بالا اینجا

از بیرون به نظر می‌رسد که لیندزی (مائه ویتمن) در فیلم «بالا اینجا» فقط یک هنرمند مشتاق معمولی است، در حالی که میگل (کارلوس والدس) یک بانکدار سرمایه‌گذاری معمولی در نیویورک سیتی در سال ۱۹۹۹ است. اما هر دو شخصیت همراه با چیزی اضافی سفر می‌کنند: سه نفر که افکار درونی آنها را تجسم می‌کنند و فقط خودشان می‌توانند آنها را ببینند یا بشنوند. وقتی این دو به طور اتفاقی با هم ملاقات می‌کنند و یک رابطه عاشقانه موقت برقرار می‌کنند، تردیدهای درونی‌شان تهدید می‌کند که شادی مورد نظر هر دو را خراب کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد برنامه‌هایی که بر پایهٔ «ماهی در آب‌های ناآشنا» ساخته شده‌اند، گفتگو کنند؛ یعنی شخصیت‌ها در موقعیت‌های ناآشنا و ناراحت‌کننده قرار می‌گیرند. چه جنبه‌های دراماتیک و/یا کمدی‌ای در این نوع داستان‌ها وجود دارد؟ چه تنوع و تفاوت‌هایی در این نوع داستان‌ها می‌توانید نام ببرید؟ آیا تماشاگران باید از لیندزی و میگوئل حمایت کنند؟ چطور می‌توان فهمید؟
• این مجموعه به بررسی مسائل قومیت و جنسیت در یک محیط اجتماعی و تجاری خاص در نیویورک دهه ۱۹۹۰ می‌پردازد. چگونه هویت لاتین بودن میگل را از همکاران و دوست‌دختر سفیدپوستش متمایز می‌کند؟
• خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد کمدی‌های موزیکال صحبت کنند. آیا دشوار است که نمایش‌های مشابه برادوی را برای تلویزیون آماده کرد؟ چالش‌های آن کدامند؟

والدین باید بدانند که آپ هیر مجموعه‌ای است در مورد زوجی که در سال ۱۹۹۹ در شهر نیویورک، رابطه‌ای پر فراز و نشیب را طی می‌کنند و داستان با موسیقی، نمایش‌های دراماتیک و یک گروه کر یونانی نامرئی که احساسات درونی هر شخصیت اصلی را بیان می‌کند، روایت می‌شود. محتوای بالغانه شامل صحنه‌هایی با اشاره به رابطه جنسی است، مانند زمانی که زوجی شروع به بوسیدن می‌کنند و سپس صداهای خش‌خش و ناله‌ها نشان می‌دهد که به سمت شلوار یکدیگر دست دراز کرده‌اند. استفاده از الفاظ نامناسب به ندرت اتفاق می‌افتد: "s--t"، "damn"، "hell". صحنه‌هایی در بارها اتفاق می‌افتد، با شخصیت‌هایی که کوکتل و الکل می‌نوشند و یکدیگر را به نوشیدن مشروبات الکلی تشویق می‌کنند؛ شخصیت‌ها همچنین اشتباهات خود را به مستی نسبت می‌دهند. یک شخصیت فرعی سیگار می‌کشد. تنوع نژادی و قومی وجود دارد، با یک شخصیت اصلی با پیشینه لاتین که این پیشینه به احساس ناامنی او در حرفه‌ای با همکاران سفیدپوست کمک می‌کند.

با آهنگ‌های گیرا و بازیگران جالب و جذاب، این مجموعه حس و حال موزیکال تئاتر را با داستان‌گویی اپیزودیک ترکیب می‌کند، اما نتایج متفاوتی به دست می‌دهد. در ابتدای سریال، داستان لیزلی بسیار کلیشه‌ای است، و آهنگ‌هایی که شخصیت و خواسته‌های او را نشان می‌دهند نیز همین‌طور. ما داستان‌های زیادی دیده‌ایم که در آن‌ها زنان جوان با نقل مکان به شهر بزرگ دگرگون می‌شوند (امیلی در پاریس به ذهن می‌رسد)، و ایده‌ی یک مجموعه که داستان خود را از طریق بخش‌های موزیکال روایت می‌کند نیز جدید نیست (Crazy Ex-Girlfriend مثالی واضح است). میگل هم به نظر یک شخصیت کلیشه‌ای است: مردی از طبقه‌ی پایین جامعه که در تجارت و زندگی موفق می‌شود، اما توسط ناامنی‌های درونی خود عقب نگه داشته می‌شود.اما در ادامه، شخصیت‌ها به ویژگی‌های خاصی دست می‌یابند که کمک می‌کند داستان در مکانی واقعی‌تر قرار بگیرد. ما متوجه می‌شویم که ظاهر صاف و گاهی بی‌روح میگل مکانیزمی دفاعی است که دیگران را از دانستن بیشتر از آن چیزی که او راحت است فاش کند، بازمی‌دارد و اینکه عادت لیندسی در تعریف خود از طریق مردی که در حال حاضر با او قرار می‌گذارد، عصایی است که به آن تکیه می‌کند تا از ریسک‌هایی که برایش ترسناک است، اجتناب کند. و اگرچه گروه کر یونانی نمایش از شخصیت‌های «افکار درونی» در ابتدا کمی ظاهرسازانه است، اما در نهایت این ابزار بر بیننده تأثیر می‌گذارد و به ما اجازه می‌دهد تا به بدترین ترس‌ها و بهترین امیدهای این شخصیت‌ها دسترسی پیدا کنیم؛ همه این‌ها در ترانه‌ای که به‌طور فزاینده‌ای به یادماندنی‌تر می‌شود، به تصویر کشیده می‌شوند. درست است که گرم شدن «بالا اینجا» زمان می‌برد، اما پاداش‌ها ارزش انتظار را دارند.