جدایی

در دادگاهی در ایران، نادر (با بازی پیمان معادی) و همسرش سیمین (با بازی لیلا حاتمی) در مقابل هم قرار می‌گیرند. او می‌خواهد کشور را ترک کند تا زندگی بهتری برای دختر ۱۱ ساله‌شان (با بازی سارینا فرهادی) پیدا کند. او می‌خواهد بماند، عمدتاً برای مراقبت از پدرش که پیر و فراموش‌کار است. آن‌ها به دلیل لجبازی زیاد، از هم جدا می‌شوند. نادر باید کسی را استخدام کند تا از پیرمرد در زمان کارش مراقبت کند؛ او راضیه (با بازی ساره بیات) را پیدا می‌کند، که شوهرش هژیر (با بازی شهاب حسینی) به شدت بدهکار است. نادر یک روز به خانه می‌آید و پدرش را روی زمین می‌بیند و راضیه در هیچ کجا دیده نمی‌شود. او سر می‌رسد و بهانه‌های مبهمی می‌آورد. نادر عصبانی می‌شود و او را هل می‌دهد. مشخص می‌شود که او اکنون سقط جنین داشته است. بدین ترتیب، یک معمای پیچیده از اینکه چه کسی چه چیزی را می‌دانست و چه زمانی می‌دانست، آغاز می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مباحث و صحنه‌های پرتنش فیلم گفتگو کنند. آیا این موارد با داستان فیلم همخوانی دارند؟ چه هدفی را دنبال می‌کنند؟
• چگونه فرهنگ و مذهب در تصمیم‌گیری‌های شخصیت‌ها نقش دارند؟ آیا فیلم تاثیر آن‌ها را به روشی قابل انتظار به تصویر می‌کشد؟
• بر اساس این فیلم، چه تفاوت‌هایی بین ایران و آمریکا وجود دارد؟ چه شباهت‌هایی وجود دارد؟ آیا موافق هستید؟

والدین باید بدانند که جدایی نادر از سیمین یک درام قدرتمند ایرانی با مضامین بالغ است، از جمله مشکلات زناشویی و سقط جنین، به علاوه بسیاری از بحث‌های پرتنش و خشمگین. برخی از الفاظ قوی (در زیرنویس انگلیسی) و برخی از موقعیت‌های بزرگسالانه وجود دارد. در یک صحنه، یک زن بسیار مذهبی باید تصمیم بگیرد که چه کاری انجام دهد، در حالی که از یک پیرمرد مراقبت می‌کند، متوجه می‌شود که باید او را تمیز کند، با وجود اینکه مذهبش اجازه نمی‌دهد او را عریان ببیند. اگرچه هیچ یک از نگرانی‌های مربوط به محتوا به طور جداگانه برای نوجوانان جوان نامناسب نیستند، به طور کلی، تماشای جدایی نادر از سیمین تجربه‌ای بسیار شدید است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

در هستهٔ اصلی، جدایی نادر از سیمین اساساً یک داستان تکراری است—ممکن است از صفحات یک رمان ارزان‌قیمت کپی شده باشد. آنچه اهمیت دارد این است که نویسنده و کارگردان بااستعداد، اصغر فرهادی، آن را به‌شکلی فرهنگی، جذاب و مرموز می‌سازد، درحالی‌که تعادل میان تمام شخصیت‌ها را حفظ می‌کند تا از شخصیت‌پردازی‌های کلیشه‌ای «خوب‌ها» و «بد‌ها» اجتناب شود. در این نبرد نه برنده‌ای وجود دارد و نه بازنده‌ای—حتی شوهر عصبانی و ناامید راضیه هم کاملاً انسانی به نظر می‌رسد.علاوه بر این، فرهادی با دقت مسائل اجتماعی و معنوی به‌موقع را در تاروپود فیلم می‌بافد، مانند سیستم طلاق پیچیده ایران (و همچنین پیچیدگی‌های خود ازدواج) و محدودیت‌های مذهب: در یکی از صحنه‌ها، راضیه باید پیرمرد را حمام کند، اما به دلیل اعتقاداتش احساس می‌کند که نمی‌تواند. فرهادی بیش از هر چیز، به تماشاگر اجازه می‌دهد تصمیم بگیرد. صحنه افتتاحیه از دیدگاه قاضی فیلمبرداری شده است و صحنه پایانی درست قبل از یک تصمیم حیاتی به پایان می‌رسد. (ارزش یادآوری دارد که همه این‌ها به‌طور معجزه‌آسایی در چارچوب قوانین سانسور سخت‌گیرانه ایران انجام شده است.)