کودک خیابانی آمریکایی

در فیلم مستند بچه‌های خیابان آمریکا، کارگردان تئاتر و فیلمساز، مایکل لئونی، در ابتدا با نوجوانان بی‌خانمان ساکن سانتا مونیکا، کالیفرنیا، ارتباط برقرار می‌کند تا یک اطلاعیه خدمات عمومی تهیه کند. اما در نهایت، او در زندگی چند نفر از آنها در طول چند سال درگیر می‌شود. این مستند، زندگی سخت این بچه‌ها و تلاش‌های اغلب ناکام لئونی برای کمک به آنها در ترک خیابان را دنبال می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پدیده بی‌خانمانی در میان جوانان در ایالات متحده صحبت کنند. چرا فکر می‌کنید این‌قدر بچه‌ها بی‌سرپناه هستند؟ چه چیزی مانع از این می‌شود که آنها از خیابان‌ها دور شوند؟
• این مستند حاوی محتوای بسیار بالغانه‌ای است، از فحاشی گرفته تا مصرف مواد مخدر و بحث در مورد اعمال خشونت‌آمیز. آیا قرار دادن این موارد در یک مستند مناسب است؟ چرا بله و چرا خیر؟ فیلم بدون این موارد چگونه خواهد بود؟
• دربارهٔ این که فیلمساز تا این حد درگیر سوژه‌هایش می‌شود چه فکر می‌کنید؟ آیا مستندها باید عینی باشند؟ چرا یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که امریکن استریت کید مستندی بی‌پرده در مورد خطرات وحشتناک، مصرف مواد مخدر و گرسنگی نوجوانان بی‌خانمان در منطقه سانتا مونیکا، کالیفرنیا است. فیلمساز مایکل لئونی با برقراری ارتباط با بچه‌های خیابان شروع به ساختن یک اعلامیه خدمات عمومی می‌کند؛ اما در نهایت در طول چند سال به زندگی آن‌ها کشیده می‌شود. انتظار زبان مداوم و تند («فحش»، «لجن»، «دیوث» و غیره) و همچنین مصرف فراگیر مواد مخدر (از جمله هروئین و متامفتامین) را داشته باشید، که همه در مورد نوجوانان است. همچنین داستان‌های ترسناکی از آسیب‌های دوران کودکی، از کتک‌کاری و سرقت تا تجاوز، سوءاستفاده و قتل وجود دارد. اما در زیر این مسائل خشن، پیامی واضح در مورد نیاز عمیق انسانی به عشق و اینکه کسی به شما ایمان داشته باشد، وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این یک صعود دردناک و پیچیده با افتادن‌های زیادی به فراموشی است، اما داستان‌های موفقیت گاه‌به‌گاه وجود دارند که این سفر را ارزشمند می‌کنند. شما سخت برای این بچه‌ها که در شرایط ترسناکی زندگی می‌کنند، و اغلب فقط سعی در زنده ماندن بعد از رها شدن یا رانده شدن از همه جا دارند، دعا می‌کنید. اما تجربه تماشای American Street Kid با یک هشدار سینمایی بزرگ همراه است: این یک مستند سنتی نیست. این فیلم به استانداردهای روایی یا روزنامه‌نگاری پایبند نیست، که باعث ایجاد فاصله‌ای ناخواسته بین بیننده و موضوع می‌شود. فیلمساز به شخصیت اصلی تبدیل می‌شود، اگرچه نه در سطحی که بگوید به من نگاه کنید، مثل مورگان اسپرلاک. همانطور که شعار فیلم ادعا می‌کند، این فیلم "به عنوان یک مستند شروع می‌شود"، به این معنی که لئونی به سرعت هرگونه ادعای مشاهده‌ی عینی را رها می‌کند و با سوژه‌هایش پیوند برقرار می‌کند. به نوعی، این فیلم در مورد این است که او نمی‌تواند از چیزی که پیدا می‌کند، روی برگرداند.داستان‌های بچه‌ها تاثیرگذار است. یکی از آن‌ها شدیدا آرزوی پدر شدن دارد، هرچند که برنامه‌ای برای پیدا کردن سرپناهی برای خودش و دوست‌دختر باردارش ندارد. دیگری خواننده‌ای بااستعداد است که به وضوح باهوش است، اما به نظر می‌رسد نتواند اثرات احساسی رها شدن در دوران نوزادی را از خود دور کند. او می‌خواند: «آرزو دارم یک قهرمان وجود داشت.» و بعد می‌گوید: «به نظر نمی‌رسد وجود داشته باشد.» هرچند اقدامات لئونی، از جمله پذیرفتن چند بچه در خانه‌اش، مثال‌های عملی برای بیشتر کسانی که می‌خواهند کمک کنند، نیست، اما این فیلم می‌تواند به مسئله‌ای نادیده گرفته شده در آمریکا بپردازد (همانطور که فیلم مستقل Lean on Pete این کار را کرد). اما آگاه باشید: هرچند برخی از داستان‌ها امیدوارکننده هستند، اما بیشتر آن‌ها را می‌توان با این گفتگو توصیف کرد: بچه: «برای تو متاسفم.» لئونی: «چرا برای من متاسفی؟» بچه: «چون برای ما امیدی وجود ندارد.»