جایی که کلمه‌ای وجود ندارد

مکان بدون کلمات، جدیدترین فیلم خانوادگی مارک وبِر، نویسنده، کارگردان و بازیگر، است که در آن خانواده واقعی او شامل همسرش ترزا پالمر و پسرشان بُدی پالمر، ایفای نقش می‌کنند. در این فیلم، وبر در نقش پدری است که از بیماری مزمن در حال مرگ است و به همراه پسرش بُدی، دنیای فانتزی‌ای خلق کرده‌اند که در آن وایکینگ‌هایی هستند که از جنگل جادویی پر از پری‌های زیبا، هیولاهای ترسناک، گابلین‌های بادکنک‌به‌دست و دیگر موجودات ماوراءالطبیعه عبور می‌کنند. این ماجراجویی فانتزی در دنیای واقعی، جایی که بُدی با پدرش که اغلب خسته، بیمار و بستری در بیمارستان است، بازی می‌کند، در رفت و آمد است. مارک بر آموزش پذیرش و شجاعت در مورد مرگ و زندگی پس از مرگ به پسرش تمرکز دارد و ترزا سعی می‌کند در غم و اندوه خود، حامی و همراه باشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه به تصویر کشیدن مرگ و مردن در فیلم «جایی که کلمه‌ای وجود ندارد» صحبت کنند. چرا فکر می‌کنید مارک می‌گوید «مرگ بخشی از زندگی است» و نباید از آن ترسید؟
• وببر از ساخت فیلم‌هایی که خانواده و دوستانش در آن حضور دارند لذت می‌برد. نظر شما در مورد این کار چیست؟ آیا این کار فیلم را واقعی‌تر می‌کند؟
• این فیلم به نظرتان برای چه کسانی ساخته شده است؟ چه پیامی را می‌خواهد منتقل کند؟
• آیا کسی را در این فیلم به عنوان الگو در نظر می‌گیرید؟ چه ویژگی‌های شخصیتی مثبتی را به نمایش می‌گذارند؟

والدین باید بدانند که فیلم «مکانی بدون کلمات» پروژه‌ای بسیار شخصی و مورد علاقه نویسنده و کارگردان آن، مارک وبِر، است که در آن از پسر و همسر واقعی خود، بُدهی و ترزا پالمر، استفاده کرده است. این فیلم، یک درام فانتزی ماورایی در مورد پدری است که تلاش می‌کند به پسرش در مواجهه با مفهوم مرگ کمک کند. شخصیت مارک (که نامش مارک است) در حال مرگ است و او و پسرش زمان زیادی را در دنیای خیالی خود به عنوان پدر و پسر وایکینگ می‌گذرانند، به ماجراجویی می‌پردازند و با موجودات مختلف جنگل روبرو می‌شوند. در همین حال، در دنیای واقعی، مارک به آرامی در حال تسلیم شدن به بیماری خود است. در این فیلم، شوخی‌های مربوط به توالت (مثل مردابی که باد شکم می‌کند، گابلین‌هایی با مخاط و شوخی‌هایی در مورد «اورانوس») وجود دارد و همچنین تمرکز بالقوه آزاردهنده‌ای بر مرگ، مردن و بیماری وجود دارد که ممکن است برای بینندگان حساس، زیاد باشد. با وجود بازیگر خردسال، این فیلم یک فیلم خانوادگی معمولی نیست و بیشتر برای بزرگسالان و نوجوانانی مناسب است که می‌توانند با فیلم‌سازی منحصر به فرد و درون‌نگر آن ارتباط برقرار کنند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

این درام، کاوش تاثیرگذار و ملایمی از پدر و پسر جوانش در مورد مرگ، مردن و زندگی پس از مرگ است. به طور عمدی، در این فیلم، توسعه‌ی داستان خیلی اتفاق نمی‌افتد، که بین دنیای فانتزی که مارک و بودی در آن هستند و واقعیت زندگی روزمره‌شان با خانواده و دوستانشان در نوسان است. این فیلم، احساس دنیای درونی و رویاگونانه‌ای دارد که یادآور فیلم‌های مالیک و زایتلین است. گفتگوها بر رابطه‌ی والد-فرزندی شخصیت‌ها و این حقیقت تمرکز دارد که شجاعتی که آن‌ها در زندگی فانتزی‌شان نیاز دارند، در زندگی واقعی هم در مواجهه با بیماری مارک، ضروری است. فیلمبرداری عمداً به سبک سینما وریته و دست‌آویز است، با تدوین که به آن سبک رویاگونانه و فوق‌العاده‌ی واقع‌گرایانه‌ای می‌دهد، بسته به دنباله‌ی فیلم.این یک فیلم است که نیاز به سکوت و صبر دارد. با بینندگانی که درد غم و از دست دادن را درک می‌کنند، ارتباط بیشتری برقرار می‌کند. برخی ممکن است با بدبینی آن را خسته‌کننده و آماتوری بدانند، در حالی که دیگران آن را نگاهی عاطفی و معنادار به نحوه درک و ادراک غم از دست دادن حتی توسط کوچک‌ترین افراد خانواده می‌دانند. بادی کوچک «می‌داند» که پدرش بیمار است اما بعضی روزها نمی‌خواهد در مورد آن صحبت کند. سپس در روزهای دیگر می‌خواهد در مورد زندگی پس از مرگ و اتفاقاتی که بعد از مرگ پدرش رخ می‌دهد بداند. بله، فیلم کند است، اما اگر آن را دنبال کنید و مقدار عظیمی از عشق خانوادگی، به‌ویژه عشق والدین، را که برای ساختن آن لازم است، درک کنید، تاثیرگذار نیز هست.