متالیکا: هیولایی از نوع دیگر

متالیکا: هیولایی از نوع دیگر در بهار ۲۰۰۱ شروع می‌شود، زمانی که متالیکا کار بر روی یک آلبوم جدید را آغاز کرد. نوازنده بیس ۱۵ ساله آنها، جیسون نویستد، به تازگی گروه را ترک کرده بود، که باعث شد مدیریت گروه آنها را با یک مربی تقویت عملکرد به نام فیل تاول آشنا کند که با دریافت ۴۰۰۰۰ دلار در ماه، با سه عضو باقیمانده گروه و همچنین تهیه‌کننده آنها باب راک ملاقات می‌کند و سعی می‌کند به آنها در حل مشکلات بین فردی‌شان کمک کند. در حالی که آنها در تلاش برای ساخت آلبومی بدون ایده‌های خارجی در استودیو هستند، خواننده اصلی/گیتاریست جیمز هتفیلد خود را به مرکز بازپروری می‌فرستد، جایی که یک سال را صرف بهبودی از اعتیاد به مواد مخدر و الکل می‌کند. در حالی که هتفیلد تحت درمان قرار می‌گیرد، درامر لارس اولریش با شکایت از پلتفرم به اشتراک‌گذاری فایل‌های موسیقی اینترنتی ناپستر، میلیون‌ها طرفدار را از خود دور می‌کند. در حالی که هتفیلد بازمی‌گردد و تاول به تلاش برای کمک به آنها در یافتن راه‌های جدید برای صحبت در مورد اختلافاتشان ادامه می‌دهد، تاول زمان بیشتری را با گروه می‌گذراند، گاهی اوقات به نظر می‌رسد که گویی او عضوی از متالیکا است. در آستانه فروپاشی، گروه راهی برای پایداری، یافتن یک نوازنده بیس جدید و انتشار آلبوم خشم مقدس خود پیدا می‌کند، آلبومی که با وجود اینکه در صدر آلبوم‌های مورد علاقه طرفداران متالیکا قرار ندارد، اما میلیون‌ها نسخه از آن به فروش می‌رسد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مستندهایی که بر روی موسیقی‌دانان تمرکز دارند، صحبت کنند. Metallica: Some Kind of Monster چگونه شبیه به و متفاوت از دیگر مستندهای موسیقی است؟
• در دنیای سرگرمی که تصویر اهمیت بالایی دارد، برای بسیاری از هنرمندان ریسک بزرگی است که خود را تا این حد آسیب‌پذیر و احساسی نشان دهند، همان‌طور که متالیکا در این مستند نشان داده است. آیا این رویکرد «با همه‌ی خوبی‌ها و بدی‌ها» از سوی متالیکا شجاعانه به نظر می‌رسد که حتی با ساخت این مستند موافقت کرده‌اند، یا اینکه فقط به نظر می‌رسد که آنها ستاره‌های راک بی‌توجه و خودخواهی هستند؟
• از زمان انتشار این مستند در سال ۲۰۰۴، رسانه‌های اجتماعی، به‌ویژه توییتر، محلی بوده‌اند که در آن سلبریتی‌ها بیش از پیش درباره خودشان صحبت می‌کنند — از جمله نظرات سیاسی، زندگی شبانه، و ناامنی‌هایشان. آیا بهتر است که برخی از سرگرمی‌سازها شخصیت‌های بزرگ‌تر از زندگی داشته باشند و خیلی از آنچه «پشت پرده» است را آشکار نکنند، یا اینکه رسانه‌های اجتماعی و مستندهایی مثل این به‌درستی راز سلبریتی‌ها را برملا می‌کنند و نشان می‌دهند که آنها هم مثل هر فرد دیگری انسان هستند؟

والدین باید بدانند که متالیکا: هیولایی از نوع دیگر مستندی است در سال ۲۰۰۴ که در آن مشکلات شخصی و جمعی متالیکا، این گروه را تا مرز فروپاشی پیش می‌برد. اعتیاد به مواد مخدر و الکل به طور مستقیم مورد بررسی قرار می‌گیرد، در حالی که جیمز هتفیلد، خواننده و گیتاریست اصلی، خود را به مدت یک سال در یک کلینیک بازپروری بستری می‌کند و گروه تلاش می‌کند تا آلبومی را ضبط کند که در نهایت در سال ۲۰۰۳ با نام خشم مقدس منتشر می‌شود. در این مستند به طور مرتب از الفاظ رکیک استفاده می‌شود، از جمله استفاده مکرر از کلمه فحش. برهنگی مختصر — یک مونتاژ از شوخی‌های گروه در اوایل دوران کاری‌شان شامل دو هوادار که پیراهن‌های خود را بالا می‌زنند و سینه‌هایشان را نشان می‌دهند. صحنه‌هایی از نوشیدن بیش از حد هتفیلد و اشاره به اینکه گروه لقب «الکلی‌ها» را داشت. به طور کلی، این مستند گروه را در پایین‌ترین نقطه دوران کاری‌شان نشان می‌دهد و روش‌هایی را که آنها برای مواجهه با مشکلاتشان به کار بردند. کسانی که با اعتیاد به مواد مخدر و الکل دست و پنجه نرم کرده‌اند یا در حال بهبودی هستند، به ویژه موسیقی‌دانان، با مشکلات و بینش‌های هتفیلد در مورد روند بهبودی همدردی و درک خواهند کرد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

