مادران مافیا شیکاگو

مادران مافیایی شیکاگو، اسپین‌آفی از مجموعه واقع‌نما مادران مافیایی، زندگی پنج زن ساکن شیکاگو را دنبال می‌کند که به نوعی با دنیای مافیا در ارتباط هستند. این مجموعه با بازی رنه فکاروتا روسو، خواهرزاده جان فکاروتا، مافیای قدرتمند، نورا شویس، دختر فرانک شویس، قاتل معروف شیکاگو، پیا ریتزا، دختر وینسنت ریتزا، افسر پلیس فاسد و خبرچین، و کریستینا اسکولری، دختر ریمان یانک، دزد مافیایی، همراه است. همچنین لیاه دسیمونه، دختر گانگستر ولف پک دسیمونه، به گروه بازیگران پیوسته است. از مواجهه با انگ‌های اجتماعی به‌خاطر ارتباط با یک خبرچین مافیایی تا مشکلات مالی و دعوای سرپرستی به‌عنوان والدین مجرد، این زنان نشان می‌دهند که ارتباط با مافیای شیکاگو از دیدگاه آن‌ها چگونه است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل حضور این زنان در یک برنامه واقع‌نمای تلویزیونی صحبت کنند. آیا به خاطر شهرت است؟ پول؟ همدردی؟
• مجموعه‌هایی مثل سوپرانوز و لیلی‌هامر و فیلم‌هایی مثل پدرخوانده، تصاویر داستانی از مافیا ایتالیایی را به نمایش می‌گذارند. آیا مجموعه‌ی همسران مافیا، تصویری متفاوت و/یا دقیق‌تر از مافیا ایتالیایی را به بینندگان ارائه می‌دهد؟
• آیا فکر می‌کنید که مجموعه تلویزیونی «همسران مافیا» کلیشه‌های مربوط به جامعه خود را تقویت می‌کند؟ چرا بله و چرا خیر؟

والدین باید بدانند که موب وایوز شیکاگو بازتاب برنامه واقع‌نما است که از آن مشتق شده و شامل گفتگوهای زیادی است -- هم مثبت و هم منفی -- در مورد زندگی گانگستری. انتظار مراجعات زیادی به جرم‌های خشونت‌آمیز (از جمله اظهارنظرهایی در مورد شلیک به پشت کسی)، ارجاعات جنسی ناخوشایند، نوشیدن، سیگار کشیدن و واژگان تند ("بیچ"، "پیس" و فحش‌های سانسورشده) را داشته باشید. تبادلات کلامی اغلب منجر به تهدیدات خشونت‌آمیز و درگیری‌های واقعی می‌شود که مشت زدن، هل دادن و کشیدن مو را شامل می‌شود.

مانند برنامه خواهر خود، موب وایوز شیکاگو به بینندگان نگاهی جاسوسانه به زندگی زنانی می‌دهد که در حال برداشت پیامدهای داشتن یک بستگان یا همسر هستند که به‌طور ادعایی با سازمان‌های مرتبط با گانگسترها در ارتباط است. در حالی که برخی از آنها به نظر می‌رسد از برخی مزایای مالی از این روابط بهره‌مند می‌شوند، به نظر نمی‌رسد که از سبک زندگی تحت تاثیر پول و قدرت به اندازه همتایان خود در استاتن آیلند لذت ببرند. با این حال، مانند همسران نیویورک، آنها به آرامی - و با غرور ظریف - نگرش‌ها و کدهای اخلاقی جامعه‌ای را که در آن بزرگ شده‌اند، می‌پذیرند.برخی از خط‌های داستانی، مانند تمایل دختر یکی از همسران به برقراری ارتباط با پدرش که در زندان است و تلاش همسر دیگر برای پیدا کردن قبر پدرش که درگذشته است، می‌توانند به غنای نمایش بیفزایند. متاسفانه، فحاشی و دعواهای مداوم زنان، به همراه بحث‌هایشان در مورد رفتارهای مجرمانه بستگانشان، باعث می‌شود که نتوان آنها را جدی گرفت. در واقع، این امر فقط باعث تقویت برخی از کلیشه‌های منفی در مورد ایتالیایی-آمریکایی‌ها می‌شود.