آیا ما را می‌بینید؟

آیا می‌توانید ما را ببینید؟ با تلاش‌های بی‌وقفه کندی (کانگوا چیلش) برای متقاعد کردن تنها فرد دارای خودرو در دهکده‌اش، برای رساندن او و همسر باردارش، چاما (رث جول)، به بیمارستان آغاز می‌شود. هیجان او برای به دنیا آوردن اولین فرزندش، با تولد کودکی با آلبینیسم (کم‌رنگی پوست) کاهش می‌یابد. آلبینیسم به معنی فقدان رنگدانه است، بنابراین کودک پوستی بسیار روشن و چشمانی آبی دارد. مادر کندی قبلاً چاما را مورد سرزنش قرار داده بود، بنابراین وقتی کندی همسر و نوزادش را از خانه بیرون می‌کند، این رفتار چندان تعجب‌آور نیست. مشخص نیست که کندی و مادرش کودک را به دلیل این فرض که همسرش توسط مردی سفیدپوست باردار شده است، یا به این دلیل که افراد آلبینی در فرهنگ زامبیا به عنوان افرادی شرور یا نامطلوب طرد می‌شوند، رد می‌کنند. به هر حال، مادر جدید، که در ابتدا کودک را رد می‌کند، جایی برای رفتن ندارد. راننده تاکسی مهربانی او را به خانه خود می‌برد، و در فلش فورواردی به ۱۰ سال بعد، ما می‌بینیم که راننده، مارتین (کوندوانی الیوت زولو)، با چاما ازدواج کرده و پسر، جوزف (تابو کامبا)، را به عنوان فرزند خود بزرگ کرده است. وقتی مادر و مارتین به طور ناگهانی و به دلایلی نامشخص فوت می‌کنند، جوزف به نزد پدر بیولوژیکی خود فرستاده می‌شود، که به طور غیرقابل توضیحی ثروتمند شده، مجدداً ازدواج کرده و به طور عجیبی از پیش‌داوری‌ها علیه آلبینیسم که باعث از هم پاشیدن خانواده اولش شده بود، رها شده است. سرنوشت جوزف چه خواهد شد؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تعصب صحبت کنند. ریشه‌های تعصب از کجا نشأت می‌گیرد؟ به نظر شما چه چیزی می‌تواند مانع از تعصب شود؟
• چرا فکر می‌کنید بعضی از افراد از کسانی که متفاوت به نظر می‌رسند، می‌ترسند؟
• در بخش اول فیلم، به نظر می‌رسد که پیش‌داوری‌ها علیه آلبینیسم قوی است، اما بعد ناپدید می‌شود. آیا فیلم این موضوع را توضیح می‌دهد؟

والدین باید بدانند که آیا شما ما را می‌بینید؟ یک درام زامبیایی است که بر اساس زندگی جان چیتی، خواننده و ترانه‌سرای زامبیایی ساخته شده است. او در بدو تولد به دلیل آلبینیسم توسط پدرش طرد شد و توسط مادرش که مجددا ازدواج کرده بود، بزرگ شد. در این نسخه داستانی از زندگی او، پسر در کودکی مورد آزار و طرد قرار می‌گیرد، اما با پشت سر گذاشتن موانع، به یک خواننده و ترانه‌سرای موفق پاپ تبدیل می‌شود، همانطور که چیتی در زندگی واقعی بود. علاوه بر آزار و اذیت، فیلم یک طرح آدم‌ربایی نافرجام، زخمی با چاقو، توهین و کتک خوردن یک پدر از پسر جوانش به دلیل خطایی که مرتکب نشده است را به تصویر می‌کشد. زبان فیلم شامل کلمات زشتی مانند کرم و اصطلاح عامیانه "مابی" است. در حالی که نوجوانان بی‌عدالتی ناشی از تعصب بر اساس رنگ پوست را درک می‌کنند، اجرای ساده و ناهماهنگ فیلم، آن را به گزینه‌ای نامحتمل برای کودکان تبدیل می‌کند. این فیلم به زبان‌های نیانجی و انگلیسی با زیرنویس انگلیسی است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

هر دو فیلمسازان و بازیگران در «آیا ما را می‌بینی؟» به نظر برای پرداختن به موضوع مهم این فیلم، خیلی بی‌تجربه می‌رسند. همه‌ی دست‌اندرکاران این پروژه باید به خاطر پرداختن به موضوع پیش‌داوری بر اساس رنگ پوست میان آفریقایی‌ها مورد تقدیر قرار بگیرند، اما مهارت‌های فیلم‌نامه‌نویسی، بازیگری، کارگردانی و فیلم‌برداری، مواد ضروری در قصه‌گویی موثر و تاثیرگذار هستند. بدون این مهارت‌ها، این فیلم علی‌رغم تلاش‌های صمیمی، سطحی به نظر می‌رسد. این فیلم به عنوان اولین فیلم بلند زامبیا در نتفلیکس تبلیغ می‌شود و به همین دلیل، به جای عظمت، ممکن است منبع غرور و علاقه‌ی بینندگان زامبیایی باشد که امیدوارند چنین تولیداتی را در پلتفرم جهانی ببینند.به جای عمق، تکرار وجود دارد. چیزهایی که نیازی به توضیح ندارند، توضیح داده شده و به طور مفصل تکرار می‌شوند، در حالی که چیزهایی که به شدت نیاز به توضیح دارند، حتی مورد توجه قرار نمی‌گیرند. جوزف سوالاتی می‌پرسد و کسی به او پاسخ نمی‌دهد. والدینش فوت می‌کنند. ما هیچ ایده‌ای نداریم که چطور. پدری که او و مادرش را از خانه بیرون انداخت، حالا می‌خواهد با او زندگی کند. چه چیزی تغییر کرده است؟ آیا تعصب او ناگهان از بین رفت؟ توسعه شخصیت وجود ندارد و متاسفانه بدون آن، داستان تاثیرگذار و عمیق فیلم نتوانست ما را تحت تاثیر قرار دهد. هر فرصتی برای کاوش در این مسئله نادیده گرفته می‌شود و به جای آن، ملودرام و کلیشه‌های تکراری و بدون بینش ارائه می‌شود. پیام یک کارت تبریک معمولی Hallmark معنا و مفهوم بیشتری نسبت به آنچه در اینجا به عنوان حکمت ارائه می‌شود، دارد. کسی می‌گوید، «بزرگ‌ترین حقایق ساده‌ترین حقایق هستند.» این چه معنایی دارد؟ اینطور نیست که در طول ۱۰۹ دقیقه فیلم، لحظه‌های تاثیرگذاری وجود نداشته باشد (تاثیرگذارترین لحظه: دیدار مجدد جوزف با آن غریبه‌ای که به او مهربانی کرد)، اما در بیشتر موارد، زندگی جان چیتی به دست فیلمسازانی بی‌تجربه و تلاشگر هدر رفت.