داروهای دوست‌پسرم

در LAS PILDORAS DE MI NOVIO، هانک (خایمه کامیل)، صاحب یک فروشگاه تشک، عاشق جس (ساندرا اچوریا) می‌شود، زنی که در آژانسی کار می‌کند که بر بازاریابی تکیلا تمرکز دارد. جس هانک را به اردوی شرکتش دعوت می‌کند، اما هانک به‌طور تصادفی داروها را در خانه جا می‌گذارد و سعی می‌کند بیماری‌هایش را از جس پنهان کند: اختلال دوقطبی، سندروم توره، وسواس فکری-عملی، اختلال کم‌توجهی، و موارد دیگر.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی پرداختن فیلم «قرص‌های دوست‌پسرم» به بیماری‌های روانی صحبت کنند. آیا این فیلم به تصویرسازی از بیماری‌های روانی کمک می‌کند یا آسیب می‌رساند؟
• چگونه سفر هانک با بیماری روانی بر شما تأثیر می‌گذارد؟ چگونه داستان او بر دیدگاه شما در مورد بیماری روانی تأثیر می‌گذارد؟
• هنگ در ابتدای رابطه‌اش با جس صادق نیست. چرا صداقت با دیگران، به‌خصوص در این موقعیت، مهم است؟
• نظر شما در مورد احساسات جس در مورد بیماری روانی چیست؟ آیا او در فیلم از دیدگاه قبلی خود در مورد پیدا کردن مرد «کامل» رشد کرد؟

والدین باید بدانند که لاس پیلدوراس دی می نوویو (همچنین با نام دوست پسر من و داروهایش شناخته می‌شود) یک کمدی جنسی اسپانیایی زبان است در مورد مردی (خایمه کامیل) که تلاش می‌کند بیماری‌های روانی خود را از دوست دخترش (ساندرا اچوریا) پنهان کند در حالی که در یک سفر کاری است. انتظار طنز و موقعیت‌های جنسی زیادی را داشته باشید، از جمله برهنگی غیر صریح و صحنه‌ها/اشاره‌های جنسی. این فیلم همچنین شامل خشونت اسلپ‌استیک است که برای طنز استفاده شده (کشیدن مو، آتش گرفتن، افتادن روی میز و غیره) و همچنین نوشیدن الکل، مصرف مواد مخدر (از جمله توهم‌زا، تریاک و ماری جوانا) و الفاظ زشت (فحش و غیره). در حالی که پیام‌های فیلم قرار است در مورد قضاوت نکردن دیگران، داشتن دلسوزی برای افراد مبتلا به بیماری روانی و درک این موضوع که همه به عشق نیاز دارند و شایسته آن هستند، باشد، اما آشتی دادن این پیام‌ها با طنزی که به قیمت تنوع عصبی تمام می‌شود، دشوار است. برای اینکه در مورد فیلم‌های بیشتری از این دست مطلع شوید، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

لاز پیلداس دی می نوویو (داروهای دوست پسرم) در واقع، قرصی سخت برای بلعیدن است. کامیل، که به خاطر جذابیتش شهرت دارد، شخصیت‌ها و داستان‌هایی که به‌طور بالقوه بد هستند را دوست‌داشتنی می‌کند. او همین کار را برای هنک انجام می‌دهد، که تا زمانی که بینندگان در مورد شرایط مختلفش مطلع شوند، به نظر دوست‌پسر ایده‌آلی می‌رسد. در حالی که بیماری‌های همراه با اختلالات روانی مختلف می‌توانند واقعا وجود داشته باشند، به عنوان مثال، شخصی که مبتلا به اختلال کم‌توجهی است، می‌تواند به دلیل علائم همپوشان، به OCD و افسردگی نیز مبتلا شود، اما باور این که یک نفر می‌تواند یک‌دوجین یا بیشتر تشخیص همپوشان در یک زمان داشته باشد، مضحک است. البته، این فیلم قرار است یک کمدی باشد و بیماری‌های متعدد هنک برای ایجاد اثر کمدی استفاده می‌شوند. اما با فیلمی که در نهایت قرار است درباره قضاوت نکردن دیگران، داشتن شفقت برای افرادی با اختلالات روانی و درک این که همه به عشق نیاز دارند و شایسته آن هستند، باشد، آشتی دادن این موضوعات با شوخ‌طبعی که به قیمت نورودایورسیتی تمام می‌شود، دشوار است، با علائم اختلالات روانی که به طرز اغراق‌آمیزی فراتر از چیزی که برای «خنده‌دار» شدن آن‌ها لازم است، بزرگنمایی می‌شوند.واقعیت این است که احساس ناراحتی هانک از مدادهای نامرتب و ترک‌های کف زمین به دلیل افکار و ترس‌های مزاحم، برای بسیاری از افرادی که به وسواس فکری-عملی مبتلا هستند، کاملاً صحیح است. و شناخت ماهیت غیرمنطقی اساسی این ترس‌ها می‌توانست در یک فیلمنامه هوشمندانه، ماده خوبی باشد. اما این فیلم، لاس پیلداس دی می نوویو، نیست. این فیلم به طور کامل بررسی نمی‌کند که وسواس فکری-عملی چگونه می‌تواند شکل بگیرد و چگونه می‌تواند به روش‌های مختلف و پیچیده‌ای خود را نشان دهد. همین موضوع در مورد سایر تشخیص‌های هانک نیز صدق می‌کند -- مثلاً سندروم توره او، بیشتر برای ایجاد اثر کمدی استفاده می‌شود، با اینکه او کلمات زشت و زننده‌ای را به صورت ناگهانی بیان می‌کند. بله، سندروم توره می‌تواند باعث شود برخی افراد کلمات زشت بگویند. اما شامل علائم مختلفی است که می‌تواند به روش‌های متفاوتی افراد را تحت تأثیر قرار دهد، نه فقط با فریاد زدن فحش. پیدا کردن طنز در این شرایط، بازده رو به کاهشی دارد، به ویژه وقتی جس به طور مداوم از اصطلاحات مضر مانند "دیوانه"، "جنون‌آمیز" یا "کار احمقانه" برای اشاره به بیماری‌های هانک استفاده می‌کند. ناراحتی روانی هانک منبع اصلی "طنز" در این فیلم است، اما فیلم از معلولیت‌های جسمی نیز تمسخر می‌کند، از جمله لکنت زبان چیس، همکار جس (با بازی برایان باومگارتنر)، که به گونه‌ای نمایش داده می‌شود که او را تا حد مضحک بودن کمیک، دچار آب‌ریزش دهان می‌کند. لاس پیلداس دی می نوویو به وضوح می‌خواهد به مخاطبان خود بیاموزد که همه شایسته شادی هستند، اما زمان زیادی را صرف تمسخر افرادی با تفاوت‌های روانی یا جسمی می‌کند، به طوری که این پیام نمی‌تواند ماندگار شود.