پرنده آوازخوان

در سال ۲۰۲۴، همه‌گیری مرگباری ایالات متحده را درنوردیده است. در تلاش برای کنترل ویروس کرونا، دولت قرنطینه‌ها و محدودیت‌های شدیدی را اعمال کرده و اداره بهداشت را مسئول انتقال بیماران به منطقه قرنطینه کرده است. وقتی مأموران بهداشت شروع به تخلیه ساکنان از آپارتمان ویروس‌زده دوست‌دختر نیکو، سارا (سوفیا کارسون) می‌کنند، نیکو (کی‌جی آپا) که به عنوان یکی از «ایمنی‌ها» به‌راحتی می‌تواند در شهر تردد کند، به‌شدت نگران نجات او می‌شود. در حالی که نیکو سعی در فرار آن‌ها دارد، با دیگرانی که در این نقشه با او همراهند آشنا می‌شویم: یک زوج ثروتمند (برادلی ویتفورد، دمی مور) که دخترشان به بیماری خودایمنی مبتلا است، صاحب یک کسب‌وکار کوچک (کرگ رابینسون)، یک خواننده مشتاق (الکساندریا داداریو) و یک کهنه‌سرباز معلول (پل والتر هوزر).

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که فیلم آوازخوان چگونه از تجربه‌ای واقعی در جهان، یعنی قرنطینه، الهام گرفته و آن را به یک تریلر پادآرمان‌شهری تبدیل می‌کند. این فیلم را با دیگر فیلم‌های پادآرمان‌شهری که دیده‌اید، چگونه مقایسه می‌کنید؟
• فیلم چه چیزی در مورد شکنندگی همدلی در محیط ترس‌آور به ما می‌گوید؟ چطور می‌توانیم در زمان ترس، دیدگاهی منطقی حفظ کنیم؟
• از دریچه‌ی چشم تحلیلی به فیلم فکر کنید: فکر می‌کنید چطور این فیلم را ضبط کرده‌اند؟ تصور کنید که شما بازیگر این فیلم بودید و مسئول ضبط خودتان. این موضوع چطور بر اجرای شما تاثیر می‌گذاشت؟
• چگونه سیگار کشیدن و نوشیدن الکل به تصویر کشیده شده است؟ آیا این دو عادت به شکلی اغوا کننده و جذاب نشان داده شده اند؟ آیا پیامدهای واقعی این عادات در فیلم نشان داده شده است؟ چرا این موضوع مهم است؟
• چگونه خشونت در این فیلم و تاثیر آن را می‌توان با آنچه که در یک فیلم معمولی تریلر یا اکشن می‌بینید مقایسه کرد؟

در فیلم Songbird، که در دوران قرنطینه کووید-19 سال 2020 ساخته شده، والدین باید بدانند که این فیلم، یک درام/تریلر گروهی در مورد همه‌گیری است. در این فیلم، واکنش نظامی‌گرایانه دولت، لس‌آنجلسی پادآرمان‌شهری را به تصویر می‌کشد که در آن مردم مجبور به ماندن در خانه‌هایشان هستند و در غیر این صورت با عواقب وخیمی روبرو می‌شوند. داستان اصلی فیلم، حول رابطه عاشقانه بین پیک ایمن به نام نیکو (با بازی کی‌جی آپا) و یک هنرمند لاتین به نام سارا (با بازی سوفیا کارسون) می‌چرخد. شخصیت دیگری (با بازی الکساندرا داداریو) خواننده‌ای در حال پیشرفت است که سعی دارد به یک موقعیت جنسی از نوع #MeToo پایان دهد؛ در بخشی از داستان او، لباسی زیرین می‌پوشد که پشت او را نمایان می‌کند. نیکو نیز در حال دوش گرفتن نشان داده می‌شود، اما هیچ قسمت حساسی از بدن او نمایان نمی‌شود. همه در خطرند: انتظار اسلحه، چاقو، خفه کردن، تیراندازی و مواجهه با ویروس مرگبار را داشته باشید. یک شخصیت الهام‌بخش در فیلم، نوشیدن آبجو را نشان می‌دهد و شخصیت‌های ناخوشایند سیگار می‌کشند. شخصیت‌ها همچنین فحش می‌دهند، عمدتا "s--t". برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

از نظر فنی، این فیلم را می‌توان یک «هیجان‌انگیز» به حساب آورد، با فراز و نشیب‌های ناخوشایند، فیلمبرداری پرش‌دار و نامنظم که شما را سرگیجه می‌دهد، و در عین حال هیچ پیشرفتی در داستان ندارد. قطعاً باید به سازندگان فیلم برای ساخت آن در حین رعایت محدودیت‌های قرنطینه احترام گذاشت: این یک فیلم‌سازی چریکی با علامت تعجب است. فیلمبرداری با آیفون و لپ‌تاپ، واقعاً یک شاهکار است. اما درست مثل جلسات زوم که در دوران قرنطینه محبوب شدند، گاهی اوقات چیزهایی در این فیلم گم می‌شوند. منطق فیلم پرش‌های غیرقابل باوری دارد که عبور از آن‌ها غیرممکن است. استفاده از دوربین‌های دستی و تکان‌خورنده یادآور پروژه جادوگر بلر است. و فیلم پر است از ملودرام: موسیقی فیلم ۵ از ۵ ویولن را دریافت می‌کند.اکثر بازیگری‌ها در این فیلم محکم و استوار هستند. اما فیلمبرداری نامنسجم به نظر می‌رسد که به اجراهایی منجر شده که به خوبی با هم هماهنگ نیستند. این موضوع به ویژه در مورد پیتر استورماره، بازیگری که برای بازی در نقش شخصیت‌های منفی اغراق‌شده شناخته می‌شود، قابل توجه است. او در نقش رئیس فاسد اداره بهداشت، قدرتی بی‌حد و مرز دارد که به گونه‌ای غیرمنطقی به تصویر کشیده شده است. وظیفه او انتقال افراد مبتلا به منطقه Q است، اما گاهی اوقات بدون دلیل مشخص، افراد سالم را نیز می‌کشد. گاهی اوقات، این رفتارها در تضاد با نیازهای خود او به نظر می‌رسند. در حالی که شخصیت فوق‌العاده مضحک او ممکن است در فیلم‌های برادران کوئن یا فیلم‌های ابرقهرمانی (که هر دو در حوزه تخصص او هستند) به خوبی جای بگیرد، در این فیلم که تلاش می‌کند بر انسانیت افرادی تمرکز کند که با تنهایی و ارتباطات انسانی دست و پنجه نرم می‌کنند، احساس می‌شود که او در جای اشتباه قرار دارد. با این حال، کلمه «تلاش» بهترین کلمه برای توصیف این فیلم است. فیلم Songbird به طور کامل به آنچه که قصد انجام آن را دارد، دست نمی‌یابد، اما قطعاً شایسته احترام است، زیرا سعی دارد فیلمی در مورد دوره‌ای جهانی و دشوار بسازد.