خوردن حیوانات

اقتباس شده از کتاب غیرداستانی جاناتان سافران فوئر، مستند خوردن حیوانات نگاهی انتقادی به تغییرات سیستم کشاورزی آمریکا در ۴۰ سال گذشته دارد. این مستند که با روایت ناتالی پورتمن تهیه‌کننده همراه است، تاثیرات مضر مزارع صنعتی بر محیط زیست، اقتصاد، سلامت و هویت آمریکا را نشان می‌دهد. از طریق روایت‌های تاریخی و مصاحبه با کشاورزان مستقل و افشاگران کشاورزی صنعتی و وزارت کشاورزی آمریکا، این فیلم استدلال می‌کند که تجارت کشاورزی (یا همان «بیگ اگ») شرایطی را ایجاد می‌کند که همه — حیوانات، کشاورزان، جوامع، مالیات‌دهندگان و مصرف‌کنندگان — در جستجوی کارایی و سود، رنج می‌برند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد سیستم تورنمنت قراردادهای کشاورزی صحبت کنند. این سیستم چه تأثیری بر جامعه کشاورزی دارد؟ آیا به نظر شما پاداش دادن به بزرگترین تولیدکننده با درآمد تولیدکننده‌های کمتر موفق، منصفانه است؟
• رشد کشاورزی صنعتی نتیجه غیرعمدۀ آزمایش یک مرغدار جوان بود که متوجه شد جوجه‌هایش در محیط‌های غیرسنتی هم می‌توانند به خوبی رشد کنند. فیلم چه مثال‌های دیگری از نتایج غیرعمدۀ دیگر را نشان می‌دهد؟ آیا تا به حال کاری با نیت خوب انجام داده‌اید که به نتیجه‌ای غیرمنتظره ختم شده باشد؟
• فیلمسازان چرا مستند خوردن حیوانات را ساختند؟ چطور سوژه‌های فیلم شفقت، شجاعت و پشتکار را به نمایش می‌گذارند؟ چه اقدامی از تماشاگران می‌خواهند؟ آیا حالا انتخاب‌های غذایی متفاوتی خواهید داشت؟ بعضی از سوژه‌هایی که مصاحبه می‌شوند می‌گویند خوردن گوشت غیراخلاقی است؛ موافقید یا مخالف؟
• دو بار مزرعه‌داران شرکتی با فیلمسازان درگیر شدند وقتی که در حال فیلمبرداری از تاسیساتشان دستگیر شدند، یکی از آنها گفت که اگر فیلمسازان درخواست می‌کردند، او یک تور راهنمایی می‌داد، و دیگری گفت: «شما سعی دارید به من آسیب برسانید.» این تنها زمان‌هایی است که در مستند به مخالفان اجازه صحبت داده می‌شود. تصور می‌کنید دیدگاه آنها چیست؟ اگر سخنگویی از شرکت‌های بزرگ مرغداری یا گوشت برای دفاع از روش‌هایشان مصاحبه می‌شد، آیا به او باور می‌کردید؟
• پیشرفت‌های تکنولوژیکی که روش‌ها را سریع‌تر، ارزان‌تر و کارآمدتر می‌کنند معمولاً به عنوان پیشرفت در نظر گرفته می‌شوند. خوردن حیوانات ادعا می‌کند که کشاورزی و صنعت غذا قبل از این "پیشرفت‌ها" بهتر بودند. آیا مورد دیگری وجود دارد که قبل از "بهبود" بهتر بوده باشد؟

