داستان‌های خیالی عامه‌پسند

در برنامه تلویزیونی پاپ فیکشن، سلبریتی‌ها با فریب دادن عمدی روزنامه‌های زرد و واداشتن آن‌ها به انتشار شایعات دروغین درباره خود، ورق را برمی‌گردانند. با کمک مجری برنامه، پیتر کاتونا، ستاره‌ها عمداً کارهایی را مقابل عکاسان انجام می‌دهند، مثل خرید کردن با شامان‌هایی با ظاهر عجیب یا پوشیدن لباس‌هایی که آن‌ها را باردار نشان می‌دهد، با هدف ایجاد حدس و گمان و امیدوارانه، ایجاد یک جنجال رسانه‌ای. بعد از پایان هر نمایش از پیش برنامه‌ریزی شده، شرکت‌کنندگان به عقب برمی‌گردند و یادداشت می‌کنند که چگونه روزنامه‌های زرد از آن سوءاستفاده کرده‌اند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد روزنامه‌نگاری زرد صحبت کنند. تفاوت بین یک برنامه زرد و یک برنامه خبری «معمولی» چیست؟ چرا روزنامه‌های زرد به نظر می‌رسد که با انتشار شایعات به جای حقایق، از مجازات فرار می‌کنند؟ نقش وبلاگ‌نویسان اینترنتی و عکاسان پاپاراتزی در این نوع برنامه‌ها چیست؟ خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد زندگی در کانون توجه رسانه‌ها بحث کنند. به نظر شما زندگی در شرایطی که مردم همیشه به دنبال جزئیات زندگی شخصی شما هستند، چگونه است؟ آیا افراد مشهور به عمد این نوع توجه را برای پیشرفت حرفه‌ای خود جلب می‌کنند؟

والدین باید بدانند که این نمایش طنز شامل شوخی‌های سلبریتی‌ها با روزنامه‌نگاران تبلوید است. آنها در انظار عمومی کارهایی انجام می‌دهند — مثل وانمود کردن به بارداری یا رفتن به بوتیک‌های لباس کودکان — که باعث می‌شود رسانه‌ها شایعات دروغین درباره‌شان منتشر کنند. در حالی که ظاهراً نکته‌ای را در مورد رسانه‌ها مطرح می‌کنند، اما از هیجان رسانه‌ای حاصل از آن نیز سود می‌برند. نوجوانان علاقه‌مند به سلبریتی‌ها ممکن است این نمایش را سرگرم‌کننده بدانند، اما برخی از سناریوهایی که سلبریتی‌ها خلق می‌کنند برای بینندگان جوان‌تر کمی بالغانه است.

تولید شده توسط آشتون کوچر، خالق Punk'd، Pop Fiction به تمسخر رسانه‌های زرد و تلاش‌های اغلب بی‌رحمانه آن‌ها برای به دست آوردن اطلاعات جذاب در مورد زندگی شخصی سلبریتی‌ها می‌پردازد. تعجبی ندارد که پاپاراتزی‌ها اغلب احمقانه به نظر می‌رسند، زیرا به طور واقعی بر سر گرفتن عکس از رفتارهای ستاره‌ها با یکدیگر رقابت می‌کنند، در حالی که بلاگرها و برنامه‌های تلویزیونی زرد با گزارش جزئیات این اتفاقات ساختگی، خود را مضحکه می‌کنند. در همین حال، افرادی که در این نمایش‌های طنز دخیل هستند، اقدامات خود را با این استدلال توجیه می‌کنند که این تنها تلافی رفتار روزانه مطبوعات زرد با آن‌هاست و از مسخره کردن هیاهویی که خود به وجود آورده‌اند، لذت می‌برند.تماشای افرادی مثل پاریس هیلتون که از پاپاراتزی‌ها سبقت می‌گیرند، لحظات سرگرم‌کننده‌ای دارد، اما رفتار این سلبریتی‌ها کمی غیرصادقانه و در نهایت خودخواهانه است. درست است که ممکن است به طور آشکار به مطبوعات دروغ نگویند، اما اقداماتشان به وضوح با هدف تشویق رسانه‌ها برای ایجاد فرضیات خاص در مورد آن‌ها انجام می‌شود. این همچنین فرصتی است برای این افراد مشهور تا در کانون توجه بمانند—که فقط به وضعیت سلبریتی آن‌ها می‌افزاید، علی‌رغم تیترهای گمراه‌کننده. این موضوع، به همراه برخی محتوای بالغانه، باعث می‌شود که این مجموعه انتخاب ایده‌آلی برای کودکان جوان نباشد. اما طرفداران نوجوان سلبریتی‌ها که به اندازه کافی بالغ هستند تا مفهوم پشت این نمایش را درک کنند، احتمالاً آن را سرگرم‌کننده خواهند یافت.