والدین فقط متوجه نمی‌شوند.

در والدین فقط متوجه نمی‌شوند، مجری جویی فاتون نقش‌های معکوس را برای بچه‌ها و والدین واقعی‌شان میانجیگری می‌کند تا هر کدام بتوانند ببینند زندگی در کفش‌های دیگری چگونه است. با داوطلبانی از ویدیوهای ارسالی بچه‌ها، هر قسمت بر روی یک خانواده متفاوت تمرکز دارد و روزمرگی‌های یک بزرگسال و یک نوجوان را با هم عوض می‌کند. چه تمرین فوتبال و پروژه‌های درسی باشد و چه آماده کردن ناهار قبل از رفتن به سر کار، نمی‌توان حدس زد که چیزها چگونه پیش خواهند رفت وقتی والدین و بچه‌ها نقش‌ها را عوض می‌کنند و تلاش می‌کنند برای یک روز جای یکدیگر باشند و یا اینکه این تجربه چگونه رابطه‌شان را در آینده تغییر خواهد داد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تجربیات شرکت‌کنندگان در برنامه «والدین فقط درک نمی‌کنند» و مقایسه آن با تجربیات خود صحبت کنند. آیا خانواده شما با چالش‌های مشابهی در زمینه برنامه‌ریزی، کار و مدرسه مواجه است؟ آیا این کودکان مسئولیت‌های بیشتری نسبت به شما دارند یا کمتر؟
• بچه‌ها: وظایف در خانه‌ی شما چگونه تقسیم می‌شوند؟ آیا فکر می‌کنید این روند منصفانه است؟ اگر شما مسئول بودید، چگونه کارها را متفاوت انجام می‌دادید؟
• تا چه حد فکر می‌کنید تلویزیون واقع‌نما در کل واقعی است؟ آیا زندگی شما می‌تواند یک برنامه واقع‌نمای بسیار جالب باشد؟ چرا این ژانر در حال حاضر اینقدر محبوب است؟ چه چیزی، اگر چیزی باشد، می‌توانیم از تماشای زندگی دیگران روی صفحه نمایش یاد بگیریم؟
• چگونه والدین فقط درک نمی‌کنند همدلی را ترویج می‌دهند؟ چرا این یک قدرت شخصیت مهم است؟

والدین باید بدانند که والدین واقعا درک نمی‌کنند مجموعه‌ای است که به کودکان و بزرگسالان اجازه می‌دهد برای یک روز نقش‌ها و مسئولیت‌های خود را عوض کنند تا بهتر چالش‌هایی را که دیگری با آن مواجه است درک کنند. این برنامه سرگرم‌کننده که توسط جویی فاتون اجرا می‌شود، پیام‌های دوستانه‌ای برای خانواده‌ها دارد و تمرکز اصلی آن بر فواید ارتباط موثر است. شکایت‌های طرفین ممکن است برای اعضای خانواده‌تان آشنا باشد (مثلا «من خیلی سرم شلوغه»، «من نمی‌خوام اون کارو بکنم» و «تو به اندازه من سخت کار نمی‌کنی» و مواردی از این دست)، بنابراین تجربیات آنها می‌تواند گفتگوهای خوبی را به وجود بیاورد و شاید دیدگاه متفاوتی را برای اعضای خانواده‌تان ایجاد کند. این مجموعه واقع‌نما با نداشتن محتوای نگران‌کننده، خنده‌های فراوان و پیام‌های عالی در مورد مسئولیت، ارزش وقت گذاشتن خانواده‌ها را دارد.

در نگاه اول، این مجموعه مستند به نظر می‌رسد که دعوتی است برای شکایت بچه‌ها از بزرگ‌ترهای نادیده گرفته شده در زندگی‌شان، اما والدین در مخاطب خوشحال خواهند شد که اینطور نیست. بله، هر داستان با شکایت نوجوانی از جزئیات زندگی سختش (احساس برنامه‌ریزی بیش از حد، مسئولیت‌های زیاد در خانه و غیره) و پاسخ والدین با درجات مختلف ناباوری شروع می‌شود. اما به جای تاکید بر اختلاف، تمرکز برنامه به سرعت به حل اختلافات تبدیل می‌شود. هر طرف لیست کارهایی که طرف مقابل باید انجام دهد را تهیه می‌کند (و کمی درباره اینکه چقدر آسان است عوض کردن نقش‌ها صحبت می‌کنند) و از لحظه‌ای که زنگ هشدار صبح روز بعد به صدا در می‌آید، آزمایش الهام گرفته از "جمعه عجیب" شروع می‌شود.به طور طبیعی نتایج اغلب خنده‌دار هستند، معمولاً مربوط به فجایع جزئی برای یکی از طرفین است، اما این روند همچنین پیام‌های صمیمی و دلنشینی دارد که به خانواده‌ها یادآوری می‌کند چقدر مهم است که در مورد مشکلات صحبت کنند و به یکدیگر گوش دهند. بسیاری از سناریوها برای والدین و کودکان در مخاطب آشنا به نظر می‌رسند (مثلاً "من کارهای زیادی دارم" یا "شما من را نادیده می‌گیرید")، بنابراین درس‌هایی که شرکت‌کنندگان یاد می‌گیرند برای بینندگان نیز اهمیت خواهد داشت. محتوای این نمایش خوب ساخته شده حتی موفق می‌شود حضور پراکنده فاتون را تحت‌الشعاع قرار دهد، که به والدین و کودکان اجازه می‌دهد در مرکز صحنه باشند در حالی که او نقش مشاوره‌ای از نوعی را بر عهده می‌گیرد. نتیجه؟ جلب توجه طیف وسیع مخاطبان برای اکثر برنامه‌های واقع‌نمای تلویزیونی چالش‌برانگیز است، اما والدین واقعاً متوجه نمی‌شوند که انتخاب سرگرم‌کننده و معناداری برای خانواده‌ها است.