زمان من

سانی (با بازی کوین هارت) در فیلم "زمان من" یک پدر خانه‌دار است که کاملاً وقف بچه‌هایش است. وقتی بهترین دوست دیوانه‌اش، هاک (مارک والبرگ) از او دعوت می‌کند تا در جشن چهل و چهارمین تولدش که مطمئناً پر از هیجان خواهد بود، شرکت کند، سانی توسط همسرش مایا (رجینا هال) تشویق می‌شود که برود. مایا و یکی دیگر از والدین مدرسه بچه‌ها، سانی را متقاعد می‌کنند که به کمی تفریح و "زمان من" نیاز دارد. اما او هیچ ایده‌ای درباره‌ی شیطنت‌هایی که در انتظار اوست ندارد، وقتی که سوار اتوبوس حامل هاک و گروهش می‌شود. در همین حین، سانی نگران است که آرماندو (لوئیس جراردو مندز) مشتری میلیونر همسرش، ممکن است به مایا علاقه‌مند شده باشد.

• در فیلم من تایم، می‌توان دربارهٔ زندگی والدینی که در خانه می‌مانند و از بچه‌ها نگهداری می‌کنند، به‌خصوص پدرانی مثل سانی، صحبت کرد. آیا فکر می‌کنید گاهی اوقات از والدینی که در خانه می‌مانند و کار و تعهد آنها کمتر از بزرگسالانی که بیرون از خانه کار می‌کنند، قدردانی می‌شود؟ چرا؟
• مایا چرا فکر می‌کنه سانی باید بره جشن تولد هاک؟ چرا سانی اولش نمی‌خواست بره؟
• چه فیلم‌های دیگری مثل این فیلم با موضوع دوستی دیده‌اید؟ این فیلم در مقایسه با آن‌ها چطور است؟

والدین باید بدانند که "زمان من" یک کمدی دوستانه با بازی کوین هارت است که حاوی طنز رکیک، اشاره‌ها و موقعیت‌های جنسی، نوشیدن الکل و کلمات رکیک است. همچنین صحنه‌های خشونت نیز وجود دارد، اما این صحنه‌ها برای خنداندن بیننده طراحی شده‌اند، مانند وقتی که یک مرد از بالای صخره‌ای پرتاب می‌شود و انگشت کوچک او کاملاً صاف می‌شود، یا وقتی که یک زن شیرجه‌ای عجیب به سمت استخر می‌رود اما به آب نمی‌افتد. بزرگسالان مقادیر زیادی الکل می‌نوشند و یک مرد در یک مهمانی قرص ADHD پسرش را بو می‌کشد. صحنه‌های جنسی شامل یک زوج متأهل که آماده رابطه جنسی می‌شوند، یک مرد که به باشگاه‌های استریپتیز می‌رود، یک مرد که توسط همسر و دخترش در حال خودارضایی گیر می‌افتد، و برخی صحبت‌های جنسی است. یک مرد در لباس زیر دیده می‌شود و باسن‌های برهنه افراد نشان داده می‌شود. همچنین برخی شوخی‌های بی‌ادبانه (مدفوع، گاز معده و سایر اشاره‌های آناتومیکی) نیز وجود دارد. بسیاری از برندهای معاصر ذکر شده یا نشان داده می‌شوند و کلمات رکیک شامل "کـسـیف"، "گـوه خـور"، "احمق"، "نـَـعرَه"، "خدا را گـو شـنـاس"، "هـیز"، "بـیـشـه"، "تـنـتـرو"، "بیضه"، "آلت تناسلی"، "دُک"، "پیپی"، و موارد دیگر می‌شود.

این فیلمِ دوست‌مآبانه، درس زندگی‌ای برای ارائه دادن ندارد و انتظار پیامی فلسفی هم نباید از آن داشت، اما سرگرم‌کننده و خنده‌دار است و «هارت» از ابتدا تا انتها، طنزپردازانه و با روحیه‌ای خوب ظاهر شده است. «والبرگ» نیز در این فیلم، در نقش یک فرد ۴۰ ساله‌ی بی‌خیال و خوش‌گذران که از بزرگ شدن امتناع می‌کند، بازی خوبی ارائه داده است. فیلم به‌طور غیرمستقیمی به تمجید از والدین خانه‌دار می‌پردازد (شاید به این دلیل که آنها برای جبران کمبودهای خود، فرزندان‌شان را تحت فشار قرار ندهند) و با جابجایی جنسیت، ژانری آشنا از مادران را به تصویر می‌کشد که رها شده‌اند. برخی از شوخی‌های فیلم کمی بی‌ادبانه هستند (مثلاً زیاد به مدفوع، گاز روده و دیگر مسائل آناتومیکی اشاره می‌کند). اما فیلم، قلبی بزرگ دارد و لحظات خنده‌دار زیادی را رقم می‌زند، به‌ویژه در صحنه‌هایی که «هارت» آسیب می‌بیند.