بزرگ و ثروتمند در آتلانتا

بیگ ریچ آتلانتا مجموعه‌ای واقعی است که اعضای یک باشگاه انحصاری در آتلانتا، جورجیا را به تصویر می‌کشد. شش گروه مادر و دختر، از جمله هاروین و مایر ایدون به همراه مادرشان ویرجینیا؛ کادیجیا رو، دختر خوانندهٔ آر اند بی کی پارکر و مادرش شارلیندا؛ و مارسیا مارچمن و دخترش میگان مک‌برایر. همچنین به این گروه دیانتا دیویسون و مادرش کیتی و سابرینا مک‌کنزی و دخترش آناندی می‌پیوندند. اشلی ویلسون هاون، ملکهٔ سابق زیبایی و خودخواندهٔ رهبر جامعهٔ اشرافی، جذابیت دراماتیک به این مجموعه می‌افزاید. از مهمانی‌های طلاق تا کلاس‌های گلف، این زنان نشان می‌دهند که عضویت در جامعهٔ اشرافی آتلانتا می‌تواند سرشار از تفریح بی‌پایان و درام فراوان باشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد برنامه‌های واقع‌نمای تلویزیونی صحبت کنند. تفاوت یک برنامه «بدون فیلمنامه» با مستند چیست؟ چگونه هنگام تماشا تفاوت آن‌ها را تشخیص می‌دهید؟ اگر واقعاً واقعی نیستند، چرا به آن‌ها تلویزیون واقع‌نما می‌گویند؟ چرا مردم موافقت می‌کنند در این‌گونه برنامه‌ها حضور داشته باشند؟
• چرا خیلی از برنامه‌های واقع‌نمای تلویزیونی برای جذاب‌تر شدن به کشمکش‌های زنانه متکی هستند؟ این کشمکش‌ها چه کلیشه‌هایی را تقویت می‌کنند؟ آیا کلیشه‌های دیگری هم هستند که به نظر شما این برنامه‌ها تقویت می‌کنند؟

مادران و دختران ثروتمند در این برنامه تلویزیونی به سبک معمول برنامه‌های واقع‌نما رفتار می‌کنند. این خانم‌ها اغلب مشروب می‌خورند، از کلمات تند و زننده استفاده می‌کنند (مثل «بیچاره» و «احمق») و درگیر بحث‌های زننده و گاه و بی‌گاه دعواهای فیزیکی می‌شوند. در این برنامه لباس‌های جذاب و گاهی اوقات اشاره‌های جنسی زننده وجود دارد و گاهی اوقات خانم‌های جامعه‌ی بالا در باشگاه‌های استریپ می‌روند. این مجموعه گاهی اوقات تصویری کلیشه‌ای از زنان جنوب آمریکا را به نمایش می‌گذارد.

بی‌نقص اما بسیار پرهزینه، مجموعه تلویزیونی بیگ ریچ آتلانتا، همه درام‌های تجسس‌گرانه‌ای را به نمایش می‌گذارد که از این دست برنامه‌های واقع‌نما انتظار می‌رود. اما برخلاف برنامه‌هایی مثل زنان خانه‌دار واقعی آتلانتا، این مجموعه بیشتر بر شخصیت‌های عجیب و غریب بازیگران تمرکز دارد تا بر سبک زندگی خودشیفته‌ای که به لطف موقعیت و ثروتشان دارند.برخی ممکن است آن را سرگرم‌کننده بدانند، اما بسیاری از روابط به نمایش درآمده در اینجا اجباری به نظر می‌رسند و برخی رفتار زنان آنقدر عجیب و اغراق‌آمیز است که نمی‌توانید تصور نکنید که آنها برای دوربین‌ها بیش از حد تلاش می‌کنند. رفتار برخی از خانم‌ها نیز برخی از کلیشه‌های قدیمی در مورد سطحی‌نگری زنان جنوبی را منعکس می‌کند. در نتیجه، این نمایش بیشتر به یک طنز جنوبی شبیه است تا لذت گناه‌آلود.