صدای کوچک

همکاری مشترک سارا باریلز خواننده و ترانه‌سرا و جسی نلسون کارگردان (سازندگان نمایش موفق برادوی پیشخدمت) و تولید شده توسط شرکت بد روبات متعلق به جی.جی. آبرامز، لیتل وویس با بازی بریتنی اوگریدی در نقش بِس، یک موسیقی‌دان جوان است که در پیدا کردن صدای خود و متقاعد کردن دیگران به گوش دادن به آن دچار مشکل است. او روزها و شب‌هایش را به عنوان راهبر سگ، معلم موسیقی و رهبر هم‌خوانی در خانه‌های سالمندان و نوشیدن‌خوری در یک کلوپ با اجرای موسیقی زنده می‌گذراند. اما در هر لحظه آرام، دفترچه‌اش را بیرون می‌کشد تا اشعار آهنگ‌هایی را که می‌ترسد هیچ‌کس دیگری هرگز نشنود، ثبت کند. در همین حال، او به مراقبت از برادرش لویی (کوین والدز) که در یک خانه گروهی با دیگران در طیف اوتیسم زندگی می‌کند و پدرش (چاک کوپر)، یک موسیقی‌دان با استعداد که با الکل دست و پنجه نرم می‌کند، کمک می‌کند، در حالی که با علاقه به اتان (شون تیل) و ساموئل (کولتون رایان) دست و پنجه نرم می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مصرف الکل در سریال لیتل وویس صحبت کنند. اعتیاد چگونه به تصویر کشیده شده است؟ آیا سوء مصرف مواد تبعاتی دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟ چالش‌های بِس تا چه حد با مشکلات پدرش همخوانی دارد؟ آیا این موضوع واقع‌گرایانه است؟
• چرا فکر می‌کنید تهیه‌کنندگان این نمایش تصمیم گرفتند تا به‌طور برجسته‌ای آهنگ‌های اصلی را در این مجموعه قرار دهند؟ موسیقی چگونه می‌تواند به یک برنامه تلویزیونی یا فیلم اضافه کند یا از آن بکاهد؟
• شخصیت‌های سریال لیتل ویس چگونه همدلی و دلسوزی را نشان می‌دهند؟ چرا این ویژگی‌های شخصیتی مهم هستند؟

والدین باید بدانند که لیتل وویس یک درام در مورد زنی جوان است که به ساخت موسیقی وادار می‌شود، اما می‌ترسد نتواند مخاطبی پیدا کند و به جای آن زندگی خود را با مشکلات دیگری پر می‌کند. دو شخصیت اصلی با الکل دست و پنجه نرم می‌کنند؛ ما یکی را مست و در حال حل مشکلات عاطفی از طریق نوشیدن می‌بینیم، و دیگری سعی می‌کند از او تبعیت نکند. یک بار محل اصلی داستان است؛ ما مشتریان را در حال نوشیدن و درخواست الکل به نام می‌بینیم. یک مثلث عشقی مرکز دراماتیک نمایش است؛ انتظار بوسیدن، معاشقه، قرار گذاشتن و ارجاعات به رابطه جنسی، برخی صریح، مثل وقتی که زنی به پیدا کردن دوست پسرش با زنی دیگر در حمام در حال دریافت رابطه جنسی دهانی اشاره می‌کند. فحش‌ها شامل "فاک"، "جهنم"، "شیت"، "احمق" و "بیضه" است. بازیگران از نظر سن، نژاد، قومیت و توانایی متنوع هستند؛ یک شخصیت مبتلا به اوتیسم توسط بازیگری که در طیف اوتیسم قرار دارد، بازی می‌شود و با شخصیت با عشق، شوخ طبعی و احترام برخورد می‌شود. تم‌های همدلی و شفقت واضح هستند، با روابط حمایتی و یک شخصیت اصلی که اغلب به او گفته می‌شود که استعداد دارد و می‌تواند در صنعت موسیقی موفق شود، به شرط اینکه حاضر به کار سخت و پایبندی به آن باشد.

این سریال دارای قلب، تصاویر زیبا، بازیگر اصلی جذاب برتنی اوگریدی و آهنگ‌های گیرا و دل‌انگیز است، اما این درام شیرین پر است از زیرداستان‌های زیاد و دیالوگ‌های خجالت‌آور. سوال: بِس کی می‌خوابد؟ به نظر می‌رسد او در میانه شب سگ‌ها را برای پیاده‌روی می‌برد، تمام روز به دانش‌آموزان درس می‌دهد و هر شب در بار کار می‌کند. قابل باور است که زنی جوان که در آپارتمان بزرگی در نیویورک زندگی می‌کند، برای حمایت از سبک زندگی (نه چندان راک‌اندرول) خود، مجبور به انجام چند شغل باشد، اما نمی‌توان از این فکر فرار کرد که سازندگان سریال بیشتر از ارائه تصویری دقیق و حساب‌شده از زندگی واقعی، به شخصیت‌پردازی قهرمان داستان به عنوان زنی شجاع و کوشا علاقه‌مندند.بسی در ساعاتی که از روز (و شب) کار نمی‌کند، به سرعت به دیدن پدرش و برادرش می‌رود. این در مورد دومی، به عنوان یک نکته منفی نیست، چون والدز، بازیگری با اوتیسم، یکی از نقاط قوت نمایش است؛ او عجیب و خنده‌دار است. اگر داستان سریال در همینجا متوقف می‌شد، برای خط داستانی کافی بود و صحنه‌های بیشتری با والدز به ما می‌داد. اما بسی باید رویاهای ستاره شدن و مثلث عشقی را هم در زندگی‌اش جای دهد. او باید خسته باشد و ما هم کمی در حین تماشا خسته می‌شویم. با این حال، گریدی دوست‌داشتنی و درخشان است و آهنگ‌های باریلیس که در موسیقی متن پخش می‌شوند، نیز دوست‌داشتنی هستند. اگر درام‌های شبیه به «ستاره‌ای متولد شده» یا موسیقی باریلیس به سلیقه شما باشد، سریال «صدای کوچک» هم ممکن است به سلیقه شما باشد.