به کجا حمله کنیم؟

مایکل مور در مستند «به کجا حمله کنیم؟» تصور می‌کند که از طرف واشینگتن مامور شده تا ایده‌های جدیدی برای آمریکا پیدا کند، پس ایده‌هایی را از کشورهای دیگر «دزدیده» و به آمریکا می‌آورد. در ایتالیا، او با مفهوم مرخصی‌های پولی برای کارگران آشنا می‌شود که به محیط‌های کاری پربارتر منجر می‌شود. در فرانسه، او با ناهار مدرسه‌ای خوشمزه و آموزش جنسی مواجه می‌شود که بچه‌ها را شادتر و سالم‌تر می‌کند. او به فنلاند سفر می‌کند که رتبه اول آموزش در جهان را دارد و راز آن را کشف می‌کند: بدون تکلیف. او همچنین با دانشگاه رایگان، جایی که مواد مخدر قانونی است (و جرایم مرتبط با مواد مخدر کاهش یافته) و مکانی که زندانیان را بازپروری می‌کند، آشنا می‌شود. آیا مور می‌تواند این ایده‌ها و ایده‌های دیگر را به ایالات متحده بازگرداند؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد کدام یک از ایده‌هایی که مور در فیلم «Where to Invade Next» به آن‌ها اشاره می‌کند، در آمریکا قابل اجرا هستند، بحث کنند. آیا همه‌ی این ایده‌ها خوب به نظر می‌رسند؟ اگر این‌طور است، چرا فکر می‌کنید در ایالات متحده اجرا نشده‌اند؟
• این ایده‌ها چه معایبی دارند؟ مور چه چیزهایی را در فیلم نادیده گرفته است؟ چرا او ممکن است چنین انتخابی کرده باشد؟
• برخی از مصاحبه شوندگان می‌گویند که «قدرتمند بودن [آمریکا] را از کنجکاوی بازداشته است.» این به چه معناست؟ آیا این موضوع صحت دارد؟ چگونه فیلم «نقطه بعدی تهاجم» کنجکاوی را ترویج می‌دهد؟ چرا این یک قدرت شخصیتی مهم است؟
• چرا مور تصاویر خشونت، روابط جنسی و مواد مخدر را در فیلم بعدی خود به نمایش می‌گذارد و از زبان تند و صریح استفاده می‌کند؟ آیا این موارد به استدلال او کمک می‌کند؟ آیا او می‌توانست بدون این موارد مخاطبان بیشتری را جذب کند؟
• آیا مستندها باید عینی باشند؟ چرا یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که «Where to Invade Next» مستندی از مایکل مور است که در آن فیلمساز جنجالی معروف به کشورهای مختلف «حمله» می‌کند تا ایده‌های خوب را برای ایالات متحده «دزدیده» و به سرویس‌هایی برای کمک به شهروندان عادی تبدیل کند (مانند تعطیلات بیشتر با حقوق، غذای بهتر در مدارس، تکالیف کمتر، بازپروری زندانیان، آموزش جنسی و غیره). در این مستند گاهی از کلمات تند و زننده (مانند «فاک» و غیره) استفاده شده است، و همچنین به کشتار جمعی و تصاویری کوتاه از خشونت اشاره شده است: مانند ضرب و شتم توسط پلیس، تحقیر زندانیان، شورش و اعتراض. بینندگان شاهد برهه‌های کوتاهی از برهنگی کامل زنان و مردان (در یک محیط آبگرم) هستند، و همچنین تصویر باسن برهنه یک مرد نشان داده می‌شود. در این مستند به اعمال جنسی، آموزش جنسی، بیماری‌های مقاربتی، بارداری نوجوانان و سقط جنین اشاره شده است، و همچنین تصاویری کوتاه از مصرف مواد مخدر نشان داده می‌شود. با وجود محتوای گاهی تند و زننده، نوجوانان دبیرستانی می‌توانند از این مستند چیزهای زیادی یاد بگیرند (اگرچه کسانی که با سیاست‌های چپ‌گرایانه مور موافق نیستند باید مراقب باشند). برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

ما اکنون می‌دانیم که مور از یک مستندساز بی‌طرف بسیار دور است؛ فیلم‌هایش همیشه دیدگاه خاص خود را دارند، اما با این حال، رد کردن برخی از ایده‌های خوب در اینجا دشوار است. «سوسیالیسم» ممکن است برای بسیاری از آمریکایی‌ها کلمه‌ای ناپسند باشد، اما مور استدلال می‌کند که این فقط در مورد اشتراک‌گذاری است. او معتقد است که به عنوان کارگران سخت‌کوش، ما باید از سیستم به همان اندازه که در آن سرمایه‌گذاری می‌کنیم، خارج شویم و به عنوان یک جامعه کمک‌کننده بهتر از افراد در حال مبارزه عمل خواهیم کرد.در مورد آنچه مور به ما نشان نمی‌دهد، شفافیت وجود ندارد، اما بر اساس آنچه ما می‌بینیم، این سیستم‌ها که توسط کشورهای دیگر اتخاذ شده‌اند (و به طور کلی، مور به ما یادآوری می‌کند، بر اساس مفاهیمی که در آمریکا پایه‌گذاری شده‌اند)، منجر به طول عمر بیشتر، تعداد کمتری از بارداری‌های ناخواسته، بدهی کمتر و جرم خشونت‌آمیز کمتر می‌شوند. تصاویر مدارس آمریکایی در کنار تصاویر مدارس فنلاندی، نشان‌دهنده این است که کشور ما می‌تواند از کمک‌ها بهره ببرد. در نهایت، علی‌رغم تلاش‌های معمول مور برای طنز، فیلم او خیره‌کننده و کمی افسرده‌کننده است، اما همچنین امیدوارکننده است.