کلاس

در کلاس، شش دانش‌آموز سال آخر دبیرستان مجبورند روز شنبه به مدرسه بروند تا امتحان نهایی بدهند و بتوانند فارغ‌التحصیل شوند. تحت نظارت معاون بداخلاق دبیرستان (آنتونی مایکل هال) و معلم پرشور تئاتر (دبی گیبسون)، دانش‌آموزان با اختلافات کنار می‌آیند و حس همبستگی پیدا می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تاثیر فناوری بر ارتباطات انسانی صحبت کنند. چرا ارتباط مهم است؟ برای تقویت این مهارت زندگی چه کاری می‌توان انجام داد؟
• چگونه دانش آموزان در کلاس درس شهامت به خرج می‌دهند و رازهای خود را با دیگران به اشتراک می‌گذارند؟ چگونه به اشتراک گذاشتن داستان‌ها و چالش‌هایمان می‌تواند به التیام احساسی ما کمک کند؟ چرا گوش دادن به مشکلات دیگران با همدلی و دلسوزی مهم است؟
• چگونه کلاس در مقایسه با باشگاه صبحانه است؟ اگر بازنویسی امروزی از آن فیلم می‌نوشتید، چه نوع شخصیت‌ها و مشکلات نوجوانی را شامل می‌کردید؟

والدین باید بدانند که کلاس ادای احترامی است به باشگاه صبحانه، جایی که گروهی متنوع از دانش‌آموزان با به اشتراک گذاشتن رازهایشان با یکدیگر پذیرفته می‌شوند. در حالی که هنوز "یک ورزشکار، یک دیوانه، یک شاهزاده خانم و یک مجرم" در میان شش دانش‌آموزی که باید روز شنبه به مدرسه بروند وجود دارد، شخصیت‌ها به اندازه شخصیت‌های باشگاه صبحانه کلیشه‌ای نیستند. از طرف دیگر، فیلمنامه یک کلاسیک جان هیوز نیست و بعید است که نوجوانان با مشکلات این دانش‌آموزان دبیرستانی ارتباط برقرار کنند. شخصیت‌های نوجوان در فیلم از بنگ (نوعی قلیان) استفاده می‌کنند، از فلاسک مشروب می‌نوشند و فحش می‌دهند (کلمات "ass"، "s--t" و "f--k"). صحبت از سقط جنین، خودکشی، سرپرستی و بیماری لاعلاج، به علاوه تهدید به تیراندازی در مدرسه و زد و خورد وجود دارد. و درست مثل بسیاری از فیلم‌های نوجوانان دهه ۸۰، والدین به عنوان ریشه تمام مشکلات نشان داده می‌شوند و بچه‌ها به مقامات بی‌احترامی می‌کنند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

در مورد عناصر فیلم‌سازی، این درام در هر موضوعی شکست می‌خورد. تلاش بزرگی است که به‌طور دقیق از گام‌های یک کلاسیک نمادین و تاثیرگذار بر یک نسل پیروی کند، و نویسنده و کارگردان نیکلاس سلوزی آن را به انجام نمی‌رساند. فرضیه — شش دانش‌آموز باید روز شنبه به مدرسه بروند تا امتحان نهایی تئاتر را بدهند — بی‌معنی است. دلیلی برای آن مشخص نشده است، و همچنین مشخص نیست که چرا معلم درام چنین تکلیف غیرمعمولی به آن‌ها می‌دهد: یک شخصیت خلق کنید، سپس جفت شوید تا یک صحنه را با هم بداهه‌سازی کنید.فیلم کلاس دقیقاً همان چیزی است که از نامش برداشت می‌شود: تماشای آن مثل نشستن در یک کلاس گرم و گوش دادن به صحبت‌های یک معلم خسته‌کننده است، به‌خصوص وقتی دانش‌آموزان جلوی کلاس می‌ایستند تا در مورد شخصیتی که «خلق کرده‌اند» به دیگران بگویند. بیشتر از نیمی از نوجوانان فقط خودشان را توصیف می‌کنند. فیلم واقعاً به نظر می‌رسد که توسط یک گروه تئاتر دبیرستانی نوشته شده است، با هر شخصیت مرکزی که «لحظه» خود را دارد، مونولوگ احساسی که آماده است تا بازیگران آن را به عنوان یک نمایش جذاب به کار بگیرند. متاسفانه برای بازیگران، عملکرد آنها توسط تدوین شلخته و کار دوربین سرگیجه‌آور تضعیف می‌شود. و در حالی که شخصیت‌ها تا حدی آشنا هستند - از جمله «معتاد» (چارلی گیلیسپی، متی دیلون دهه ۸۰ که با جف اسپیکولی ملاقات می‌کند)، «زیبا»، «ثروتمند»، «ورزشکار» و «روان‌پریش» - آنها جذبه‌ای مثل یک تکه یخ آب‌شده دارند. سلوزی می‌گوید که این شخصیت‌ها بر اساس دوستان دخترش (ژولیت سلوزی، که آلی را بازی می‌کند) ساخته شده‌اند، اما دیالوگ‌ها بیشتر شبیه ایده یک مرد ۵۰ ساله از نحوه صحبت کردن بچه‌ها است تا نحوه صحبت کردن واقعی بچه‌ها. بله، دیدن هال در نقش معاون مدرسه (و به خوبی ایفای آن!) لذت‌بخش است، اما حتی طرفداران فیلم‌های نوجوانانه دهه ۸۰ هم متوجه می‌شوند که چیز زیادی برای آنها در این فیلم وجود ندارد - به جز آهنگ جدید دبی گیبسون که در طول تیتراژ پخش می‌شود.