جاستین بیبر باور کن

در جاستین بیبر: باور کن، جان ام. چو نه تنها به کارگردانی یک مستند دوم بازمی‌گردد، بلکه به تیم بیبر به عنوان مدیر خلاق تور کنسرت ۲۰۱۲-۲۰۱۳ او می‌پیوندد. برخلاف هرگز نگو هرگز، که براق و سه‌بعدی و به شدت تبلیغ شده بود، باور کن فیلمی متواضع‌تر است که کمتر بر داستان گذشته جاستین بیبر تمرکز می‌کند و بیشتر بر نیاز او به توجیه جایگاهش در صنعت موسیقی و قدردانی از هواداران پرشورش برای باورش تمرکز دارد. این فیلم بیبر و تیمش را دنبال می‌کند در حالی که با تهیه‌کنندگان مشهور جهانی روی آهنگ‌ها کار می‌کنند، آلبوم باور کن را منتشر می‌کنند و در طول تور به هواداران خود به روش‌های مختلف قدردانی می‌کنند.

• هر نسلی شاهد ظهور هنرمندان بزرگ موسیقی بوده است. خانواده‌ها می‌توانند در مورد تفاوت بین کسانی که در مسیر خود موفق می‌شوند و کسانی که با افزایش سن، نتوانسته‌اند خود را تطبیق دهند، صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید جاستین بیبر در پنج یا ده سال آینده هم همچنان در عرصه موسیقی حضور داشته باشد؟
• آیا شما بیبر را الگوی مناسبی می‌دانید؟ اگر این‌طور است، آیا او مسئولیتی در قبال طرفدارانش دارد؟ آیا عصبانی شدنش از پاپاراتزی نظر شما را در مورد او تغییر می‌دهد یا فقط او را انسانی‌تر نشان می‌دهد؟
• کارگردان، جان چو، بازگشته است اما نه فقط به عنوان کارگردان، بلکه به عنوان کارگردان خلاق کل تور کنسرت. این چگونه بر بی طرفی فیلم در مورد بیبر تاثیر می گذارد؟

والدین باید بدانند که جاستین بیبر: باور کن یک مستند کنسرت است که خواننده پاپ بین‌المللی را در تور باور کن دنبال می‌کند، به‌ویژه دو شب او در میامی در ژانویه ۲۰۱۳. مانند هرگز نگو هرگز، این فیلم توسط جان ام. چو کارگردانی شده و شامل تصاویر کنسرت، مصاحبه‌های پشت صحنه با هنرمند و تیم موسیقی او، و همچنین نگاهی به هنرمندان دیگر درگیر در برگزاری کنسرت‌های او، مانند طراح رقص، استایلیست و رقصندگان پشتیبان است. خشونتی در کار نیست و هیچ زبانی هم استفاده نشده، اما چند ترانه وجود دارد که متن‌های کمی بالغ‌تر و تلویحی دارند (اما نه خیلی جسورانه). یک دنباله غم‌انگیز وجود دارد که رابطه بیبر با یک ابرطرفدار جوان در حال مرگ را روایت می‌کند. این فیلم، مانند آلبوم، امیدوار است طرفداران بیبر را به باور در خود و رویاهایشان الهام بخشد. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر از این دست، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

حتی اگر طرفدار نباشید، از استعداد و سخت‌کوشی بیبر تحت تاثیر قرار خواهید گرفت، هرچند که ممکن است خیلی سرگرم‌کننده نباشد. اما هیچ‌کدام از مستندهای کنسرت درباره‌ی هنرمندان جوان، چه بیبر باشد، چه وان دایرکشن، یا جاناس برادرز، یا کیتی پری، قابل مقایسه با حماسه‌های مارتین اسکورسیزی درباره‌ی اسطوره‌های موسیقی مثل باب دیلن، رولینگ استونز، یا جرج هریسون نیستند و این کاملاً طبیعی است. در ۱۹ سالگی، موضوعات زیادی برای پرداختن وجود ندارد و بخش‌های جذاب‌تر، مثل نحوه‌ی برخورد او با رسوایی‌های کوچک رسانه‌ای، به جز یک برخورد با یک پاپاراتزی بریتانیایی، ذکر نشده است. چو در این مستند، مجموعه‌ای از مصاحبه‌های ثانویه با نیک د مورا، طراح رقص تور، و گروه رقصندگان پشتیبان مستعدش را در حین تست و سپس اجرا در کنار بیبرها، گنجانده است.جاستین بیبر به وضوح در ماموریتی است تا به یک مد موقتی با یک داستان پس‌زمینه‌ی خوب تقلیل پیدا نکند. او می‌خواهد ثابت کند که می‌تواند شانس را به نفع خود تغییر دهد، مانند آشر (یکی از تهیه‌کنندگان فیلم و دوست شخصی جاستین) یا جاستین دیگر صنعت (تیمبرلیک). مدیر بلندمدت جاستین، اسکات بران، به طور مفصل در مورد اینکه جاستین یک موسیقی‌دان واقعی است صحبت می‌کند -- یک ترانه‌سرا، یک خواننده و یک نوازنده‌ی چیره‌دست -- که شایسته است با بهترین تهیه‌کنندگان صنعت همکاری کند (ما حداقل چهار نفر از آنها را می‌بینیم که از جاستین تمجید می‌کنند). فیلم در بهترین حالت خود است زمانی که فقط اجراهای جاستین را نشان می‌دهد و سعی نمی‌کند استعدادهای او را به ما بفروشد. سکانسی در مورد رابطه‌ی جاستین با یک طرفدار ۶ ساله‌ی در حال مرگ، آوالانا راث، به نظر واقعی و کافی می‌رسد تا اشک تماشاگران را درآورد، و در پایان، اگر شما یک طرفدار باشید (حتی یک طرفدار مرد یا بزرگسال -- آنها وجود دارند!)، احساس توجیه‌شدن در تحسین خود خواهید داشت. اما لطفاً، تا زمانی که حداقل ۲۵ ساله نشده، از ساختن یک مستند کنسرت دیگر دست برداریم.