ناپایدار

در طول دهه‌ها، الیس دراگون (با بازی راب لاو) یک قهرمان فرهنگی بوده است، او روشی برای تولید پلاستیک زیست‌تجزیه‌پذیر از نیشکر در شرکت زیست‌فناوری خود به نام دراگون ابداع کرده است. اما پس از کشته شدن همسرش، کیتی، در یک تصادف رانندگی، الیس از فردی عجیب‌وغریب به فردی واقعاً ناپایدار تبدیل شده است. وقتی او شروع به از دست دادن مهلت‌های کاری می‌کند (و همچنین تصمیمات قابل‌تأمل بیشتری در زندگی شخصی‌اش می‌گیرد)، آنا، مدیر مالی شرکت دراگون (با بازی سیان کلیفورد) از جکسون (با بازی جان اوون لاو)، پسر نیمه‌بیگانه الیس، التماس می‌کند تا به حمایت از پدرش بپردازد. جکسون با اکراه به پدرش در شرکت دراگون ملحق می‌شود، و درنهایت این دو هم در زمینه علمی و هم در زندگی شخصی به اکتشافات مهمی دست می‌یابند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه مدیریت اِلیس در شرکت دراگون صحبت کنند. او چگونه با همکاران و پسرش ارتباط برقرار می‌کند؟ چگونه ایده‌های نوآورانه را پرورش می‌دهد و آن‌ها را به محصولات واقعی تبدیل می‌کند؟ همکاران و پسر الیس چگونه به سبک کاری او واکنش نشان می‌دهند؟ همکاران او در مورد روش‌هایش چه نظری دارند؟ آیا شخصیتی مشابه الیس دراگون در دنیای واقعی وجود دارد؟
• برخی از ویژگی‌های شخصیتی الیس چیست؟ واکنش دیگر شخصیت‌ها به او چگونه است؟ الیس به عنوان فردی نامتعادل و دردکشیده به تصویر کشیده شده است، اما نقاط قوت و ضعف او به عنوان یک شخصیت چیست؟ آیا او پدر خوبی است؟ آیا یک رهبر تجاری موفق است؟
• ویژگی‌های شخصیتی مثبت و قوی کدامند؟ آیا این شخصیت‌ها را الگو و سرمشق مناسبی برای خود می‌دانید؟

والدین باید بدانند که سریال Unstable یک کمدی محیط کار است که در یک شرکت زیست‌فناوری اتفاق می‌افتد و در آن، شخصیتی شبیه استیو جابز، مردی است که از دست دادن همسرش را سوگواری می‌کند، در حالی که پسرش با اکراه به خانه بازمی‌گردد تا از پدر و شرکت حمایت کند. فضای سریال سبک، کمیک و شیرین است: پدر، الیس (با بازی راب لاو) به طرز تاثیرگذاری به پسرش علاقه دارد، به او آواز می‌خواند، او را می‌بوسد و به‌طور کلی از حضورش خوشحال است؛ پسرش جکسون توسط جان اوون لاو، پسر واقعی راب لاو، به‌عنوان شخصیتی که به‌طور متناوب ناامید و تحسین‌کننده است، بازی می‌شود. محتوای بالغ شامل صحبت کردن و سوگواری پدر و پسر در مورد عزیز از دست رفته‌شان است. الیس همکارش را در خانه‌اش اسیر کرده است، که برای خنداندن بیننده است. در یکی از صحنه‌ها، ما باسن برهنه مردی را می‌بینیم که در حال مدیتیشن است؛ همکاران با هم معاشقه می‌کنند و با هم قرار می‌گذارند. الفاظ زشت به ندرت استفاده می‌شوند: "s--t"، "bulls--t"، "a--holes". شخصیت‌ها در مهمانی‌ها و دورهمی‌ها الکل می‌نوشند و می‌شنویم که الیس "میکرودوز" (مصرف مقدار کمی ال‌اس‌دی برای تقویت روانی) می‌کند.

هر کسی که دهه ۱۹۸۰ را تجربه کرده (یا پارک‌ها و تفریحات را تماشا کرده) می‌داند که راب لاو یک هیولا جذاب است و تعامل او با پسرش در این سریال کمدی سبک و لذت‌بخش به همان اندازه دلپذیر است. ایده‌ای که این سریال بر آن بنا شده پتانسیل دارد و ما این را می‌دانیم چون از زندگی واقعی الهام گرفته شده است: راب لاو واقعی فوق‌العاده مشهور و تقریباً به‌طور جهانی مورد ستایش است، در حالی که پسر واقعی او هم پدرش را دوست دارد و هم از سایه او بودن را ناخوشایند می‌داند. حتی فراتر از این، جان اوون لاو در برابر تبدیل شدن به یک بازیگر مقاومت کرد چون نمی‌خواست وارد شغل پدرش شود، درست مثل همتای او جکسون لاو که سعی می‌کند از علم دوری کند (با وجود استعداد و توانایی‌اش). این دو با هم یک کارخانه جذابیت هستند، با گفتگوهای دلپذیری که تاثیرگذارتر هستند چون ما در مورد میزان حقیقت در هر خط کنجکاو هستیم.دراگون کورپوریشن، بقیه اعضای گروه هم جذاب هستند: دانشمندان روبی (اما فریرا) و لونا (راشل مارش) گاهی با هم روی ایده‌ها کار می‌کنند و گاهی هم درباره روش‌های متفاوتشان در مواجهه با دنیا بحث می‌کنند (روبی هم در کار و هم در زندگی شخصی‌اش اعتماد به نفس دارد، در حالی که لونا به علم علاقه زیادی دارد و کمی از دیگران می‌ترسد). مالکوم (آرون برَنچ)، دستیار سابق الیس که حالا مدیر پروژه است، هم الیس را دوست دارد و هم از آشفتگی‌ای که او در محل کارش ایجاد می‌کند، بیزار است. و آنا، مدیر مالی دراگون، سعی می‌کند کل شرکت را حفظ کند و بین هیئت مدیره ناراضی شرکت و همکارانش که کمی عجیب و غریب هستند، مذاکره کند. همه این‌ها باعث می‌شود این مجموعه هم کمدی اداری باشد و هم درام خانوادگی: شیرین، سرگرم‌کننده و به اندازه کافی متا تا به ما احساس بدهد که نگاهی به زندگی واقعی لوها انداخته‌ایم.