ایر(Air)

در اوایل دهه ۱۹۸۰، شرکت نایکی در حال تلاش برای رقابت با برندهای کونورس و آدیداس است. راب استراسر (جیسون بیتمن)، مدیر بازاریابی، جلسه‌ای را با بخش بسکتبال ترتیب می‌دهد تا نحوه صرف بودجه سالانه ناچیز ۲۵۰ هزار دلاری را بررسی کنند. او پیشنهاد می‌کند که با سه بازیکن سطح پایین‌تر همکاری کنند، اما سانی واکارو (مت دیمون)، همکار او، معتقد است که این روش به شکست منجر خواهد شد. سانی ایده جسورانه‌تری دارد: چرا کل بودجه را صرف جذب مایکل جردن، ستاره بسکتبال، نکنند؟ و به جای اینکه او هر کفشی را بپوشد، چرا کفش اختصاصی خودش، یعنی ایر جردن، به او پیشنهاد نشود؟ برای تحقق این ایده، سانی باید از مافوق خود، فیل نایت (بن افلک)، مدیرعامل شرکت، و دیوید فالک (کریس مسینا)، عامل مخفی، عبور کند و دلوریس (ویولا دیویس)، مادر جردن را متقاعد کند. این برنامه در آستانه موفقیت به نظر می‌رسد، اما خانواده جردن درخواست دیگری دارند -- چیزی که تا به حال انجام نشده است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که چطور فیلم Air، شرکت نایکی را به یک بازنده‌ی دوست‌داشتنی تبدیل می‌کند که تماشاگران ممکن است خودشان را در حال تشویق آن ببینند. این فیلم از چه روش‌هایی برای ایجاد این حس استفاده می‌کند؟
• در اینجا چه چیزی در خطر است؟ آیا پول هدف است، یا چیزی فراتر از آن وجود دارد؟
• آیا در این فیلم، نمونه‌هایی از نمایش مثبت و متنوع را مشاهده کردید؟ در مورد کلیشه‌ها چه فکر می‌کنید؟
• آیا تماشای این فیلم شما را به خرید کفش‌های نایکی تشویق می‌کند؟ چرا یا چرا نه؟ آیا فکر می‌کنید این هدف فیلم بوده است؟
• این داستان که در دهه ۱۹۸۰ اتفاق می‌افتد، چگونه به دنیای امروزی سلبریتی‌ها و اینفلوئنسرها شباهت دارد؟

والدین باید بدانند که فیلم Air بر اساس داستان واقعی شرکت نایکی ساخته شده است، شرکتی که با عقد قرارداد با مایکل جردن، ستاره بسکتبال NBA، و تولید کفش‌های پرفروش Air Jordan، به اوج موفقیت رسید. این درام به کارگردانی بن افلک، اگرچه از فرمول‌های تکراری پیروی می‌کند، اما انرژی و شور و شوق قابل توجهی دارد. اما بزرگترین مشکل فیلم، استفاده مکرر از الفاظ زشت و رکیک است، از جمله کلمات "لعنتی"، "خر" و "احمق". همچنین گفتگوهای مرتبط با مسائل جنسی (از جمله شوخی‌هایی در مورد بیماری‌های مقاربتی) و تصاویری از مجلات بزرگسالان (که با روکش قهوه‌ای پوشانده شده‌اند) در یک فروشگاه وجود دارد. شخصیت‌ها در موقعیت‌های اجتماعی الکل مصرف می‌کنند، مانند نوشیدن آبجو در رستوران. لوگوی نایکی، کفش‌ها، شعارها و محصولات مختلف این شرکت در طول فیلم به نمایش گذاشته می‌شوند. مت دیمون، جیسون بیتمن، کریس مسینا و ویولا دیویس در این فیلم ایفای نقش می‌کنند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

بن افلک به‌خوبی (اگرچه نه خیلی هیجان‌انگیز) کارگردانی کرده است، این داستان «پیروزیِ بازنده» در آمریکا، شاید یک پیروزی قاطع نباشد، اما حداقل یک پیروزی محکم است. فیلم به‌شدت به صحنه‌های «نشستن در یک اتاق و صحبت کردن» و همچنین چند صحنه مکالمه تلفنی متکی است و بعد سعی می‌کند این لحظات را با انتخاب بزرگی از آهنگ‌های آن دوره تقویت کند، که یکی از آن‌ها به نظر می‌رسد هر پنج دقیقه یک‌بار پخش می‌شود. و دیالوگ‌های زیادی وجود دارد که «آینده را پیش‌بینی می‌کنند»، به‌گونه‌ای طراحی‌شده‌اند که بیننده بتواند با شناختن آن‌ها سر تکان دهد. این فیلم، فیلمی پویا نیست، اما شاید به لطف بازی‌های خوب، انرژی در آن وجود دارد و به‌طور قطع هیجان‌انگیز می‌شود. علاوه بر این، این فیلم درباره‌ی جمع‌آوری ثروت عظیم نیست. بیشتر درباره‌ی مردم عادی است که فقط شغل خود را حفظ می‌کنند (و در بعضی موارد، هویت خود را) و درباره‌ی یک خانواده‌ی سیاه‌پوست که یک رویه‌ی جدید را پایه‌گذاری می‌کنند تا دیگران از آن پیروی کنند. درنهایت، در این فیلم، شخصیت‌ها هستند که اهمیت دارند و ما آن‌ها را به‌خوبی می‌شناسیم که پسرفت‌ها و پیروزی‌هایشان واقعاً معنادار است.