یک چیز بسیار زیبا

با روایت کامن، مستند «یک چیز بسیار زیبا» به اولین تیم قایقرانی دبیرستان سیاه‌پوستان آمریکا نگاه می‌کند که از اعضای گروه‌های رقیب در غرب شیکاگو تشکیل شده بود. بیست سال بعد از تشکیل تیم در اواخر دهه ۱۹۹۰، تیم قایقرانی دبیرستان مَنلی درباره تأثیر عضویت در تیم بر زندگی‌شان صحبت می‌کنند و برای یک بار دیگر آماده رقابت می‌شوند تا مثالی مثبت برای جامعه خود و به یاد یکی از هم‌تیمی‌های درگذشته‌شان ارائه دهند. آن‌ها از افسران پلیس شیکاگو هم دعوت می‌کنند تا به آن‌ها بپیوندند و امیدوارند همدلی و ارتباط شخصی ایجاد کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که چگونه مستند «زیباترین چیز» دیدگاهی همدلانه نسبت به آسیب‌های فقر را القا می‌کند. آیا این مستند بر دیدگاه شما تاثیر گذاشت؟
• سعی کنید همه نکات آموزنده این فیلم را شناسایی کنید. چگونه پیام‌های آن را توصیف می‌کنید؟ چه چیزی آن را الهام‌بخش می‌کند؟ چه کسی در این فیلم را به عنوان الگوی رفتاری در نظر می‌گیرید و چرا؟
• چگونه قایقرانان قدردانی خود را به عمل تبدیل می‌کنند تا به دیگران کمک کنند؟ چگونه این فیلم همکاری و همدلی را ترویج می‌دهد؟
• چرا فکر می‌کنید فیلم با شعر «من باز هم برخواهم خاست» اثر مایا آنجلو به پایان می‌رسد؟

والدین باید بدانند که مستند «یک چیز بسیار زیبا» الهام‌بخش است و درباره اولین تیم تمام سیاه‌پوست دبیرستانی قایق‌رانی در ایالات متحده است. این مستند فراتر از ورزش است و موضوعاتی مانند کار تیمی، قدردانی و همدلی را پوشش می‌دهد و نشان می‌دهد که فرار از چرخه فقر، مواد مخدر، خشونت و آسیب‌های نسل‌ها چقدر دشوار است. دانش‌آموزان ورزشکار از شیکاگو اکنون مردانی بالغ هستند که درباره وحشت‌هایی که به عنوان بچه‌ها شاهد آن بودند یا تجربه کردند صحبت می‌کنند، از جمله خشونت‌های گروهی، تیراندازی، قتل، سوء مصرف مواد و تجاوز. داستان‌های مربوط به زنای با محارم به روشی بیان می‌شود که ممکن است برای بچه‌ها واضح نباشد. اگرچه برنامه قایق‌رانی تاثیر مثبتی بر زندگی این مردان داشت، اما برخی در نهایت به رفتارهایی که در کودکی آموخته بودند، روی آوردند که منجر به عواقب و دگرگونی (گاهی از طریق مذهب) شد. کل این سفر با شفقت به تصویر کشیده شده است و 20 سال بعد، این مردان مشتاق هستند که دوباره با هم ملاقات کنند و به عنوان الگو برای جامعه خود، با هم قایق‌رانی کنند. انتظار زبان تند و تیزی را داشته باشید، از جمله کلمات «لعنتی» و «خر». این فیلم توسط ستاره‌های ان‌بی‌ای، دواین وید و گرنت هیل تهیه شده و راوی آن کامن است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

بر اساس خاطرات خودنوشت آرشای کوپر، کاپیتان تیم قایقرانی، این مستند قدرتمند و آموزنده است. مری مازیو، کارگردان و قایقران سابق المپیک، بینندگان را به غرب شیکاگو در اواخر دهه 1990 می‌برد. از طریق داستان‌های شخصی تیم قایقرانی دبیرستان منلی، درک می‌کنیم که کودکان در مناطق محروم چگونه در یک منطقه جنگی عاطفی و فیزیکی بزرگ می‌شوند، جایی که بسیاری از آنها برای بقا به گروه‌های خلافکار می‌پیوندند اما همچنان انتظار دارند قبل از هجده سالگی‌شان بمیرند، و افرادی که انتظار می‌رود از آنها محافظت کنند، همیشه به دلیل آسیب‌های خودشان قادر به انجام این کار نیستند. مازیو از آمار و داده‌های پزشکی/روانشناسی برای نشان دادن اثرات آسیب‌های نسل‌ها استفاده می‌کند: اضطراب، افسردگی و مشکلات یادگیری.داستان تیم مانلی با پیچشی همراه شد که دو جوان سفیدپوست خودمحور (یکی به عنوان "نزدیک به نژادپرست" توصیف شده و دیگری اعتراف می‌کند که از نظر فرهنگی بی‌توجه بوده) متوجه شدند که تیم‌های قایقرانی عمدتاً سفیدپوست هستند و ایده جمع‌آوری پول برای توسعه برنامه قایقرانی با دانش‌آموزان یک دبیرستان در منطقه محروم را مطرح کردند. آنها به سادگی (و با نگاه از بالا به پایین) فکر می‌کردند که می‌توانند در یک سال، افراد مبتدی را به مدال‌آوران طلایی تبدیل کنند و بورس‌های تحصیلی دانشگاهی به دست آورند. اما این اتفاق نیفتاد، در واقع، این تیم فقط یک سال دوام آورد. اما اتفاقی که افتاد، خود شگفتی‌ساز بود، چیزی که بدون گذر زمان قابل مشاهده نبود. تیم مانلی ۱۹۹۸، داستان موفقیت خود را رقم زد و از طریق روایت مازیو، به عنوان مدرکی ارائه شد که نشان می‌دهد ورزش‌های تیمی می‌توانند در شکستن چرخه فقر و خشونت و احتمالاً دور کردن کودکان از مشکلات احتمالی، کمک کنند. پیام‌ها و نتایج مثبت این فیلم بسیارند، اما زمانی که اعضای تیم قایقرانی، درس‌های آموخته را برای دستیابی به اهداف خود و پیشرفت جامعه‌شان به کار گرفتند، این درس‌ها الهام‌بخشی بی‌چون‌وچرا شدند.