پرواز ماروین

کانوتو" یک سگ چابک است که نهایت تلاش خود را می‌کند تا گله‌اش دردسرساز نشوند. اما وقتی "بلکی"، گوسفند گله، فرود روی ماه را در تلویزیون می‌بیند و مصمم می‌شود که راهی برای رفتن به ماه پیدا کند، کانوتو با مشکلاتی روبرو می‌شود. بلکی برای رسیدن به ماه خود را با منجنیق پرتاب می‌کند اما گم می‌شود. در همین حال، گوسفندان دیگر توسط گرگی فریب خورده که به آنها وعدهٔ شهرت در عرصهٔ نمایش می‌دهد و کانوتو احساس می‌کند که کنترل اوضاع از دستش خارج شده است. با وجود همهٔ این اتفاقات ناگوار، کشاورزانی که مالک کانوتو هستند، فکر می‌کنند که او برای سگ گله بودن مناسب نیست و therefore یک سگ پیت‌بول را به‌عنوان مربی به آنجا می‌آورند تا نظم را برگرداند. حالا کانوتو باید بلکی را نجات دهد (و عشق او را بدست آورد)، در حالی که او یک سفینهٔ فضایی به سمت ماه پیدا کرده‌است، بقیهٔ گوسفندان را نجات دهد و ارزش خود را به‌عنوان یک سگ گله اثبات کند.

• درباره کلیشه‌های فرهنگی با خانواده‌تان صحبت کنید. چرا اشاعه کلیشه‌های فرهنگی در فیلم‌ها کار اشتباهی است؟
• اگر قرار بود این فیلم را بازسازی کنید، چگونه این کار را انجام می‌دادید؟
• این فیلم در مقایسه با سایر پویانمایی‌های رایانه‌ای چگونه است؟

پاپی (یا همان سیاه تا ماه 3D) پویانمایی رایانه‌ای محصول اسپانیا در سال 2013 است که پر از کلیشه‌های دردناک و شوخی‌های نامناسب است. اگر بدترین بخش فیلم فقط لهجه‌های وحشتناک و رفتار کلیشه‌ای شخصیت‌های " کالیفرنیایی" و "روسی" بود، کافی بود، اما سکانسی که عنکبوت‌های آسیایی با زبان انگلیسی شکسته و حرکت‌های "کونگ‌فو" اجباری وجود دارد، بی‌توجهی فرهنگی را نشان می‌دهد که از دهه 1940 دیده نشده است. همچنین، سگ داستان به شیوه‌ای آناتومیک صحیح نمایش داده می‌شود و عنکبوت‌های آسیایی را با بالاآوردن پایش و ادرار کردن از بین می‌برد. همچنین سگی از نژاد پیت بول که به‌عنوان سرجوخه در مزرعه آورده شده است، شبیه مرد عضلانی است که فقط لباس چرمی می‌پوشد. در فیلم همچنین برخی الفاظ رکیک مانند "لعنت" و "دوزخ" استفاده شده است. صداپیشگی‌ها آزاردهنده و ترانه‌ها غیرقابل تحمل هستند؛ به‌طورکلی هیچ نکته مثبتی در این فیلم وجود ندارد.

این پویانمایی رایانه‌ای، فیلمی کند و دشوار برای دنبال کردن است که پر از شوخی‌های نامناسب و کلیشه‌های نادرست است. اگر تنها به بد بودن گویندگان نقش‌های کالیفرنیایی و روسی محدود می‌شد، باز هم کافی بود اما صحنه‌ای که عنکبوت‌های آسیایی در آن حضور دارند، با انگلیسی شکسته و کلیشه‌های مربوط به «کونگ‌فو» سرشار است که گویی از دهه ۱۹۴۰ باقی مانده است. اگرچه ایده‌ی پشت این فیلم می‌توانست جالب و سرگرم‌کننده باشد، اما فیلم به شوخی‌های نامناسب، ترانه‌های آزاردهنده و شخصیت‌های کلیشه‌ای که پیش‌تر اشاره شد، روی آورده است.این فیلم تلاش دیگری است برای رسیدن به استانداردهای پیکسار که به‌سختی می‌توان آن را متوسط دانست. اگرچه انیمیشن بدی نیست، اما محتوای نامناسب زیادی دارد که آن را به فیلمی غیرقابل‌دفاع تبدیل می‌کند.