قبل از اینکه سلبریتی‌ها در توییتر افشاگری کنند، این مستند متالیکا در سال ۲۰۰۴ پرده از رازهای موسیقی هوی متال برداشت و یک گروه موسیقی را در پایین‌ترین نقطه‌ی زندگی‌شان نشان داد. جیسون نیوستد، نوازنده‌ی گیتار بیس، به‌تازگی گروه را ترک کرده بود، جیمز هتفیلد، خواننده و گیتاریست اصلی، به دلیل اعتیاد به الکل و مواد مخدر به مدت یک سال در مرکز بازپروری بستری شده بود و لارس اولریش، درامر گروه، با شکایت از شرکت ناپستر، طرفداران را از خود ناراضی کرده بود. در این دوره، آن‌ها با یک مربی زندگی، که به عنوان «مربی تقویت عملکرد» نیز شناخته می‌شود، کار می‌کردند. این مربی، با وجود اینکه به نظر می‌رسید برای روابط بین‌فردی اعضای گروه مفید است، اما به نظر می‌رسید که در امور گروه و روند خلاقانه‌ی آن‌ها دخالت می‌کند. اعضای گروه از نظر احساسی آسیب‌پذیر به نظر می‌رسند و اغلب با یکدیگر و اطرافیان خود رفتار بدی دارند، که این موضوع باعث می‌شود که حتی شجاعت بیشتری برای انتشار این مستند با اجازه‌ی کامل گروه لازم باشد.اگر در مورد تجربه بازی در یک گروه راک اند رول، فیلم این است اسپاینال تپ کمدی است در مقابل تراژدی فیلم آخرین والس، فیلم هیولایی از نوع دیگر به طور اتفاقی شامل بسیاری از ستون الف است و سهم عادلانه‌ای از ستون ب. ایده یک مربی زندگی که به یک گروه هوی متال مشاوره می‌دهد - سبکی که سرشار از موضوعات گیک آلفا در مورد جنگ و تخریب است که با موسیقی ترش و خشن همراه است - به طور ذاتی شبیه چیزی از کمدی اسکیچ به نظر می‌رسد. و دیو ماستین، که در اوایل دوران کاری‌اش از متالیکا اخراج شد به دلیل نوشیدن الکل بیش از حد، در حالی که از دردش به لارس اولریش می‌گوید که چقدر دردناک است که فقط در رتبه دوم پرفروش‌ترین گروه متال باشد، مگادث، به جای اینکه مثل اولریش در رتبه اول باشد، نشان می‌دهد که واقعیت‌ها و اولویت‌های آنها چقدر عجیب می‌توانند باشند. و با این حال، پشیمانی‌های ماستین از عدم دریافت کمک در حالی که هنوز در متالیکا بود، برای خانواده‌هایی که اعضای آنها با اعتیاد به مواد مخدر و الکل دست و پنجه نرم کرده‌اند، جهانی‌تر است، و بینش عمیق هتفیلد در مورد سفر خود به سمت بهبودی نیز باید با نوجوانانی که اعتیاد را از نزدیک دیده‌اند، طنین‌انداز باشد. و بحث‌ها، حقارت‌ها، دستکاری‌ها، رفتار منفعلانه-تهاجمی، چالش عظیم آن می‌تواند برای گروه‌هایی که سال‌ها با هم بوده‌اند، حفظ دوستی و روابط کاری باشد که برای هر کسی، چه موسیقی‌دان و چه غیر موسیقی‌دان، که با کار و چالش‌های حفظ یک رابطه بلندمدت مواجه است، جهانی است. این نوع شجاعت در رویکرد "با همه خوبی‌ها و بدی‌ها" به این مستند است که آن را ارزش تماشا می‌کند، خواه طرفدار متالیکا باشید یا نه.