پست

در فیلم پست به کارگردانی استیون اسپیلبرگ، اتفاقات اوایل دهه 70 میلادی را دنبال می‌کنیم که منجر به انتشار جنجالی یک مطالعه طبقه‌بندی‌شده در مورد جنگ ویتنام، معروف به اسناد پنتاگون، در واشنگتن پست می‌شود. این اسناد ابتدا به نیویورک تایمز درز کرده بود. وقتی بن بگدیکیان (باب ادنکیرک)، خبرنگار سیاسی پست، متوجه می‌شود که منبع، دنیل السبرگ (متیو ریس)، همان اسناد درز کرده به تایمز را در اختیار دارد، یک کپی از آن را به سردبیرش، بن بردلی (تام هنکس)، می‌دهد. بردلی باید کای گراهام (مِریل استریپ)، ناشر روزنامه، را متقاعد کند تا مقالاتی را منتشر کند که نشان می‌دهد چند دولت از بی‌فایده بودن دخالت آمریکا در جنگ ویتنام آگاه بودند. گراهام به بردلی اعتماد دارد، اما دیگران او را از اجازه دادن به بردلی برای انتشار این اسناد برحذر می‌دارند، زیرا این کار آینده مالی روزنامه را به خطر می‌اندازد و او را در معرض تعقیب قضایی دولت نیکسون قرار می‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد ارتباط داستان پست با رابطهٔ امروزی سیاستمداران و مطبوعات صحبت کنند. چه شباهت‌هایی می‌بینید؟ چه تفاوت‌هایی؟
• شما فکر می‌کنید این فیلم تا چه حد به واقعیت وفادار است؟ آیا این فیلم شما را مشتاق می‌کند تا در مورد تاریخچه اسناد پنتاگون بیشتر بدانید؟ پیشنهاد می‌کنیم کتاب «Most Dangerous: Daniel Ellsberg and the Secret History of the Vietnam War» نوشته استیو شینکین، نویسنده برنده جوایز غیرداستانی، را مطالعه کنید.
• آیا گراهام و بردلی مدل هستند؟ در مورد دنیل السبرگ چه؟ چرا، یا چرا نه؟ نقاط قوت شخصیتی آنها را توصیف کنید.
• آیا فکر می‌کنید اسپیلبرگ تصمیم گرفت بر تصمیم پست تمرکز کند، به جای تصمیم تایمز؟ آیا این تصمیم آن را مرتبط‌تر با اتفاقاتی که امروز بین سیاستمداران و مطبوعات می‌افتد، می‌کند؟

والدین باید بدانند که پست، درام تاریخی استیون اسپیلبرگ است که در مورد نحوه تصمیم‌گیری خبرنگاران، ویراستاران و ناشران واشنگتن پست برای پیروی از نیویورک تایمز و انتشار اسناد محرمانه پنتاگون در سال ۱۹۷۱ است. با بازی مریل استریپ در نقش کای گراهام، ناشر پست و تام هنکس در نقش بن بردلی، سردبیر اجرایی، این درام از نظر اجتماعی و سیاسی مرتبط است و به وضوح پاسخی به رابطه خصمانه دولت فعلی با مطبوعات است. این فیلم قداست آزادی مطبوعات و توانایی آن در افشای فریب و فساد سیاسی را ترویج می‌کند. شخصیت گراهام همچنین نشان می‌دهد که چقدر سخت بود (و هنوز هم هست) که زنان رئیس بدون مورد سوءظن قرار گرفتن یا تضعیف شدن، رهبری کنند. در این فیلم چیزهای مبهم زیادی وجود ندارد به جز چند فحش و صحنه افتتاحیه کوتاهی که در طول جنگ ویتنام اتفاق می‌افتد. خانواده‌هایی که با هم تماشا می‌کنند می‌توانند در مورد ارتباط داستان با امروز و اینکه چرا آزادی مطبوعات یک نشان مهم از جامعه آمریکایی است، بحث کنند. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر مانند این، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

استریپ و هَنکس در فیلم جدید اسپیلبرگ درخشیده‌اند. این فیلم دفاع به‌موقع اسپیلبرگ از مطبوعات و آزادی آن‌ها در افشای فساد است، حتی زمانی که این فساد افراد قدرتمند سیاسی را درگیر یا شرمنده کند. به‌جای تمرکز بر نیل شیهان و انحصار نیویورک تایمز در انتشار اسناد پنتاگون، اسپیلبرگ شرح می‌دهد که روزنامه واشینگتن پست، و به‌طور خاص ناشر افسانه‌ای زن آن، گراهام، چگونه با تصمیم انتشار اسناد فوق‌محرمانه الِسبرگ مواجه شدند. گراهام با انتشار این اسناد، ریسک از دست دادن آینده کسب‌وکارش را پذیرفت. اما او به مشاوران خود (همه مرد) گوش می‌دهد و سپس تصمیم خود را می‌گیرد. استریپ، همان‌طور که انتظار می‌رود، در نقش خانم گراهام، زنی ثروتمند که بعد از خودکشی غیرمنتظره همسرش به رهبری کسب‌وکار خانوادگی‌اش گمارده می‌شود، فوق‌العاده است. اما گراهام بسیار بیشتر از یک میزبان افسانه‌ای و فرد صاحب نفوذ در واشینگتن است. او متفکر و باهوش است و با شجاعت در برابر مردان مورد اعتمادش که نگران و متکبر هستند، از خود دفاع می‌کند.بازیگران این فیلم به طور کلی عالی هستند، از استریپ و هَنکس در نقش های اصلی تا بازیگران نقش های فرعی مثل تریسی لِتس و بردلی ویتفورد در نقش مشاوران گراهام، اودنکیرک در نقش بن بَگدیکیان خبرنگار برنده جایزه پولیتزر، و سارا پَلسون در نقش تونی همسر وقت بردلی. تماشای استریپ و هَنکس در یک صحنه، کلاس درس بازیگری است. با وجود شخصیت بزرگ بردلی، هَنکس صحنه را نمی بلعد، و بازی ظریف استریپ می درخشد -- به خصوص در لحظه ای که به اعضای هیئت مدیره و دوستانش یادآوری می کند که روزنامه متعلق به پدرش یا همسرش نیست، بلکه متعلق به خودش است. اتفاقات به تصویر کشیده شده در فیلم پست ممکن است در اوایل دهه 1970 رخ داده باشد، اما موضوعات آن -- زنان در قدرت که با تبعیض جنسیتی دست و پنجه نرم می کنند، مطبوعاتی که رئیس جمهور را افشا می کنند، و پوشش های سیاسی و فساد -- می تواند از تیترهای خبری اخیر گرفته شده باشد.