بالدوین هیلز

با بالدوین هیلز، بت یک مستند درام دیگر با ریتم کند به دنیای تلویزیون واقعی اضافه می‌کند که درباره گروهی از نوجوانان ثروتمند لس‌آنجلس است (شبیه لاگونا بیچ و هیلز). اما این مستند ادعا می‌کند که متفاوت است چون تمام شخصیت‌های اصلی آفریقایی-آمریکایی هستند. همان‌طور که صدای راوی در ابتدای برنامه می‌گوید، هدف این مستند شکستن تصور غلطی است که همه سیاه‌پوستان در محله‌های فقیرنشین زندگی می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام‌های این نمایش در مورد نژاد، طبقه اجتماعی و جنسیت صحبت کنند. روابط بین شخصیت‌های مرد و زن چگونه است و داستان‌های آنها چگونه متفاوت است؟ چرا این نمایش عمدتاً شخصیت‌های آفریقایی-آمریکایی را به تصویر می‌کشد، در حالی که نمایش‌هایی مانند Laguna Beach و The Hills عمدتاً شخصیت‌های سفیدپوست را دنبال می‌کنند؟ آیا فکر می‌کنید این یک انتخاب آگاهانه است؟ خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد زندگی مرفه بسیاری از بچه‌هایی که در این نمایش حضور دارند، بحث کنند. آیا وضعیت اجتماعی-اقتصادی آنها «واقعیت‌هایی» را که با آن مواجه هستند، تغییر می‌دهد؟ برخی از تفاوت‌ها بین نوجوانانی که پول دارند و آنهایی که ندارند، چیست؟

والدین باید بدانند که این برنامه واقع‌نمای BET یادآور Laguna Beach و The Hills است، زیرا گروهی از نوجوانان عمدتاً مرفه را دنبال می‌کند که در حومه ثروتمند لس‌آنجلس زندگی می‌کنند. این بدان معناست که اعضای گروه در حال شرکت در مهمانی‌های انحصاری، خرج کردن آزادانه پول والدینشان و به‌طور کلی پذیرش سبک زندگی مادی‌گرایانه نشان داده می‌شوند. از سوی دیگر، این برنامه معمولاً از برنامه‌های مشابه واقع‌نما ملایم‌تر است و تلاشی برای بررسی واقعیت‌های طبقه و نژاد دارد. گروه بازیگران تمام سیاه‌پوست این برنامه شامل نوجوانانی از پیشینه‌های مختلف است، از جمله پسری که «در شرایط دشواری بزرگ شده» و دختری که «در محله‌های فقیرنشین» زندگی می‌کند.

در واقع، زندگی این نوجوانان که در یک منطقه مرفه از متخصصان آفریقایی-آمریکایی که به «بلک بیورلی هیلز» معروف است، زندگی می‌کنند، به نظر می‌رسد که همانقدر از معنا و مفهوم واقعی تهی است که زندگی همتایان سفیدپوستشان در منطقه پستی 90210. همه چهره‌های جذابی که در این برنامه نیم‌ساعته حضور دارند، فرزندان پزشکان، وکلا، سرگرمی‌سازان و کارآفرینان نیستند. اما تعداد زیادی از آنها چنین هستند و زندگی پر زرق و برقشان مملو از امتیازاتی خاص است. گارنت (یک ملکه نوجوان با آرزوی تبدیل شدن به مدیرعامل) به راحتی صدها دلار را با دوستانش در بوتیک‌های انحصاری خرج می‌کند، در حالی که جرِن (یک مدل چاپلوس که اپرا او را «مینی-نائومی کمپبل» نامید) از ارتباطات خود برای تهیه لباس‌های باشگاهی منحصر به فرد استفاده می‌کند که به سختی او را می‌پوشاند، اموالش را. در میان نقاط داستانی که واقعاً به جایی نمی‌رسند و گفتگوهای سطحی و خسته‌کننده، استیسی (دختری از طبقه کارگر که در یک محله فقیرتر زندگی می‌کند، زندگی واقعی را حفظ می‌کند و لباس‌هایش را از تخفیف‌ها می‌خرد) نسیمی خوشایند از هوای تازه است.در حالی که هیچ پیام واقعاً مضر در این برنامه وجود ندارد، هیچ چیز واقعاً ارزشمند هم وجود ندارد. شاید هدف بالدوین هیلز این باشد که نشان دهد نوجوانان ثروتمند آفریقایی-آمریکایی می‌توانند به همان اندازه نوجوانان ثروتمند سفیدپوست سطحی باشند - و اگر اینطور باشد، این برنامه یک موفقیت بزرگ است. اما اگر این هدف نباشد... شاید اصلاً هدفی نداشته باشد.