انویل

داستان انویل! داستان یک گروه موسیقی هوی متال کانادایی به نام انویل است که در سال 1982 با انتشار اولین آلبوم خود به نام "متال آن متال" آغاز می شود. آنها در آستانه موفقیت به نظر می رسیدند و طرفداران متعصب جهانی پیدا کردند و موسیقی دانان گروه هایی مانند گانز ان روزز، متالیکا و آنتراکس را تحت تاثیر قرار دادند. اما اکنون، 25 سال بعد، در حالی که بسیاری از همتایان آنها به موفقیت های شگفت انگیزی دست یافته اند، گروه انویل در بارها در حومه انتاریو اجرا می کند. آنها شغل روزانه دارند زیرا موسیقی آنها هزینه های زندگی را تامین نمی کند. در حالی که آنها به دهه 50 زندگی خود وارد می شوند، استیو "لیپس" کودلو و راب راینر، اعضای بنیانگذار گروه، تلاش می کنند تا امید و خوش بینی خود را حفظ کنند، علی رغم تورهای فاجعه بار، بی تفاوتی صنعت موسیقی و نظر برخی از اعضای خانواده هایشان که فکر می کنند زمان آن رسیده است که موسیقی را کنار بگذارند، رویاهای نوجوانی را فراموش کنند و با واقعیت های بزرگسالی روبرو شوند. اما وقتی تهیه کننده اولین آلبوم آنها پس از دریافت دموی آنها در پست و علاقه مندی به آن، ابراز تمایل به همکاری مجدد با آنها می کند، امید دوباره زنده می شود و لیپس و راب باید راهی برای جمع کردن پول پیدا کنند تا به انگلستان بروند جایی که تهیه کننده زندگی می کند، موسیقی که فکر می کنند بهترین موسیقی آنها تا به امروز است را ضبط کنند و خود را به گوش طرفداران هوی متال در سراسر جهان برسانند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره مستندهای موسیقی صحبت کنند. چگونه مستند «انویل! داستان انویل» شبیه به دیگر مستندهای موسیقی است و چه تفاوت‌هایی با آنها دارد؟
• چگونه این فیلم چالش‌هایی را که بسیاری از موسیقی‌دانان شاغل در زندگی حرفه‌ای و شخصی خود با آن روبرو هستند نشان می‌دهد؟
• در آغاز این مستند و در طول آن، گواهی‌هایی از موسیقی‌دانان هوی متال وجود دارد که موفقیتی را به دست آورده‌اند که همیشه از انویل گریخته است. این گواهی‌ها چگونه زمینه‌ای اضافه می‌کنند و نشان می‌دهند که آنها برای برخی چقدر تأثیرگذار بوده‌اند؟

انویل! داستان انویل" مستندی است که در سال ۲۰۰۸ دربارهٔ گروه پیشگام موسیقی ترش متال کانادایی ساخته شده که دو دهه پس از دوران اوج خود در دهه ۸۰، هنوز در تلاش برای رسیدن به موفقیت است. این فیلم مشکلات یک گروه موسیقی را به تصویر می‌کشد که برای مدت طولانی در این حرفه مانده‌اند؛ این فیلم می‌تواند درس خوبی برای موسیقی‌دانان جوانی باشد که رویای موفقیت در صنعت موسیقی را دارند، زیرا شادی‌های ذاتی و همچنین مشکلات مداوم موسیقی‌دانانی را نشان می‌دهد که در تورهای کم‌درآمد اجرا می‌کنند و این موضوع چگونه می‌تواند بر دوستی‌ها و روابط خانوادگی فشار بیاورد. در حالی که برخی این فیلم را مانند نسخه واقعی "اسپاینال تپ" می‌بینند - رویاپردازانی که با پافشاری خود به خودشیفتگی تبدیل می‌شوند - دیگران آن را نشان‌دهندهٔ ارادهٔ آهنین، پشتکار و تنهایی یک موسیقی‌دان در مسیر طولانی می‌دانند که در کاری که بیشترین خوشحالی را برای او در این دنیا به همراه دارد، مشغول است: سرگرم کردن دیگران با موسیقی خود. در این فیلم از الفاظ رکیک و نامناسب استفاده شده است، به‌ویژه واژه "f--k" به کرات تکرار شده است. همچنین صحنه‌ای وجود دارد که نوازنده گیتار الکتریک از ویبراتور روی سیم‌های گیتار خود استفاده می‌کند. ترانه‌ها نیز به موضوعاتی همچون سکس، شیطان‌پرستی و شکنجه‌های قرون وسطایی می‌پردازند. نزاع‌های لفظی و فیزیکی بین اعضای گروه و صاحبان باشگاه نیز وجود دارد. مصرف الکل، به ویژه در کنسرت‌ها، و همچنین کشیدن ماری‌جوآنا و سیگار نیز در فیلم دیده می‌شود. در کل، این مستند نشان‌دهندهٔ پیوند دوستی بین دو دوست قدیمی است که در پی دستیابی به موفقیت هستند، موفقیتی که تاکنون از آنها گریخته است، اما آنها همچنان شادی خود را در نواختن موسیقی حفظ کرده‌اند، چیزی که بسیاری از افراد با افزایش سن از دست می‌دهند.

این فیلم گواهی است بر نوع تلاش‌های دون‌کیشوت‌وار لازم برای حفظ یک حرفه طولانی در موسیقی راک اند رول. بسیاری از موسیقی‌دانان سیار وجود دارند که می‌گویند ماکومنتاری کلاسیک این اسپاینال تپ، علی‌رغم کمدی بودن، واقعی‌ترین نمایش ابسوردیت‌های زندگی در جاده است. فیلم آنویل! داستان آنویل نیز به همین موضوع نزدیک است و ارتباط بین این دو فیلم، چه در کمدی اشتباهات، چه در تلاش بی‌وقفه و چه در مشاجرات بین دوستان قدیمی و اعضای بنیانگذار آنویل، لبز و راب، به نظر می‌رسد که یک حرکت آگاهانه از سوی فیلمسازان است. اما در نهایت، پیام فیلم حس تحسین‌برانگیزی از میزان کار سخت و فداکاری این افراد برای دنبال کردن علاقه‌مندی‌شان است.این مستند نه چاپلوسی می‌کند و نه تحقیر، بلکه بیننده را با معضل ابدی هر کسی که به رویای همیشگی خود در تلاش‌هایی که بیشتر افراد آن را "بازی جوانان" می‌نامند، مواجه می‌کند: آیا باید شلوار جیر راه‌راه معروف را کنار گذاشت و خواسته‌ها و مسئولیت‌های بزرگسالی را به بهای خوشبختی شخصی پذیرفت، یا اینکه باید به دنبال رویایی رفت که ممکن است همیشه دست‌نیافتنی باشد و به خود-طنزی تبدیل شود؟ کاوش در این موضوع باعث می‌شود که این فیلم حتی برای کسانی که اهمیتی به موسیقی هوی متال نمی‌دهند، ارزشمند باشد.