والدین باید بدانند که بعد از دیدن فیلم خوردن حیوانات، دیگر هیچ‌وقت به همان روش قبل از آن، از خوردن نوارهای مرغ لذت نخواهند برد، اما این به معنای آن نیست که دیگر هرگز گوشت نخواهند خورد. این مستند مهم اما دشوار برای تماشا (با روایت ناتالی پورتمن) به بینندگان در مورد روش‌های غم‌انگیز مزارع صنعتی اطلاع می‌دهد و در عین حال پیشنهاد می‌کند که راهی بهتر وجود دارد. شما تصاویری ناراحت‌کننده از حیواناتی را خواهید دید که در قفس‌های کوچک محبوس شده‌اند، از بیماری رنج می‌برند، از هوا به بیرون پرتاب می‌شوند یا در سطل زباله انداخته می‌شوند و با لیفتراک جابه‌جا می‌شوند. فحش‌هایی مانند «ass» و «f--k» در فیلم وجود دارد و همچنین اشاره کلامی به گاوی وجود دارد که توسط گاوبازان تا حد مرگ مورد تجاوز قرار می‌گیرد. نحوه نمایش «بیگ اگ» مرموز ممکن است بینندگان حساس را ناراحت یا بترساند. اما مدافعان مصاحبه‌شده، از جمله افرادی که حیوانات را برای کشتار نهایی پرورش می‌دهند، به شدت به حیوانات اهمیت می‌دهند و دلسوزی آنها مسری است. در نهایت، هدف فیلم، خشمگین کردن و تأثیرگذاری بر بینندگان است تا با تغییر عادات غذایی و تصمیمات خرید خود، تغییری را در صنعت طلب کنند. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

فیلم به‌خوبی بینندگان را به بازنگری در انتخاب‌های غذایی خود وامی‌دارد، هرگونه اعتقاد به وزارت کشاورزی و کنگره را به لرزه درمی‌آورد و از دست دادن کشاورز آمریکایی را به سوگ می‌نشاند. واقعاً «شما نمی‌خواهید بدانید چگونه سوسیس تهیه می‌شود» یک کلیشه برای یک دلیل است: تهوع‌آور است. (یا شاید این ضرب‌المثل به دلیل پرواز گرفته است که صنعت گوشت نمی‌خواهد کسی سوال بپرسد.) اطلاعات به‌خوبی ارائه شده‌اند، اما فیلم با تصاویر سوءاستفاده از حیوانات به‌تدریج دشوارتر می‌شود. ناتالی پورتمن با آرامش و سکوت روایت می‌کند که با داستان‌ها و تصاویر ناراحت‌کننده از سوءاستفاده از حیوانات و کابوس‌های زیست‌محیطی در تضاد است و به‌خوبی بینندگان را با چالش‌های فراوان مواجه می‌کند. شاید همه با پیام آن موافق نباشند، اما نتیجه‌گیری‌های «خوراک حیوانات» منصفانه است و راه‌حل‌هایی از جمله گیاه‌خواری و کشاورزی پایدار حیوانات را ارائه می‌دهد.با این حال، در حالی که شرکت‌های بزرگ کشاورزی هدف ساده‌ای برای انتقاد هستند، این فیلم تعادل لازم را ندارد. هیچ توضیح، توجیه یا نقطه نظری مخالف از سوی مزارع صنعتی ارائه نمی‌شود. تنها دیدگاه مخالف، به صورت ناعادلانه‌ای ارائه می‌شود: صاحب یک کارخانه جدید فرآوری گوشت که در محل یک کشتارگاه بدنام سابق قرار دارد، به وضوح عصبانی می‌شود وقتی یک فعال حقوق حیوانات را در حال فیلمبرداری از محل کارش می‌بیند. او توضیح می‌دهد که فیلمبردار فقط باید درخواست بازدید می‌کرد؛ کارکنانش آموزش دیده‌اند، از حیوانات مراقبت می‌کنند و به دنبال شفافیت هستند. این گفتگو با تصاویری از سال 2008 دنبال می‌شود که گاوهای مجروح را توسط چنگک‌های مکانیکی در حال جابه‌جایی توسط کسب و کار سابق نشان می‌دهد، که احتمالاً برای بینندگان تکان‌دهنده است و ممکن است متوجه نباشند که این تصاویر مربوط به یک شرکت کاملاً متفاوت در یک دهه پیش است. و به شکلی آزاردهنده، فیلم با پیام‌های متناقضی به پایان می‌رسد. دو نفر از کشاورزان قهرمان فیلم، مزارع پایدار خود را به شرکت‌های پردو و تیسون می‌فروشند، که باعث سردرگمی کسانی می‌شود که فکر می‌کردند این شرکت‌ها دشمن هستند. با وجود تمام تلاش‌های فیلم برای اثبات اینکه مزارع صنعتی شیطانی هستند، راهنمایی کافی در مورد نام مزارعی که بیننده می‌تواند به آنها اعتماد کند، ارائه نمی‌دهد.