باردو: تاریخچه دروغین از حقیقت‌های اندک

در بارو، فیلمساز مستند سیلوریو گاما (با بازی دانیال خیمنز کاچو) درست قبل از دریافت جایزه مهم روزنامه‌نگاری در ایالات متحده به مکزیکو سیتی بازمی‌گردد. در مکزیک، او با موقعیت‌های سورئال (بازسازی یک نبرد، بازدید از یک استودیوی تلویزیونی، مهمانی شلوغ در یک سالن رقص، گفتگو با هرنان کورتس) مواجه می‌شود که واقعیت و خیال را در هم می‌آمیزند و سیلوریو را با رابطه‌ای که با خانواده، هویت و دیدگاهش نسبت به مکزیک دارد، روبرو می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این واقعیت صحبت کنند که واژه «باردو» معانی متعددی دارد: «شاعر»، «گل و لای»، و «عالم برزخ» (در بودیسم). کدام یک از این معانی را فکر می‌کنید به این فیلم مرتبط است؟
• آیا داستانی می‌تواند واقعیت و خیال را در هم بیامیزد؟ آیا این کار فهم داستان را دشوار می‌کند؟ کدام صحنه‌ها را فکر می‌کنید که در واقعیت برای سیلوِریو اتفاق افتاده و کدام‌ها را محصول تخیل او می‌دانید؟
• فیلم، رابطه مکزیک با ایالات متحده و فتح اسپانیا توسط هرنان کورتس را مورد انتقاد قرار می‌دهد. جنبه‌های منفی و مثبت رابطه مکزیک با هر دو کشور چیست؟

والدین باید بدانند که باردو، تاریخچه جعلی از مشت حقیقت، اولین فیلم آلخاندرو گونزالس ایناریتو است که از سال ۲۰۰۰ و پس از آمورس پروس در مکزیک فیلمبرداری شده است. این فیلم داستان مستندساز مشهور مکزیکی ساکن لس آنجلس (دانیال خیمنز کاچو) را دنبال می‌کند که پیش از دریافت جایزه مهم روزنامه‌نگاری به مکزیکو سیتی سفر می‌کند. داستان فیلم ترکیبی از واقعیت و خیال است و شخصیت‌هایی از گذشته و حال شخصیت اصلی را به تصویر می‌کشد تا تصویری رویاگونه از تاریخ مکزیک ارائه دهد. انتظار می‌رود بازسازی نبردهایی را ببینید و صحنه‌ای که در آن فاتح اسپانیایی، هرنان کورتس، بر روی تپه‌ای از مردمان بومی مرده و برهنه ایستاده است. پای یک نفر به کف زمین میخ شده است. دو شخصیت با هم رابطه جنسی برقرار می‌کنند (سینه‌های برهنه دیده می‌شود) و صحنه‌ای نسبتا گرافیکی وجود دارد که در آن نوزاد تازه متولدشده تصمیم می‌گیرد به شکم مادرش بازگردد. شخصیت‌ها به طور مکرر مشروب می‌خورند، سیگار می‌کشند و فحش می‌دهند (فحش‌هایی مانند «لعنتی» و غیره). برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

جسورانه، اغراق‌آمیز، خودپسندانه، خودزندگی‌نامه‌ای: همه این‌ها را می‌توان در مورد اولین فیلم آلخاندرو گونسالس ایناریتو که از سال ۲۰۲۰ به‌طور کامل در مکزیک کارگردانی شده است، گفت. باردو، تاریخچه دروغینِ مشت‌هایی از حقایق، یادآور فیلم ۸ ۱/۲ فدریکو فلینی یا فیلم تمام آن جازِ باب فاسی است، با ترکیب واقعیت و خیال در صحنه‌های سورئال، در حالی که سیلورئو موقعیت‌های ابسورد، فانتزی و افراطی را تجربه می‌کند.سیلویرو را می‌توان به عنوان آلتِرِ اِگو گونزالس ایناریتو دید، جایی که فیلمساز کار و اعمال خود را برای کسانی که فیلم‌هایش را به دلیل خودنمایی و ریاکاری مورد انتقاد قرار می‌دهند، توجیه می‌کند. باردو بهانه‌ای است برای کارگردان تا به گذشته خود و رابطه‌اش با مکزیک و با موفقیت، تروماهای خانوادگی و جستجوی صدای شخصی خود بپردازد. اگرچه برخی از سکانس‌ها غیرقابل تحمل هستند، اما باید به جاه‌طلبی کارگردان، مهارت در صحنه‌پردازی و برتری بازیگران، فیلمبردار داریوش خنجی و طراح تولید اوخنیو کابایرو اذعان کرد.