داستان بی‌پایان

نمی‌توانم متوقف شوم، نخواهم ایستاد نگاهی به تاریخ شان کامبز و هنرمندان بیگ بوی رکوردز می‌اندازد. در سال ۲۰۱۶، کامبز تقریباً همه هنرمندان زنده‌ای را که در دهه ۹۰ و بعد از آن در بیگ بوی موفقیت بزرگی داشتند، دوباره گرد هم آورد—میس، لیل کیم، توتال و بسیاری دیگر. در حالی که کامبز، هنرمندان و گروه تولید در حال آماده‌سازی و تمرین برای دو کنسرت بزرگ با همه هنرمندان بیگ بوی در بارکلی سنتر در شهر نیویورک هستند، کامبز و کسانی که او در تجارت موسیقی با آنها رشد کرده است، درباره شروع فروتنانه، جاه‌طلبی‌ها، موفقیت‌ها و فراز و نشیب‌های حرفه‌ای او صحبت می‌کنند. او همچنین درباره تروماها و آسیب‌هایی که در طول و بعد از قتل دوست خوبش بیگی اسمالز در سال ۱۹۹۷ تجربه کرده است، صحبت می‌کند. در حالی که آنها به کنسرت‌های بارکلی سنتر و تور بعدی نزدیک‌تر می‌شوند، کامبز تلاش می‌کند تا اطمینان حاصل کند که کنسرت‌ها با استانداردهای بالای او مطابقت دارند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مستندهای موسیقی مثل «Can't Stop, Won't Stop: A Bad Boy Story» صحبت کنند. این مستند تا چه حد به مستندهای موسیقی دیگری که دیده‌اید، شباهت یا تفاوت دارد؟
• چگونه این فیلم تلاش کرد تا گذشته و حال را متعادل کند؟ آیا موثر بود؟
• کامبز قصد داشت تا با استفاده از تصاویر آرشیوی نینا سیمون در مورد آزادی، همه شرکت‌کنندگان در کنسرت‌های ۲۰۱۶ را تشویق و ترغیب کند. چرا فکر می‌کنید این تصاویر برای کامبز جذاب بود و برای شما چه معنایی دارد؟

والدین باید بدانند که «نمی‌توانم متوقف شوم، نخواهم ایستاد» یک مستند موسیقی در مورد شان «پی دیدی» کامز و دو کنسرت تجدید دیدار با هنرمندان بد بوی رکوردز در شهر نیویورک در سال ۲۰۱۶ است. انتظار می‌رود در سراسر فیلم از الفاظ تند و زننده‌ای مانند اف، مادراف، و کلمه N استفاده شود. آرشیو اخبار و تصاویر دوربین ویدئویی از شبی که کریستوفر والاس (بیگی اسمالز) مورد اصابت گلوله قرار گرفت و کشته شد. سیگار کشیدن. نوشیدن شامپاین. کشیدن ماری‌جوآنا. صحبت در مورد مست و سرخوش شدن. صحبت در مورد قاچاق مواد مخدر. از نظر جنبه‌های مثبت، فیلم قدرت کار سخت و تاب‌آوری، و همچنین بخشش را به نمایش می‌گذارد. فیلم همچنین بر روی افراد رنگین‌پوستی که در همه جنبه‌های صنعت موسیقی کار می‌کنند، از جمله نه فقط روی صحنه، بلکه در تولید، مدیریت، ضبط، استعدادیابی، امور مالی و غیره تمرکز دارد. برای اینکه در مورد فیلم‌های مشابه بیشتر بدانید، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

هرگز آسیب‌پذیری به این اندازه از پیش طراحی‌شده به نظر نرسیده است. نمی‌توانم متوقف شوم، نخواهم ایستاد: داستان بد بوی احساس می‌شود کمتر از مستند موسیقی که باید می‌بود و بیشتر مثل یک فیلم تبلیغاتی بیش از حد تولیدشده و بیش از حد سبک‌پردازی‌شده. استفاده بیش از حد از فیلم سیاه و سفید در بیشتر فیلم به آن ظاهر و سبک یک تبلیغ قدیمی کالوین کلین در حدود سال ۱۹۹۲ می‌دهد. چیزی به‌خصوص آشکارکننده در مورد آن وجود ندارد و نیازی به یک نابغه شهودی نیست تا حس قدرتمند این را به دست آورید که چیزی در اینجا نشان داده نمی‌شود که کامبز نمی‌خواهد بیننده ببیند، حتی با مراجعات به دکتر در مورد کشیدگی عضله یا شات‌های «مگس روی دیوار» از هنرمندان که گفتگوهای صمیمی در مورد زندگی و گذر زمان دارند. تمام مدرکی که در مورد این موضوع نیاز دارید فاش می‌شود وقتی بیننده تقریباً هیچی از شب اول کنسرت مرکز بارکلی، کنسرتی که کامبز به بینندگان می‌گوید یکی از بدترین‌هایش بود، نمی‌بیند.واقعاً، این مستند از گرمی و خودانگیختگی یک بازرسی مالیاتی هم برخوردار نیست. فیلم در بهترین حالت، برخی از پیروزی‌های واقعی و ماندگار کامبز را در صنعت موسیقی به تصویر می‌کشد، چه در چارت‌های موسیقی و چه در پشت صحنه، جایی که افراد رنگین‌پوست به موفقیت‌های عظیمی در مشاغلی دست می‌یابند که پیش از این توسط سفیدپوستان سلطه داشت. امیدواریم این نقاط برجسته واقعی موفقیت تحت‌الشعاع تولید بیش از حد قرار نگیرند، زیرا به جز این جنبه‌های مثبت، چیز زیادی برای یادگیری وجود ندارد که طرفداران از قبل ندانند. عمق و صداقت زیادی وجود ندارد، زیرا حضور دوربین بسیار آشکار است و این مستند بیشتر شبیه یک "نمایش واقعیت" با ویرایش‌های اجباری و برداشت‌های متعدد است.