نمایش دهه نود

در شهر پوینت پلیس، ویسکانسین، اوضاع خیلی شبیه به همان چیزی است که در سریال آن دهه ۷۰ بود، و اگرچه اریک (تافر گریس)، دونا (لورا پرپون)، جکی (میلا کونیس)، کلسو (اشتون کوچر) و فز (ویلمر والدراما) بزرگ شده و به زندگی خود ادامه داده‌اند، اما در ابتدای سریال آن دهه ۹۰، کیتی (دبورا جو رپ) و رد (کورتوود اسمیت) هنوز در همان خانه و با همان زیرزمین زندگی می‌کنند. وقتی نوه نوجوانشان لیا (کالی هاواردا) به همراه مادر و پدرش اریک و دونا برای دیدن آنها می‌آید، او به این مکان علاقه‌مند می‌شود و تصمیم می‌گیرد تابستان را در آنجا بماند. خوشبختانه برای او، یک گروه اجتماعی آماده وجود دارد که می‌تواند به آن بپیوندد، از جمله همسایه کناریش گوئن (اشلی آوفدرهاید)، برادر بزرگترش نیت (مکسول آسه دونوان)، دوست دخترش نیکی (سام مورلوس) و برادرش اوزی (رین دوی)، به همراه دوستشان جی (میس کورونل).

• بسیاری از برنامه‌هایی که روزگاری در تلویزیون محبوب بودند، اکنون بازسازی‌های مدرن می‌شوند: فولر هاوس، دادگاه شبانه، روزی در یک زمان. چرا؟ آیا این برنامه‌ها مخاطبان یا جذابیت ذاتی دارند؟ وقتی این برنامه‌ها بازسازی یا بازراه‌اندازی می‌شوند، چه تغییراتی در آنها ایجاد می‌شود؟ آیا همه این تغییرات بهتر است؟
• این نمایش چه پیام‌هایی را منتقل می‌کند؟ آیا این شخصیت‌ها واقع‌گرایانه هستند؟ آیا با مسائل قابل درک مواجه می‌شوند و به شیوه‌ای باورپذیر با آنها برخورد می‌کنند؟ پیامدهای واقعی رفتار آنها چیست؟
• آیا سریال آن نمایش دهه ۷۰ را تماشا کرده‌اید؟ اگر اینطور است، آیا تماشا و لذت بردن شما از این سریال را بیشتر می‌کند؟ یا برای جلب طرفداران جدید ساخته شده است؟ تا چه حد «خدمت به طرفداران» (یعنی شامل عناصری که بیشتر توسط طرفداران فعلی لذت برده می‌شود) انجام می‌دهد؟

والدین باید بدانند که سریال نمایش دهه ۹۰ دنباله‌ای از نمایش دهه ۷۰ است و بسیاری از بازیگران اصلی سریال اصلی در آن حضور دارند. سطح محتوای بالغانه آن نیز تقریباً مشابه سریال اصلی است: نوجوانان در آن آبجو می‌نوشند و حشیش می‌کشند، با هم معاشقه و بوسه می‌کنند و رابطه جنسی (خارج از صحنه) دارند، و به طور مداوم یکدیگر را مسخره می‌کنند. همچنین مانند سریال اصلی، لحظات شیرین حمایت و محبت بین دوستان و اعضای خانواده نیز وجود دارد. زبان استفاده شده شامل کلماتی مانند ass، bitch، و hell، و همچنین کلمات نامناسبی مانند dillweed و sucks است.

در این بازراه‌اندازی، کسی سعی در اختراع مجدد چرخ ندارد و آنچه قبلاً کار می‌کرد، هنوز گاهی به‌طور شگفت‌انگیزی کار می‌کند، اگرچه این بازگشت به گذشته برای همه نیست. در نگاه اول، نمایش دهه ۹۰ باید خیلی بدتر باشد: بازراه‌اندازی یک سریال کمدی قدیمی محبوب که به‌طور خودآگاهانه گروهی جدید از نوجوانان را برای شیطنت‌هایشان جمع می‌کند درحالی‌که اعضای بازیگران قدیمی نقش‌هایشان را تکرار می‌کنند و برای حضور مهمان سر می‌زنند؟ وای! و بااین‌حال، چیزهایی برای دوست‌داشتن در مورد این نمایش دهه ۹۰ وجود دارد، و دبرا جو رپ در صدر آنهاست. رپ یک‌بار دیگر نقش مادر خانواده را برای گروهی از نوجوانان رنگارنگ بازی می‌کند که در طبقه پایین (بله، در همان زیرزمین با همان مبلمان اصلی) بزرگ می‌شوند، و یک‌بار دیگر بسیار عالی است و هر شوخی‌ای را که می‌گوید، به‌خوبی اجرا می‌کند (و شوخی‌های زیادی هم می‌گوید).اما هر کسی که سریال آن دهه هفتادی را دیده باشد می‌داند که روپ یکی از سلاح‌های مخفی آن بود، این گروه جدید جوان‌ها چطورند؟ خیلی بد نیستند، به خاطر جذابیت بازیگران، با اینکه سریال به وضوح سعی کرده برخی از پویایی‌های بازیگران اصلی را بازسازی کند: جی یک کلسو کوچک است (و همچنین پسر کلسو و جکی است، همانطور که وقتی میلا کونیس و اشتون کوچر ظاهر می‌شوند و به ما می‌گویند، متوجه می‌شویم)، گوئن قرار است دونای گروه باشد و همینطور. تعامل آنها شیرین است، حتی اگر فقط خنده‌های ملایمی به وجود آورد. سریال زمانی جالب‌تر می‌شود که به مسائل فرامتنی می‌پردازد، مانند شگفتی دونا و اریک از اینکه حالا در سمت دیگر جنگ‌های نوجوانی قرار دارند. «از خودتان لذت می‌برید، بچه‌ها؟ حالا شما آدم‌های طبقه بالا هستید»، رد با کنایه می‌گوید در حالی که زوج جوان با رد و کیتی نشسته‌اند در حالی که دخترشان خدا می‌داند چه کارهایی در زیرزمین طبقه پایین با دوستان جدیدش انجام می‌دهد. برای بینندگانی که با نسخه اصلی بزرگ شده‌اند، این طنز تند و تیز واقعاً به خانه می‌خورد، که ممکن است دلیل خوبی برای نگاهی به این بازراه‌اندازی مجدد باشد.