خانه‌ای که در آن زندگی می‌کنم

کارگردان مستند مشهور یوجین جارکی (فریت‌نومیکس) با مصاحبه با خدمتکار سابق خانواده‌اش، نانی جتر، شروع می‌کند و متوجه می‌شود که خانواده او به خاطر مواد مخدر نابود شده است. بنابراین او شروع به تحقیق در مورد «جنگ با مواد مخدر» در ایالات متحده می‌کند و متوجه می‌شود که این جنگ به ریچارد نیکسون در اوایل دهه ۱۹۷۰ برمی‌گردد و حدود ۱ تریلیون دلار هزینه داشته و منجر به ۴۵ میلیون بازداشت شده است، بسیاری از آنها غیرخشونت‌آمیز. جارکی با مصاحبه با کارشناسان و دانشمندان متوجه می‌شود که جنگ با مواد مخدر به یک صنعت سودآور تبدیل شده است، از جمله ساخت زندان‌های جدید و استخدام نگهبانان و پلیس. اما شاید تکان‌دهنده‌ترین نکته این است که این فیلم مقایسه‌هایی بین حاشیه‌نشینی نژادی و طبقاتی جنگ با مواد مخدر و هولوکاست می‌کشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد محتوای خشونت‌آمیز و تکان‌دهنده فیلم «خانه‌ای که در آن زندگی می‌کنم» صحبت کنند. تا چه حد لازم است که فیلم برای رساندن پیام خود از این روش استفاده کند؟
• آیا این فیلم به هر نحوی استفاده یا فروش مواد مخدر را ترویج می‌کند؟ آیا کسانی را که این کار را انجام می‌دهند، موجه جلوه می‌دهد؟ آیا جنبه‌ای از تجارت مواد مخدر را جذاب و فریبنده نشان می‌دهد؟
• چه کاری می تواند یک فرد معمولی برای کمک به مبارزه با چرخه مخرب نشان داده شده در فیلم انجام دهد؟
• کدامیک از مصاحبه شوندگان در فیلم به عنوان یک الگوی مثبت بهتر ظاهر می‌شوند؟ چرا؟

والدین باید بدانند که خانه‌ای که در آن زندگی می‌کنم، مستندی درباره جنگ با مواد مخدر و خسارات عظیم آن بر ایالات متحده است. این فیلم استدلال شوک‌آوری را مطرح می‌کند که جنگ با مواد مخدر به یک صنعت سودآور تبدیل شده است، به عنوان مثال، ساخت زندان‌های جدید و استخدام نگهبانان و پلیس؛ همچنین برخی شباهت‌ها را بین جنگ با مواد مخدر و جنبه‌هایی از هولوکاست پیشنهاد می‌کند. این موضوع سنگین است، اما لحن فیلم متفکرانه و پیشگیرانه است، و بسیاری از فعالان شروع به تلاش برای تغییر اوضاع کرده‌اند و فیلم بینندگان را به پیوستن به این مبارزه تشویق می‌کند. برخی از الفاظ قوی در فیلم وجود دارد، با چند مورد استفاده از کلمات فحش. درباره مواد مخدر سخت به طور مفصل بحث می‌شود و نشان داده می‌شود، اگرچه تصاویر مصرف‌کنندگان واقعی فقط به صورت گذرا در عکس‌ها و فیلم‌های آرشیوی دیده می‌شود. محتوای فیلم به اندازه کافی تاثیرگذار و مسئولانه است که نوجوانان بزرگتر بتوانند آن را درک کنند و در واقع، باید تشویق شوند که آن را ببینند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

یوجین جارکی -- برادر فیلمسازان اندرو (فیلم مستند Capturing the Friedmans) و نیکولاس (فیلم Arbitrage) -- به شیوه ای درست و جسورانه به ساخت مستند خود می پردازد. او با رویکردی شخصی این کار را آغاز می کند. پاسخ های نانی جتر (نام واقعی او) الهام بخش جارکی می شود تا نگاهی عمیق تر به تاریخ جنگ با مواد مخدر و تاثیرات مخرب بلندمدت آن بر ایالات متحده داشته باشد.از آن نقطه، با تکیه بر انگیزه‌ای شخصی، خانه‌ای که در آن زندگی می‌کنم به ژورنالیسمی سفت و سخت تبدیل می‌شود، در حالی که فرضیه خود را با کشف ایده‌های جدید می‌سازد و مقیاس روایت خود را با جهش‌های بزرگ ارتقا می‌دهد. هر ایده جدید با حداکثر میزان شوک و تاثیر همراه است، اما خوشبختانه رویکرد متفکرانه فیلم آن را از قلمرو مستندهای خشمگین خارج می‌کند. هرگز خشمگین به نظر نمی‌رسد؛ بلکه لحن آن تأمل‌برانگیز، حسرت‌بار و پیش‌برنده است. هرچند گاهی به شکل تنبلی از برخی انتخاب‌های رایج مستندگونه استفاده می‌کند، اما این موارد از قدرت کلی اثر نمی‌کاهد.