هنر عشق

در سریال هنر عشق، آلین (اسرا بیلگیچ) صاحب گالری سابق، هنوز از ناپدید شدن دوست پسر میلیاردر سابقش، گونئی (بیرکان سوکوللو) که به طور مرموزی و بدون هیچ توضیحی ناپدید شده بود، رنج می‌برد. او اکنون به عنوان مامور اینترپل در زمینه سرقت آثار هنری، تلاش می‌کند تا دزدی جسورانه را که تابلوهای نقاشی را از موزه‌ها می‌دزدد، دستگیر کند. در برخی موارد، این سرقت‌ها در ساعات بازدید موزه‌ها اتفاق می‌افتد. پس از کمی تحقیق، آلین متوجه می‌شود که این دزد باهوش و ماهر، دوست پسر سابقش است. او تله‌ای برای او می‌گذارد و به گونئی اجازه می‌دهد فکر کند که شاید بتواند او را به دست آورد، اگر با او به پراگ برود. او در آنجا از موزه‌ای یک تابلو می‌دزدد و همچنین از گاوصندوق شخصی یک قاچاقچی مواد مخدر/کارآفرین، با وجود سیستم امنیتی نفوذناپذیر و مطمئن او، سرقت می‌کند. آیا او موفق به فرار می‌شود؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تلاش فیلم‌سازان برای ایجاد حال و هوای خاصی در فیلم صحبت کنند، در این مورد خاص، رومانس و طنز، بدون اینکه این موارد را در فیلمنامه بنویسند. آیا داستان عاشقانه باورپذیر به نظر می‌رسد؟ چرا بله یا خیر؟
• آیا توضیح گونِی در مورد دزدی آثار هنری را باور می‌کنید؟ چرا بله یا خیر؟
• فیلم چگونه ثروتمندان فوق‌العاده را به تصویر می‌کشد؟ آیا گونئی به نظر بچه‌ای ثروتمند و بی‌حوصله می‌رسد یا بزرگسالی مسئول؟ چرا؟

والدین باید بدانند که هنر عشق یک داستان سرقت ترکیه‌ای است که به‌طور گسترده‌ای از ایده‌ها و سبک‌های فیلم‌های ماجرای توماس کراون و یازده یار اوشن الهام گرفته است. یک زن در نیروی انتظامی متوجه می‌شود که دزد هنری که به دنبالش بوده، میلیاردر سابق اوست که از زندگی‌اش ناپدید شده بود. ماشین‌های لوکس، هتل‌های مجلل و دیگر مظاهر ثروت، زندگی میلیاردرها را به تصویر می‌کشند. مجرمان تهدیدکننده با اسلحه به سمت یکدیگر شلیک می‌کنند و بزرگسالان یکدیگر را می‌بوسند و احتمالا رابطه جنسی دارند. بزرگسالان الکل مصرف می‌کنند. زبان فیلم شامل کلمات نامناسب و ناسزا است. این فیلم به زبان ترکی و با زیرنویس انگلیسی است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

مشکل فیلم هنر عشق این است که فیلم‌سازان تلاش می‌کنند حال و هوایی را القا کنند، در این مورد، حال و هوای رمانتیک و طنز، بدون اینکه این ویژگی‌ها را در فیلمنامه بنویسند. فیلم بسیار بهتری در مورد یک میلیاردر معتاد به آدرنالین که برای هیجان دزدی می‌کند، فیلم ماجرای توماس کراون محصول ۱۹۶۸ (و حتی بازسازی آن در سال ۱۹۹۹) است. حداقل در آن داستان‌ها باور می‌کنیم که دو شخصیت اصلی واقعاً یکدیگر را دوست دارند. در اینجا، هیچ‌یک از نقش‌های اصلی به‌خصوص جذاب نیستند. بی‌علاقگی آلین به گونئی ملموس است و این ایده که او همه اصول سرسختانه‌اش را در مورد قانون و نظم و درست و غلط کنار بگذارد تا با مجرمی که دنبالش بوده، باشد، خنده‌دار است. این که رؤسای آلین و همکارانش، که نیروی انسانی و منابع زیادی را صرف پیدا کردن این دزد هنری فاحش کرده‌اند، ممکن است بدون هیچ فکری پرونده‌شان را علیه او کنار بگذارند، نیز به نظر ابلهانه می‌رسد.واقعاً مسخره می‌شود وقتی آدم‌ها شروع به توضیح دادن درباره خودشان می‌کنند، مثل فیلم‌های خیلی بد. گونی تابلوها را می‌دزدد چون هنر فقط بعد از دزدیده شدن ارزش پیدا می‌کند؟ هوم؟ به نظر می‌رسد فیلم‌سازان فکر می‌کنند توضیحات ضعیف به اندازه توضیحات قوی خوب هستند. این یک نظریه است که شاید بخواهند آن را بازنگری کنند.