داستان‌های عامیانه

در برنامه تلویزیونی پاپ فیکشن، سلبریتی‌ها با فریب دادن عمدی روزنامه‌های زرد و وادار کردن آن‌ها به انتشار شایعات دروغین درباره خود، ورق را برمی‌گردانند. با کمک مجری برنامه، پیتر کاتونا، ستاره‌ها عمداً کارهایی را مقابل عکاسان انجام می‌دهند، مثل خرید کردن با شامان‌هایی با ظاهر عجیب یا پوشیدن لباس‌هایی که آن‌ها را باردار نشان می‌دهد، با هدف ایجاد حدس و گمان و به امید ایجاد هیاهوی رسانه‌ای. بعد از پایان هر نمایش از پیش برنامه‌ریزی شده، شرکت‌کنندگان به عقب برمی‌گردند و یادداشت می‌کنند که چطور روزنامه‌های زرد از آن سوءاستفاده کرده‌اند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد روزنامه‌نگاری زرد صحبت کنند. تفاوت بین یک برنامه زرد و یک برنامه خبری معمولی چیست؟ چرا روزنامه‌های زرد به نظر می‌رسد که با گزارش شایعات به جای حقایق، از مجازات فرار می‌کنند؟ نقش وبلاگ‌نویسان اینترنتی و عکاسان پاپاراتزی در این نوع برنامه‌ها چیست؟ خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد زندگی در زیر نور رسانه‌ها صحبت کنند. به نظر شما چه حسی دارد که مردم همیشه به دنبال جزئیات زندگی شخصی شما باشند؟ آیا افراد مشهور به عمد این نوع توجه را برای کمک به حرفه‌شان جلب می‌کنند؟

والدین باید بدانند که این برنامه تلویزیونی شوخی‌های جالبی را با حضور سلبریتی‌هایی که به خبرنگاران روزنامه‌های زرد شوخی می‌کنند، به نمایش می‌گذارد. آنها در انظار عمومی کارهایی انجام می‌دهند، مثل وانمود کردن به بارداری یا رفتن به بوتیک‌های لباس کودکان، که باعث می‌شود رسانه‌ها شایعات دروغینی درباره آنها منتشر کنند. در حالی که ظاهراً هدف آنها انتقاد از رسانه‌هاست، اما از هیجان رسانه‌ای ایجاد شده نیز سود می‌برند. نوجوانانی که به دنبال اخبار سلبریتی‌ها هستند ممکن است این برنامه را سرگرم‌کننده بدانند، اما برخی از موقعیت‌هایی که سلبریتی‌ها ایجاد می‌کنند برای بینندگان جوان‌تر کمی نامناسب است.

تولید شده توسط آشتون کوچر، خالق Punk'd، Pop Fiction به تمسخر رسانه‌های زرد و تلاش‌های اغلب بی‌رحمانه آنها برای به دست آوردن اطلاعات داغ در مورد زندگی شخصی سلبریتی‌ها می‌پردازد. همانطور که انتظار می‌رود، پاپاراتزی‌ها اغلب احمقانه به نظر می‌رسند، زیرا به طور واقعی بر سر گرفتن تصاویر از رفتارهای ستاره‌ها با یکدیگر رقابت می‌کنند، در حالی که بلاگرها و برنامه‌های تلویزیونی زرد با گزارش جزئیات این اتفاقات ساختگی، خود را مضحکه می‌کنند. در همین حال، افرادی که در این نمایش‌های طنز شرکت دارند، اقدامات خود را با این استدلال توجیه می‌کنند که این تنها تلافی رفتار روزانه مطبوعات زرد با آنهاست و از مسخره کردن هیاهویی که خود ایجاد کرده‌اند، لذت می‌برند.تماشای افرادی مثل پاریس هیلتون که از پاپاراتزی‌ها سبقت می‌گیرند، لحظات سرگرم‌کننده‌ای دارد، اما رفتار این سلبریتی‌ها کمی غیرصادقانه و در نهایت خودخواهانه است. درست است که ممکن است دروغ آشکار به مطبوعات نگویند، اما اقداماتشان به وضوح برای تشویق رسانه‌ها به فرضیات خاصی در مورد آن‌ها طراحی شده است. این همچنین فرصتی برای این افراد مشهور است تا در کانون توجه بمانند، که فقط به وضعیت سلبریتی آن‌ها اضافه می‌کند، علی‌رغم تیترهای گمراه‌کننده. این موضوع، به همراه برخی محتوای بالغانه، باعث می‌شود که این مجموعه انتخاب ایده‌آلی برای کودکان جوان نباشد. اما طرفداران نوجوان سلبریتی‌ها که به اندازه کافی بالغ هستند تا مفهوم پشت این نمایش را درک کنند، احتمالاً آن را سرگرم‌کننده خواهند یافت.