای نوجوانان LGBTQ+ که می‌خواهند خودشان را در داستان‌های عاشقانه روی صفحه ببینند، معنادار باشد. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این فیلم کمدی رمانتیک LGBTQ+ قدمی بزرگ در جهت درست است با یک ایراد بزرگ: خوب نیست. فرامپتون (از گروه موسیقی Meg & Dia) نقش خواننده پاپی را بازی می‌کند که با نوشتن در مورد دلشکستگی به موفقیت دست یافت، اما خلاقیتش خشک شده است. در امید به یافتن الهام، شب سال نو را در بارها می‌گذراند در جستجوی معشوق سابقش در حالی که کاملاً از این بی‌خبر است که بهترین دوستش، کاسی (اشلی آرگوتا)، عاشق اوست. این قطعاً یک فیلم رمانتیک است، اما کمدی رمانتیک بودن آن شاید اغراق‌آمیز باشد -- من سال نو را دوست ندارم سرگرم‌کننده است، اما بعید است که واقعاً بخندید. مفهوم آن بامزه است، تا زمانی که متوجه شوید که در هر دو فیلم نیک و نورا و فهرست بی‌پایان و اسکات پیلگریم در برابر دنیا بهتر اجرا شده است -- که این باعث می‌شود صدای ضربه این فیلم بلندتر به گوش برسد.در مورد فیلم‌سازی، به نظر می‌رسد که هیچ هزینه‌ای صرف نشده است. عکاسی و نورپردازی ضعیف، صداگذاری مرده، تدوین ضعیف، بازیگری نامناسب، عدم هماهنگی و شیمی میان بازیگران، و فیلمنامه‌ای ضعیف که گاهی یکی از شخصیت‌ها به دوربین چشمک می‌زند، همه این عوامل باعث می‌شود که فیلم بیشتر شبیه فیلم‌های دانشجویی به نظر برسد تا اثری از یک کارگردان با تجربه (کریستین بیکر). شاید کل بودجه صرف موسیقی شده باشد، و با توجه به اینکه داستان در نشویل اتفاق می‌افتد، این موضوع می‌تواند بسیار مرتبط باشد. موسیقی ساخته شده توسط امر کینسیلا فوق‌العاده است، با چندین آهنگ اصلی از ترانه‌سرایان با استعداد بیلی استینبرگ (ترانه "رنگ‌های واقعی" سیندی لاپر تنها یکی از آهنگ‌های موفق اوست) و جاش الکساندر (ترانه "قلبم را بشکن" دمی لواتو) که انتظارات را به طرز شگفت‌انگیزی برآورده می‌کنند. اگرچه در این فیلم هماهنگی وجود ندارد، اما به عنوان یک اثر با نیت خوب و پیشرفت، این فیلم لحظات درخشانی دارد.