خدانگهدار باری

در سال 1999، باری سندرز، اسطوره فوتبال که به عنوان دونده در تیم دیترویت لیونز به مدت 10 فصل بازی کرده بود، جهان را شوکه کرد زمانی که بازنشستگی خود را اعلام کرد. او 31 سال داشت و در آستانه شکستن رکورد لیگ ملی فوتبال در یارد دویدن بود. در فیلم خداحافظ باری، سندرز با کمک همکاران، هنرمندان و طرفداران، زندگی و حرفه خود را مرور می‌کند و نشان می‌دهد که چرا یکی از بزرگترین بازیکنان تمام دوران بوده است. این فیلم همچنین میراث سندرز را در الهام‌بخشی و بالا بردن روحیه شهر دیترویت جشن می‌گیرد، جایی که او به یک الگوی رفتاری و منبع الهام بی‌پایان تبدیل شد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد رویکرد فیلم‌سازان به داستان بحث کنند. چرا آنها تصمیم گرفتند بر میراث سندرز تمرکز کنند به جای بازنشستگی‌اش؟ آیا سندرز باید خود را توجیه می‌کرد وقتی بازنشستگی را انتخاب کرد؟
• چه اسطوره های ورزشی دیگری، مثل سندرز، را تحسین می کنید و چرا؟ چه نقاط قوت و ویژگی های مثبتی دارند که دوست دارید از آن ها الگوبرداری کنید؟
• در عصری که ورزشکاران محصولات را تایید می‌کنند، در فیلم‌ها و تلویزیون ظاهر می‌شوند و اغلب زندگی خصوصی‌شان مورد بررسی قرار می‌گیرد، چه حسی دارد که ببینیم ساندرز چطور زندگی خصوصی خود را حفظ کرد و همه‌چیز را در مورد نحوه بازی‌اش متمرکز کرد؟

والدین باید بدانند که بای بای باری مستندی در مورد بازیکن افسانه‌ای فوتبال، باری سندرز است. در فیلم یک بار از کلمه «s--t» استفاده شده و همچنین حاوی برخی خشونت‌های ملایم فوتبال است. این فیلم که توسط دو زن، میکائلا پاورز و آنجلا تورما، کارگردانی شده، خلاف جهت مستندهای ورزشی معمول است که فجایع یا سقوط‌ها را روایت می‌کنند؛ در عوض، سندرز به خاطر دستاوردهایش در جوانی و همچنین خردمندی‌اش در دهه شصتی‌اش می‌درخشد. پیام‌های مثبت فیلم شامل اهمیت صداقت و پایبندی به باورهایتان است. سندرز به عنوان یک الگوی مثبت کامل است، زیرا فروتنی، دلسوزی و عشق به هم‌تیمی‌هایش را به نمایش می‌گذارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

مستندهای ورزشی معمولا دو نوع داستان را روایت می‌کنند: تراژدی‌ها یا غلبه بر شکست‌ها. نه الزاما به این دلیل که ورزشکاران قرار است این مسیر را طی کنند، بلکه شاید به این خاطر که داستان‌های الهام‌بخش فاقد کشمکش دراماتیک هستند. مستند «خداحافظ باری» را تماشا کنید، داستان خوشحال‌کننده‌ی صعود باری سندرز به شهرت به عنوان دونده‌ی تیم دیترویت لیونز و بازنشستگی شگفت‌انگیزش در سن ۳۱ سالگی بدون هیچ مصدومیت یا رسوایی که منجر به تصمیم جنجالی‌اش شود.نکته‌ای که فیلم‌سازان پل مونوسکی، میکائلا پاورز و آنجلا تورما بیان می‌کنند دقیقاً این است که تصمیم ساندرز برای «تنها استراحت کردن» و در نهایت تماشای فوتبال بدون اینکه بخشی از آن باشد، واقعاً جنجال‌برانگیز نبود. آن‌ها می‌توانستند بازنشستگی او را به راحتی به یک معمایی تبدیل کنند که باید حل می‌شد، اما از هیجانات ارزان اجتناب می‌کنند و ترجیح می‌دهند میراث او را برجسته کنند. از آنجایی که ساندرز هرگز در رسوایی‌ها دخیل نبود، فیلم عمدتاً از مصاحبه‌هایی تشکیل شده است که همکاران و تحسین‌کنندگان او او را با ستایش‌ها و تصاویری از مهارت‌های قابل توجه او در زمین و نظراتی از ساندرز که مظهر لطف و حکمت هستند، مورد تحسین قرار می‌دهند. به‌طور شگفت‌انگیزی، فیلم هرگز یکنواخت یا ضد اوج به نظر نمی‌رسد؛ در عوض، افکار ساندرز در مورد لذت بردن از زندگی و عدم وقف خود به انباشتن پول و غوطه‌ور شدن در شهرت، احساس تازگی می‌کند. برای کسانی که فکر می‌کنند او خیلی زود بازنشسته شد، فیلم ثابت می‌کند که دوران کوتاه حرفه‌ای او لحظات شگفت‌انگیز کافی برای پر کردن چهار عمر را به جا گذاشت، در حالی که تصمیم ساندرز را برای احترام گذاشتن به زندگی‌اش بدون افتادن در دام اثبات هر چیزی، جشن می‌گیرد.