دختران سرنوشت

در سال 1996، دکتر آبراهام جورج، هندی‌تبار آمریکایی موفق، همه‌ی دارایی خود را به یک شرکت از فهرست 500 شرکت برتر فورچون فروخت. او همه‌ی سرمایه‌اش را در پروژه‌ی کودکان شانتي بهوان، مدرسه‌ای برای فقیرترین کودکان هند، سرمایه‌گذاری کرد. هر سال، این مدرسه کودکان روستاهای فقیر اطراف را پذیرش می‌کند و از زمان ورودشان به مدرسه تا زمانی که اولین شغلشان را به دست می‌آورند، از آن‌ها مراقبت می‌کند. کودکان در سن 4 سالگی به شانتي بهوان می‌آیند و تا زمانی که آماده‌ی رفتن به کالج هستند، آنجا را ترک نمی‌کنند. دختران سرنوشت ما را با پنج دختر جوان از شانتي بهوان آشنا می‌کند که از طبقه‌ی به اصطلاح «نامتعارف» هستند. در چهار قسمت، از سنین 7 تا 23 سالگی، ما با چالش‌ها و پیروزی‌های آن‌ها آشنا می‌شویم، در حالی که تلاش می‌کنند کاری به نظر غیرممکن را انجام دهند: خانواده‌های خود و به‌اندازه‌ی امکان دیگران را از فقر خارج کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد شانتي بهوان و دانش‌آموزانی که به آنجا می‌روند صحبت کنند. آیا ترک کل خانواده و رفتن به مدرسه شبانه‌روزی سخت به نظر می‌رسد؟ آیا فکر می‌کنید والدین دلتنگ فرزندانشان می‌شوند؟ چرا آن‌ها آموزش فرزندانشان را بر احساسات ترجیح می‌دهند؟
• دانش‌آموزان شانتي بهوان در دختران سرنوشت چگونه کنجکاوی و پشتکار را نشان می‌دهند؟ چرا این‌ها نقاط قوت مهم شخصیت هستند؟
• فیلم‌های مستند قرار است زندگی واقعی را به نمایش بگذارند. آیا این اتفاق می‌افتد؟ حضور فیلمسازان چگونه بر رفتار سوژه‌ها تاثیر می‌گذارد؟ آیا می‌توان مردم را به صورت واقع‌گرایانه به تصویر کشید اگر بدانند که در حال فیلمبرداری از آن‌ها هستید؟

والدین باید بدانند که دختران سرنوشت مجموعه مستندی چهار قسمتی است در مورد مدرسه‌ای برای فقیرترین کودکان هند و برخی از دانش‌آموزان دختر جوان آن. این مجموعه مستند و صادقانه حاوی چند داستان و ایده است که ممکن است برای بینندگان جوان مناسب نباشد، مانند دختری که توضیح می‌دهد پدرش احتمالاً توسط افرادی که از ازدواج او با مادرش (از طبقه پایین‌تر) ناراحت بودند، به قتل رسیده است، و زنی که اعتراف می‌کند شوهرش به دلیل ناتوانی در پرداخت بدهی خودکشی کرده است. همچنین تصاویری وجود دارد که ممکن است برای بینندگان جوان/حساس آزاردهنده باشد: کودکان در فقر، کودکان بسیار کوچک که در کارگاه‌های تولیدی کار می‌کنند، افرادی که در معدن سنگ بدون تجهیزات محافظتی کار می‌کنند. با این حال، این مستند پر است از پیام‌های مثبت از دانش‌آموزان سخت‌کوش و بزرگسالانی که به آنها کمک می‌کنند، و ممکن است به خصوص برای نوجوانان تاثیرگذار باشد، که ممکن است متوجه شوند در خانه و مدرسه چقدر خوشبخت هستند.

با تصاویری که هر کادرش یک نقاشی است و مصاحبه‌های صادقانه و شگفت‌انگیز با شرکت‌کنندگان، این مستند ارزش چهار ساعت زمان خود را دارد. دخترانی که با آن‌ها آشنا می‌شویم به سرعت به عنوان افراد متمایز ظاهر می‌شوند: شیطنت‌آمیز تِنمُژی، درگیرِ کارتیکا، مانجولا، که خانواده‌اش فکر می‌کنند مدرسه رفتن او اتلاف وقت است، و کسی که (یا نمی‌خوابد) با مادر و مادربزرگش روی کف سنگی سخت می‌خوابد. همان مادر و مادربزرگی که او باید آن‌ها را ترک کند تا به مدرسه شانتي بهوان برود، واقعیتی که این مجموعه از آن دوری نمی‌کند: اولین صحنه‌ای که می‌بینیم، مادرانی اشک‌بار و گاهی جیغ‌کشانِ ۴ ساله است که برای اولین بار از هم جدا می‌شوند.و با این حال ما شاهد هستیم که چگونه این آزمایش به نظر می‌رسد که در حال کار کردن است، چگونه شانتي بهوان افق‌های این کودکان را گسترش می‌دهد و فرصت‌هایشان را افزایش می‌دهد. در خانه تنموژی، مادرش تمام روز را صرف ساختن جعبه کبریت می‌کند تا فقط بتواند غذای کافی برای خانواده‌اش تهیه کند. خواهر بزرگتر تنموژی، که دعوت نشده بود تا در مدرسه شرکت کند - فقط یک کودک از هر خانواده پذیرفته می‌شود - او هم شروع به ساختن کتاب‌های کبریت کرده است، در حالی که با بی‌حالی به تماشای برنامه‌های شبکه کارتون دوبله شده می‌پردازد. تنموژی اکنون رویای تبدیل شدن به یک دامپزشک را دارد، آرزویی که به صراحت به ما می‌گوید بدون شانتي بهوان آن را نداشت. او همچنین به ما می‌گوید اگر یک آرزو داشت، این بود که مادرش همان روز او را به خانه ببرد و او بتواند با مادرش باشد. امیدی با هزینه‌ای بزرگ. دختران سرنوشت هر دو را به ما نشان می‌دهد و ما را به امید داشتن آینده‌ای بهتر برای این دختران وادار می‌کند.