رویای شفاف

در خواب روشن، داستان خبرنگاری تحقیقی به نام دائه هو چویی (گو سو) را روایت می‌کند که سه سال پس از ربوده شدن پسرش، همچنان در جستجوی آدم‌ربایان است و مطمئن است که پسرش هنوز زنده است. اگرچه پرونده سرد شده است، اما یک کارآگاه پلیس دلسوز (کیونگ گو سول) به طور فعالانه‌ای در حال تحقیق است. دائه هو از کمک یک روانپزشک (هیه جونگ کانگ) استفاده می‌کند که تحقیقاتش در مورد خواب‌های شفاف ممکن است به او در بازیابی خاطرات از دست رفته از جزئیات روز ربوده شدن کمک کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد حد و مرزهایی که برای یافتن یک عزیز گمشده در نظر می‌گیرند، صحبت کنند. آیا برای یافتن آن فرد دست به جرم و جنایت می‌زنید؟ آیا در صورت لزوم از خودگذشتگی می‌کنید؟ آیا رویای شفاف باعث تغییر نظر شما در مورد این موارد شده است؟
• فیلم با داستانی بر اساس واقعیت یک آدم‌ربایی شروع می‌شود و آن را با علمی-تخیلی دویدن در رویاهای دیگران ترکیب می‌کند. نظر شما در مورد این ترکیب چیست؟
• کارگردان این فیلم که اولین تجربه کارگردانی اوست، می‌گوید که تا حدی از فیلم Inception الهام گرفته است. آیا فکر می‌کنید خلاقیت اغلب توسط آثار خلاقانه دیگر برانگیخته می‌شود؟ به نظر شما چرا این اتفاق می‌افتد؟

والدین باید بدانند که فیلم لوسیدریم، یک درام کره‌ای جنوبی در سال ۲۰۱۷، یک داستان علمی تخیلی جذاب با خشونت و زبان متناوب است که در آن یک خبرنگار که کارش برای او دشمنان به همراه داشته، به‌طور وسواس‌گونه به دنبال پسر جوان ربوده‌شده‌اش می‌گردد. در نهایت او به یک تکنیک خطرناک و آزمایش‌نشده، رویا دیدن شفاف، متوسل می‌شود تا به او در توجه به سرنخ‌هایی که ممکن است در روز ربودن سه سال قبل از دست داده باشد، کمک کند. احساسات بسیار شدید هستند. یک تصادف مرگبار خودرو نشان داده می‌شود. شخصیت‌ها کتک می‌خورند. یک بیمار در حال مرگ شوک‌هایی به قلبش وارد می‌شود. بزرگسالان الکل می‌نوشند. زبان شامل کلمات فحش، آشغال، حرامزاده، زنیکه و لعنتی است و گاهی اوقات تشخیص خوب‌ها از بد‌ها دشوار است. این فیلم به زبان کره‌ای با زیرنویس انگلیسی است. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر مانند این، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

کارگردان و نویسنده جون-سونگ کیم با مهارت یک فیلم جنایی هیجان‌انگیز، دراماتیک و گاهی خشن خلق کرده است. اکشن در رویای شفاف به اندازه فیلم‌های جیسون بورن نفس‌گیر نیست، اما افزودن تعاملات انسانی و جلوه‌های ویژه رویایی، عمق و سطحی از علاقه را به وجود می‌آورد که فراتر از بسیاری از نمونه‌های مکانیکی‌تر این ژانر است. اگر پرونده آدم‌ربایی سه ساله سرد است، چرا پدر داغدار وارد رویاهای خود نشود تا سرنخ‌هایی را که هنگام ربوده شدن پسرش از دست داده بود، پیدا کند؟ و اگر این کافی نیست، چرا راهی برای ورود به رویاهای آدم‌ربایان پیدا نکنیم؟ پرونده آدم‌ربایی کودک به عنوان یک واقعیت عمل می‌کند که کارگردان می‌تواند با آن تخیل علمی-تخیلی خود را به کار گیرد و شخصیت‌ها را وادار کند در دنیای ناخودآگاه دیگران با خطر روبرو شوند. این واقعیت که رویای شفاف واقعی احتمالاً در چنین موردی کمکی نخواهد کرد، به نظر بی‌اهمیت است. تلاش برای یافتن مجرمان به پیچش‌های داستانی و سرنخ‌های امیدوارکننده‌ای منجر می‌شود که در بن‌بست‌ها و مردگان متوقف می‌شوند. امیدهای ما در طول داستان بالا و پایین می‌رود. درست زمانی که فکر می‌کنید قهرمان آنچه را که به دنبال آن است پیدا کرده، مسیر عوض می‌شود اما او را به جای دیگری هدایت می‌کند.سبک فیلم از کلیشه‌ها پیروی می‌کند و آنها را به نمایش می‌گذارد: کارآگاه پلیس فردی جدی و واقع‌گرا است و یک کارآگاه خصوصی کهنسال لحظات طنزآمیز را رقم می‌زند.