پرستار خوب

در فیلم «پرستار خوب»، جسیکا چستین در نقش ایمی لافرن، مادر مجردی است که در شیفت شب بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان پارکفیلد نیوجرسی کار می‌کند و تلاش می‌کند بیماری قلبی خود را تا زمانی که واجد شرایط دریافت مزایا شود، پنهان کند. وقتی چارلی، پرستار جدید (با بازی ادی ردمین) راز او را کشف می‌کند، با او دوست می‌شود و هم در کار و هم در خانه به او کمک می‌کند. اما ایمی شروع به شک کردن در مورد راز خطرناکی می‌کند که چارلی ممکن است داشته باشد. این فیلم بر اساس رویدادهای واقعی ساخته شده است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد شجاعت و پشتکار ایمی صحبت کنند. چرا این ویژگی‌های شخصیتی مهم هستند؟ اگر شما در موقعیت ایمی بودید، چه واکنشی نشان می‌دادید؟
• در داستان‌سرایی عالی، شخصیت‌ها با چالش‌های بزرگی مواجه می‌شوند: چالش‌های «امی» چه بود؟
• لطفا در مورد نحوه‌ی غیرحساس نشان دادن قتل‌ها در این فیلم یا سریال صحبت کنید. این سبک چگونه با فیلم‌ها و سریال‌های معمول که در آن‌ها فردی کشته می‌شود، در تضاد است؟
• چرا فکر می‌کنید ژانر جنایت حقیقی محبوب است؟
• در این بحث شرکت کنید و همدلی نشان داده شده توسط ایمی و چارلی را بررسی کنید. آیا فکر می‌کنید همدردی چارلی نسبت به ایمی و بیمارانش صادقانه است؟

«پرستار خوب» داستان واقعی ایمی لافرن (با بازی جسیکا چستین) است که چگونه با شجاعت، یک قاتل سریالی بیمارستان (با بازی ادی ردمین) را به دام انداخت. ایمی شخصیتی قوی و مصمم دارد: او یک مادر مجرد است که بدون شکایت، از دو دخترش، خودش و همچنین بیمارانش مراقبت می‌کند. اگرچه بیماران بخش مراقبت‌های ویژه شامل فردی با پوستی که در حال کنده شدن است و یک تصادف آسیب‌دیده می‌شوند، اما محتوای نامناسب محدود است، هرچند که داستان ممکن است برای بزرگسالان جذاب‌تر از نوجوانان یا کودکان باشد. اگرچه هیچ خشونتی به تصویر کشیده نشده است، اما فکر کردن در مورد یک مراقب سلامتی که زندگی بیماران آسیب‌پذیر و اعتمادکننده را پایان می‌دهد، ترسناک است. پس از مرگ زنی در بیمارستان، بدن او برای مرحله بعدی آماده می‌شود و سینه‌هایش برای مدت طولانی آشکار می‌شوند. الفاظ قوی مانند "س--ت"، "ف--ک"، "ای خدای من" و موارد مشابه در فیلم استفاده شده است.

در عصر جنایت‌های واقعی، این درام به خاطر روایت داستان یک قاتل زنجیره‌ای از دیدگاه دوستی که او را متوقف کرد، امتیاز کسب می‌کند. با بازی‌های فوق‌العاده چاستین و ردメイン (تحت راهنمایی‌های واقعیِ ایمی که به‌صورت فعال در پشت صحنه مشورت می‌داد)، بینندگان تحت تأثیر قرار خواهند گرفت: آیا یک قاتل زنجیره‌ای می‌تواند مهربان، دلسوز و بی‌رحمانه آدم‌کش باشد؟ و اگر متوجه می‌شدید بهترین دوستتان یک قاتل است، آیا جسارت رفتن به پلیس و مشارکت در دستگیری او را داشتید؟ این یک نمونه شجاعت است و ایمی یک الگوی واقعی است که قدرت، انعطاف‌پذیری، استقامت و صداقت عمیق را به نمایش می‌گذارد.در یک صحنه، چارلی جسد یک بیمار فوت‌شده را می‌پوشاند و از فراهم کردن حریم خصوصی برای او صحبت می‌کند. می‌توان همین را درباره شیوه کارگردانی توبیاس لیندولم در صحنه‌های قتل نیز گفت، جایی که از نمایش خشونت بی‌مورد یا سوءاستفاده از قربانیان خودداری می‌کند. از آنجایی که داستان از دیدگاه امی و کارآگاهانی روایت می‌شود که در حال تحقیق درباره مرگ غیرمنتظره یک بیمار بیمارستان هستند، ما شاهد رمزگشایی از یک معما هستیم، نه یک کشتار بی‌رحمانه به سبک فیلم «پسیو آمریکایی». لیندولم تصمیم می‌گیرد داستان را به گونه‌ای روایت کند که گویی ممکن است برای هر کسی اتفاق بیفتد. اما فیلتر دوربین بی‌پیرایه، همراه با رویکرد ثابت لیندولم و پرهیز او از برانگیختن ترس بی‌مورد، باعث می‌شود داستان با ظرافت خاصی روایت شود که احتمالاً برای بزرگسالان جذاب‌تر از نوجوانان خواهد بود.