با من شام بخورید

در برنامه «COME DINE WITH ME»، چهار علاقه‌مند به غذا در طول یک هفته از غذاهای انگلیسی لذت می‌برند، اما نکته جالب این است که این کار را در خانه‌های یکدیگر انجام می‌دهند. هر شب یک شرکت‌کننده میزبان دیگران است و بقیه به عنوان مهمان دور میز شام جمع می‌شوند. در پایان شب، هر مهمان میزبان را بر اساس مقیاسی از یک تا ۱۰ نمره می‌دهد؛ و در پایان هفته، میزبان یا میزبان با بالاترین امتیاز متوسط، ۱۰۰۰ دلار جایزه می‌برد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد آشپزی در خانه و مقایسه آن با غذا خوردن در رستوران صحبت کنند. چند شب در هفته خانواده شما غذایی که در خانه تهیه شده را می‌خورند؟ چقدر به غذاهای بیرون‌بر یا رستوران‌های نشسته متکی هستید؟ کدام را بیشتر ترجیح می‌دهید؟
• چرا میزبانان از الکل برای شکستن یخ استفاده می‌کنند؟ آیا سرو الکل به مهمانان تضمین‌کننده یک شب موفق است، یا می‌تواند به عواقب غیرمنتظره‌ای منجر شود؟
• آیا فکر می‌کنید این نمایش می‌تواند در ایالات متحده موفق باشد اگر برای مخاطبان آمریکایی تطبیق داده شود؟ چرا یا چرا نه؟ آیا چیزی خاص در مورد فرهنگ بریتانیایی وجود دارد که باعث می‌شود «Come Dine with Me» برای آن کشور مناسب‌تر باشد؟

والدین باید بدانند که این برنامه واقع‌نمای بریتانیایی مخصوص بزرگسالان در مورد غذا و سرگرمی احتمالا برای بیشتر کودکان جالب نخواهد بود، مگر اینکه آنها علاقه‌مند به غذا باشند. با این حال، اگر بخواهند تماشا کنند، باید آماده شنیدن فحش‌های سانسورشده (اغلب «ف-ک»، اگرچه «ش-ت»، «ک-ک» و «دیک» هم شنیده می‌شود) و گاهی گفتگوهای شام با بار جنسی باشید. در این برنامه همچنین نوشیدن مشروب زیاد وجود دارد، زیرا الکل اغلب به عنوان یک یخ‌شکن استفاده می‌شود.

این برنامه سرگرم‌کننده‌ی وحشیانه‌ای نیست، اما به عنوان یک آزمایش اجتماعی جالب عمل می‌کند که علاقه‌مندان به آشپزی را به همراه خود در این سفر می‌برد، اگر چه نه برای یک گاز زدن. به لطف تنوع شرکت‌کنندگان، این برنامه همچنین طیف گسترده و شگفت‌انگیزی از سلیقه‌های آشپزی را پوشش می‌دهد، از منوی یونانی الهام گرفته از موساکا و باقلوا تا ضیافت آفریقایی بومی از زبرا و شترمرغ. غذای پر زرق و برق میزبانان همیشه خوب از آب درنمی‌آید، اما دیدن اینکه چه چیزی و چگونه آن را می‌پزند وقتی سعی می‌کنند دیگران را تحت تاثیر قرار دهند، جالب است.در دنیایی که بسیاری از ما حتی همسایه‌هایمان را نمی‌شناسیم، دیدن غریبه‌هایی که در خانه‌هایشان پذیرایی می‌کنند، غذا به اشتراک می‌گذارند و (وای!) واقعاً گفتگو می‌کنند، می‌تواند جالب و تازه باشد. به همین دلیل، ارزش وقت گذاشتن را دارد.