زود باش زودباش

جانی یک گزارشگر رادیویی است. او خواهری به نام ویو دارد. آن‌ها سال پیش مادرشان را از دست می‌دهند. ویو پسری به نام جسی دارد. همسر او دچار بیماری پارانویید است و نیاز به مراقبت دارد. ویو به جانی زنگ می‌زند تا برای چند روز مراقب جسی باشد. جانی هم قبول می‌کند. اما به دلیل شدت بیماری، ویو مجبور می‌شود بیش‌تر در کنار همسرش بماند و جانی هم برای گزارشگری‌اش مجبور می‌شود به نیویورک برود به همین خاطر جسی را هم با خود می‌برد. جسی به توصیه مادرش اجازه هر کاری را ندارد اما دایی‌اش به او اجازه و جرئت کارهای مختلف می‌دهد. به او یاد می‌دهد در مواقع ناراحتی، چگونه انرژی منفی‌اش را تخلیه کند. همین امر باعث می‌شود جسی به او وابسته‌تر شود و شب‌ها در کنارش بخوابد. پس از مدتی حال پدر جسی بهتر می‌شود و مادرش به خانه‌ برمی‌گردد.

• از نوجوانتان بپرسید چه تصوری از آینده‌اش دارد؟دوست دارد چه‌کارهایی انجام دهد. از او بپرسید چه چیزی درگذشته، در دوران کودکی‌اش او را آزار می‌داده است؟ اگر احساس می‌کنید او در پاسخ معذب است می‌توانید از خاله، عمو یا دوستی بخواهید تا این سؤالات را از او بپرسد. سعی کنید با نوجوانتان دوست باشید، با او به گردش بروید و از او بخواهید انتظاراتش را با شما در میان بگذارد. از فرزندتان بپرسید در خیالاتش، به چه چیزهایی فکر می‌کند و خود را چگونه می‌بیند؟ خلاصه: به خواسته‌های فرزندتان بسیار توجه کنید و سؤالاتی که در فیلم از بچه‌ها پرسیده می‌شود را می‌توانید از فرزندتان بپرسید.

فیلم «زود باش زود باش» تصویری ساده اما غرق کننده از زندگی آدم‌ها است. قصه‌ای که در ظاهر بی‌غل‌وغش خود، ترومایی لطیف از روابط انسان‌ها را به نمایش گذاشته و مخاطب را به دل داستان‌های ملموس بزرگسالان می‌کشاند. گاهی والدین به دلایلی، فرزندانشان را مجبور به انجام کارهایی می‌کنند که در روحیه آن‌ها به‌شدت تأثیر منفی می‌گذارد و همین امر باعث دوری آن‌ها از والدینشان می‌شود.  گاهی والدین در مقابل سرکشی‌های فرزندانشان، بی‌مهابا داد می‌زنند بدون آن‌که علت آن را بیان کنند و کودکان فقط صداهایی را می‌شنوند که شما بر سرشان داد می‌زنید. فرزندان در هر رده سنی که باشند، شما باید فراخور اقتضائات روحی و اخلاقی‌شان با آن‌ها رفتار کنید. حتماً دلیل ناراحتی و عصبانیتتان را به آن‌ها بگویید. سعی کنید با فرزندتان صحبت کنید و از سخت‌گیری‌های بی‌جا خودداری کنید. حتماً به مکالمه‌های کودکان که در طول فیلم پخش می‌شود، دقت کنید. صحبت‌هایی برآمده از دل است که در همه کودکان فارغ از ملیت و نژاد وجود دارد. آن‌ها دغدغه‌هایی دارند که به‌مرور به آن‌ها اضافه می‌شود پس سعی کنید به آن‌ها توجه کنید. برای اینکه شما هم از درد و دل و انتظارات فرزندتان باخبر شوید، می‌توانید مانند فیلم، یک مصاحبه‌ای ترتیب دهید. سعی کنید این مصاحبه را در جمع دوستانش انجام دهید و ترجیحاً فرد دیگری غیر از والدینش با آن‌ها گفت‌وگو کند. سعی کنید بدون قضاوت به حرف‌های فرزندتان گوش دهید و آن‌ها را حل کنید. سعی کنید قبل از هر اقدامی، نظر فرزندتان را راجع به آن موضوع بپرسید. حرف‌هایش را بشنوید و دلایل خود را بیان کنید. مادر جسی به خاطر مراقبت از همسرش، از فرزندش غافل شده بود و به او زیادی سخت می‌گرفت. فرزندان در هر سنی باشند، نیاز به توجه و مراقبت دارند. اگر درگیر مسائل بزرگی در زندگی هستید، حتماً به این نکته  توجه کنید. درصحنه‌ای جسی حال خوبی ندارد ولی اصرار دارد به جانی بگوید که خوب هست. جانی با او صحبت می‌کند و به او می‌گوید که اشکالی ندارد که حالش بد است، داد بزند و انرژی منفی‌اش را خالی کند.  همین امر باعث می‌شود جسی از حال بد فارغ شود و حس خوبی به او دست بدهد. این صحنه از فیلم بسیار آموزنده است. نیازی نیست فرزندان را محدود به چارچوب‌های خاصی بکنیم تا مجبور بشوند خود را غیر ازآنچه هستند، نشان دهند. آن‌ها باید یاد بگیرند در اتفاقات خوب و بد چگونه واکنش نشان دهند و نیازی نیست همیشه همه‌چیز خوب پیش برود. آن‌ها باید با احساسات مختلف خود آشنا شوند و بتواند آن‌ها را کنترل کنند. خلاصه: به گفت‌وگوهایی که در این فیلم از زبان کودکان بیان می‌شود، دقت کنید. آن‌ها، خواسته‌هایشان از بزرگ‌ترها را بیان می‌کنند که دانستن آن‌ها، می‌تواند به شما در پرورش بهتر فرزندتان کمک کند.

