من قبلا معروف بودم

من قبلا مشهور بودم" داستان وینس (اد اسکرین) را روایت می‌کند، که قبلا عضو یک گروه پسرانه بوده و اکنون مصمم است که بار دیگر به عرصه موسیقی بازگردد. او که از سوی برگزارکنندگان و تهیه‌کنندگان موسیقی رد شده، ناامید شده است، تا این که با استیوی (لیو لانگ)، یک درامر جوان آشنا می‌شود. استیوی که در طیف اوتیسم قرار دارد، به وینس انگیزه می‌دهد تا بار دیگر به خود ایمان بیاورد و این دو، یک گروه دو نفره به نام "مردان قلعی" تشکیل می‌دهند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره‌ی نمایش استیوی در فیلم «من قبلا مشهور بودم» صحبت کنند. این فیلم چه درس‌هایی درباره‌ی تنوع عصبی به بینندگان نوروتایپیک (عادی) می‌دهد؟ نمایش شخصیت‌های متنوع در فیلم‌ها و رسانه‌های دیگر چرا مهم است؟
• هر دو وینس و استیوی استقامت، شجاعت و روحیه کار تیمی را به نمایش گذاشتند. چرا این ویژگی‌های شخصیتی تا این حد مهم هستند؟ آیا می‌توانید زمانی را به یاد بیاورید که شما نیز چنین ویژگی‌هایی از خود نشان داده باشید؟
• استیوی مجبور می‌شود از منطقه امن و راحتش خارج شود. آیا تا به حال کاری کرده‌اید که باعث شده عصبی و نگران شوید؟ بعد از انجام آن کار چه حسی داشتید؟
• درباره‌ی استفاده از الفاظ رکیک در این فیلم صحبت کنید. آیا به نظرتان ضروری بود یا اغراق‌آمیز؟ این نوع گفتار چه تأثیری بر فیلم داشت؟

والدین باید بدانند که «من قبلا مشهور بودم» یک درام جذاب بریتانیایی است که ایده‌ی «هرگز دست از تلاش برنداشتن» را ترویج می‌کند. این فیلم نه تنها به خاطر داشتن یک شخصیت مکمل اوتیستیک قابل توجه است، بلکه به خاطر انتخاب یک بازیگر نورودایورس در این نقش نیز قابل توجه است. وقتی وینس (اد اسکرین) که یک عضو سابق گروه پسرانه است و روزگار سختی را می‌گذراند، با استیوی (لئو لانگ) نوازنده‌ی جوان درام که اوتیسم دارد ملاقات می‌کند، این دو یک گروه دو نفره تشکیل می‌دهند. وینس به استیوی کمک می‌کند تا از پیله‌ی خود بیرون بیاید و از منطقه‌ی امن و راحتش خارج شود، در حالی که استیوی به وینس کمک می‌کند تا کمتر خودخواه باشد. اگرچه استفاده از الفاظ نامناسب در فیلم مداوم نیست، اما کلماتی مانند "لعنت" و "مـ ـر د ـر" به کرات استفاده می‌شوند. در یکی از سکانس‌ها، به استیوی توهین می‌شود و او را "معلول" خطاب می‌کنند. صحنه‌ی خشونت‌آمیزی نیز وجود دارد که در آن یک درگیری در یکی از اجراهای زنده‌ی گروه اتفاق می‌افتد. مشت‌ها نثار هم می‌شوند و وینس با صورت کبود و خونین باقی می‌ماند. همچنین اشاره‌هایی به مرگ برادر وینس وجود دارد که او در حال دست و پنجه نرم کردن با آن است. شخصیت‌ها در طول فیلم نوشیدنی الکلی مصرف می‌کنند، اما نه به میزان افراطی.

این کمدی-درام دلنشین ممکن است گاهی متهم به احساسات‌گرایی بیش از حد شود. اما نمی‌توان انکار کرد که «من قبلاً مشهور بودم» قلبی بزرگ دارد. اسکرین در نقش اصلی درخشیده است. شخصیت او، وینس، دارای صداقت و صمیمیتی است که اجرای او را غنی‌تر می‌کند. همچنین اصالتی که از استخدام یک بازیگر نورودایورس (لانگ) برای ایفای نقش شخصیت استیوی - که در طیف اوتیسم قرار دارد - ناشی می‌شود، و این چیزی است که فیلم باید مورد ستایش قرار گیرد.این فیلم در فضایی پویا و با تاثیری مثبت بر لحن خود روایت می‌شود. منطقه پکام لندن به زیبایی در قاب تصویر زنده می‌شود و پس‌زمینه‌ای جذاب برای روایت داستان فراهم می‌کند. با این حال، فیلم در یک نقطه ضعف دارد و آن موسیقی آن است. وینس و استیوی در حال ساخت آهنگ‌های جدید برای کنسرت‌های بازگشت وینس هستند، اما آهنگ‌ها آنقدر قوی نیستند و این موضوع از ارزش داستان می‌کاهد. با این حال، فیلم از اغراق پرهیز می‌کند و کلیشه‌های سینمایی رایج در داستان‌های مشابه را کنار می‌گذارد. در عوض، بر پیروزی‌های صمیمی و انسانی مانند دوستی تمرکز می‌کند.