استاد رقص

در برنامه استاد رقص، افراد عادی بهترین حرکات خود را به انواع مختلف موسیقی اجرا می‌کنند. در هر قسمت، پنج شرکت‌کننده — که مجری برنامه، جوی لارنس، آن‌ها را افرادی می‌داند که در مراسم عروسی و مهمانی‌ها واقعاً نمایش می‌دهند — توسط هیئت داوران سه نفره ارزیابی و به تدریج حذف می‌شوند. چالش‌ها متفاوت است، اما شامل تقلید حرکات رقص هنرمندان اصلی یک طیف کامل از آهنگ‌های پاپ، از پراود مری تا رپ‌های روز است. آخرین رقصنده باقی‌مانده در پایان مجموعه به مسابقات قهرمانی راه می‌یابد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام‌های این برنامه در مورد رقص صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید تقلید از دیگران بهتر است یا انجام کار خودتان؟ کدام یک به شرکت‌کنندگان کمک می‌کند تا بهتر عمل کنند؟ چرا؟ آیا فکر می‌کنید این برنامه مردم را به تقلید تشویق می‌کند یا به خلاقیت و اصالت؟ یا هر دو؟

والدین باید بدانند که برخی از حرکات رقص در این مسابقه که معمولا برای خانواده‌ها مناسب است، می‌تواند کمی تحریک‌کننده باشد. برای مثال، یکی از رقبا در حالی که مایکل جکسون را تقلید می‌کند، به قسمت تناسلی خود دست می‌زند و دیگری حرکات لگنی زیادی انجام می‌دهد. اما اکثریت قریب به اتفاق حرکات در مقایسه با اکثر ویدئوهای موسیقی این روزها، نسبتا ملایم است و داوران معمولا نسبت به سایر برنامه‌های واقع‌نمای رقص، مثبت‌تر هستند.

در حالی که این نمایش بیشتر از آنچه فکر می‌کنید، جذابیت دارد، اما در نهایت، اثر آن کمی کسل‌کننده است. شرکت‌کنندگان بیشترشان رقصنده‌های خوبی هستند و تماشای آنها لذت‌بخش است. والدین هم می‌توانند به همراه بچه‌هایشان با رقصیدن در این برنامه شرکت کنند. اما در نهایت، چیز جدیدی در این برنامه وجود ندارد. ما قبلاً هم سه داور را در برنامه‌های دیگر دیده‌ایم. ما موسیقی‌ها را هم می‌شناسیم. فرمت برنامه هم خیلی جای مانور برای چالش‌های خلاقانه نمی‌گذارد. فقط این سوال باقی می‌ماند که آیا تماشای غریبه‌های پرشور در حال رقصیدن، می‌تواند سرگرم‌کننده باشد یا نه. گاهی اوقات می‌تواند سرگرم‌کننده باشد، اما همیشه اینطور نیست.