ممکن است زیاد به نظر نرسد، اما درام مایک میلز ترکیبی نادر از شفافیت احساسی تاثیرگذار و ساختاری متفکرانه و شهودی شبیه به یک مقاله است، در حالی که چگونگی جای گرفتن کودکان در جهان را بررسی می‌کند. قطعاً جنبه‌ای فرمول‌وار در طرح استخوانی داستان وجود دارد — مردی تنها و بداخلاق به سفری جاده‌ای با بچه‌ای بازیگوش و نابغه (با موی مخصوص) می‌رود، هر دو به عنوان انسان‌های بهتری از سفر برمی‌گردند — اما فیلم اصلاً فرمول‌وار نیست. فیلم با تصاویری رویایی سیاه و سفید، زمان خود را می‌گیرد. مقصدی در اینجا وجود ندارد، فقط سفر. جانی (با بازی فینیکس که از زمان فیلم «او» تاثیرگذارترین و صمیمی‌ترین بازی خود را ارائه می‌دهد) پاسخ‌های تاثیرگذاری از بچه‌هایی که مصاحبه می‌کند، می‌گیرد، اما چطور می‌توان این اطلاعات را در زندگی به کار برد؟ و چطور می‌توان از آن برای درک رابطه‌اش با جسی استفاده کرد؟در سکانس ابتدایی، جسی در مورد «لوله‌های قارچی» صحبت می‌کند که همه چیز را در طبیعت به هم متصل می‌کنند، و این یک استعاره خوب برای فیلم است. کاری جز پیش رفتن لحظه به لحظه نیست، در حالی که جسی سوالات تند و تیز می‌پرسد، قهر می‌کند، فرار می‌کند، با مهربانی بازی می‌کند، نوازش می‌کند و تخیل می‌کند. جانی در تماس‌های تلفنی دلپذیرش با خواهرش، اتفاقات را مرور و تحلیل می‌کند، و سپس هر «فصل» کوچک با خواندن قسمتی از یک نوع مقاله غیر داستانی به پایان می‌رسد. (یادداشت‌های شخصی جانی نیز وقفه‌هایی ایجاد می‌کنند.) بازی‌های عالی - از جمله بازی‌های نورمن و هافمن - و تعهد بی‌باک میلز به صداقت، به فیلم «کامون کامون» یک ضربان زندگی می‌بخشد. در واقع، فیلم تا حدی شبیه خاطرات درهم و پیچیده و زیباست که ممکن است به سختی بتوان آن را به ترتیب به یاد آورد.