دوستان آفتابی

در آغاز نمایشنامه پسران آفتاب، ویلی کلارک، کمدین ۷۳ ساله وودویل (والتر ماتائو) هرگز بازنشسته نخواهد شد. با اینکه برادرزاده و مدیر برنامه‌هایش بن (ریچارد بنجامین) تمام تلاشش را می‌کند، ویلی در هر تست بازیگری خود را نابود می‌کند. اینطور نیست که او استعداد نداشته باشد؛ او فقط یک دردسر بزرگ است. اما در لحظه‌ای از شادی و امید فراوان، بن در هتلی شلوغ و پر از یادگاری‌ها که ویلی در آن زندگی می‌کند، با پیشنهادی باور نکردنی ظاهر می‌شود: یک شبکه تلویزیونی در حال ساخت برنامه‌ای ویژه در مورد تاریخ کمدی است و تهیه‌کنندگان امیدوارند که ویلی و شریک قدیمی‌اش، ال لوییس (جورج برنز)، بخشی از آن باشند. این یک روز پردرآمد و رویدادی معتبر است؛ لوییس و کلارک به رسمیت شناختن و قدردانی که شایسته آن هستند را برای نزدیک به نیم قرن همکاری‌شان دریافت خواهند کرد. اما این دو مرد در ۱۱ سال گذشته با هم صحبت نکرده‌اند، نه از زمانی که ال لوییس بدون هیچ تشریفاتی بازنشسته شد و ویلی را در یک شراکت کمدی تنها گذاشت. تلاش‌های بن برای جمع کردن این دو مرد برای این نمایش بی‌نظیر، همه را در سفری پرخطر قرار می‌دهد - سفری که تلخی و خصومت، به همراه روند طبیعی پیری، تهدید می‌کنند حتی بهترین خاطراتشان را خراب کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد طنز فیزیکی در این فیلم صحبت کنند. چگونه کمدی صامت به شناخت شخصیت‌های مرد و رابطه‌شان وابسته است؟
• آیا خودتان را در حال تشویق ویلی کلارک می‌یافتید و امیدوار بودید که به هوش و آگاهی برسد؟ والتر ماتائو از چه مهارت‌هایی برای دوست‌داشتنی و آسیب‌پذیر نشان دادن ویلی استفاده کرد؟
• آیا فیلم‌های قدیمی وودویل در ابتدای فیلم برای شما جذاب بود؟ برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد وودویل، که یکی از اولین اشکال سرگرمی گسترده در ایالات متحده بود، بخوانید. ببینید آیا می‌توانید شباهت‌هایی بین وودویل گذشته و تلویزیون و ویدئوهای یوتیوب امروزی پیدا کنید.

والدین باید بدانند که پسران آفتاب، یک کمدی دیگر از نویسنده نیل سایمون است. دو سالمند سابق وودویل، جوک و توهین رد و بدل می‌کنند و به ۴۳ سال همکاری خود به عنوان سرگرم‌کننده بازتاب می‌کنند، که همه آن خوشحال‌کننده نبوده است. مقدار زیادی کمدی فیزیکی وجود دارد، از جمله صحنه‌های طولانی که در آن دو نابغه کمدی واقعی (والتر ماتائو و جرج برنز، که برای بازی خود جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را دریافت کرد) به صورت خاموشانه در رقابت خنده‌دار شرکت می‌کنند. یکی از سکانس‌ها، بازسازی یک اسکیس وودویل فکاهی است که در آن یک دکتر به یک پرستار خوش‌اندام خیره می‌شود در حالی که سعی در اغوا کردن او دارد. فحش‌های (احمق، آشغال، جهنم) و توهین‌ها (دیوانه، احمق، ابله) در سراسر فیلم شنیده می‌شود. اگرچه اغلب از روی خشم گفته می‌شود، اما هدف از این زبان، خنده‌دار و به طرز احمقانه‌ای خارج از خط بودن است. در یک صحنه کوتاه و پرتنش، یکی از بازیگران اصلی در مقابل دوربین دچار حمله قلبی می‌شود و از پله‌ها به پایین می‌افتد اما بهبود می‌یابد. نوجوانان و جوانانی که به اندازه کافی مسن نیستند تا به وودویل، تلویزیون اولیه، و دنیای عوامل و تست‌های بازیگری اشاره کنند، هنوز هم حس طنز و خنده‌دار بودن رابطه مردان مسن و دلقک‌بازی‌های مکرر را درک می‌کنند. برای اینکه در مورد فیلم‌های مشابه بیشتر مطلع شوید، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

شوخی‌های بامزه و بذله‌گویی‌های نیل سایمون، به همراه زمان‌بندی دقیق و کمدی فیزیکی خیره‌کننده، این فیلم را به همان اندازه که در زمان اکران در سال ۱۹۷۵ خنده‌دار بود، امروز نیز خنده‌دار می‌کند. کمدی «شیک» در این داستان حکمفرماست — حس و حال قومی (یهودی) وجود دارد که هر دو مرد به وضوح از آن لذت می‌برند. جرج برنز ۸۸ ساله بود که برای نقش مکملش اسکار گرفت، و استعداد کمدی متو هم از ابتدا تا انتها درخشان است. تماشای کار آن‌ها با هم، لذتی نایاب است. بازیگران، کارگردان و البته نویسنده هرگز آن‌ها را ناامید نکردند. با وجود برخی از موضوعات بزرگسالانه (بازنشستگی، از دست دادن حافظه، حمله قلبی، برخورد با والدین سالخورده) و فحش‌های مکرر، رفتار سرکش و ناهنجار ویلی کلارک، اصرار و پافشاری خستگی‌ناپذیر بن، برادرزاده‌اش، و شوخ‌طبعی آرام اما تیزبین ال لوییس، می‌تواند برای نوجوانان و جوانان خنده‌های فراوانی به ارمغان بیاورد.