محاکمه هفت شیکاگویی

سال ۱۹۶۹ است و ۸ مرد به خاطر سازماندهی اعتراضات ضد جنگ در سال قبل در بیرون از کنوانسیون ملی دموکراتیک در دادگاه شیکاگو ۷ محاکمه می‌شوند. این اعتراضات بدون مجوزهای لازم سازماندهی شده بودند و وقتی هزاران پلیس ضد شورش اعزام شدند، به خشونت کشیده شد. متهمان و وکلای مدافعشان (مارک رایلنس، بن شنکمن) معتقدند که اتهامات از انگیزه‌های سیاسی نشات می‌گیرد و در آشفتگی اجتماعی عمومی اواخر دهه ۱۹۶۰، شکاف عمیقی بین بوروکراسی سنتی و جنبش‌های اجتماعی رو به رشد وجود دارد. دولت جدید نیکسون، ریچارد شولتز (جوزف گوردون-لویت) را به عنوان دادستان جوان برای رسیدگی به پرونده فراخوانده است و قاضی ظاهراً بی‌اخلاقی (فرانک لانگلا) را منصوب کرده است. از جمله متهمان، هیپی‌هایی به نام‌های ابی هافمن (ساشا بارون کوهن) و جری روبین (جرمی استرانگ) از حزب بین‌المللی جوانان (که به عنوان ییپیز شناخته می‌شوند)، تام هیدن (ادی ردمین) و رنی دیویس (الکس شارپ) که ظاهری آراسته‌تر دارند و از اعضای انجمن دانشجویان برای جامعه دموکراتیک (SDS) هستند، و بابی سیل (یحیی عبدالمتین دوم) از گروه پلنگ سیاه حضور دارند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد رویدادهای تاریخی به تصویر کشیده شده در محاکمه شیکاگو ۷ بحث کنند. قبلاً چه چیزی در مورد این موضوع می‌دانستید و از این فیلم چه چیزی یاد گرفتید؟
• فیلم‌های دیگری که در مورد دادگاه‌ها هستند و شما تماشا کرده‌اید، کدام‌ها هستند؟
• چه ارتباطاتی می‌توان بین جنبش‌ها و اعتراضاتی که در فیلم به تصویر کشیده شده‌اند و برخی از ناآرامی‌های اجتماعی امروز در ایالات متحده برقرار کرد؟
• آیا فیلم‌ها یا سریال‌های دیگری که توسط نویسنده و کارگردان این فیلم، آرون سورکین، ساخته شده‌اند را تماشا کرده‌اید؟ چه موضوعات یا تکنیک‌های مشترکی در آنها مشاهده کردید؟

والدین باید بدانند که فیلم محاکمه شیکاگو ۷ به مسائل بالغانه می‌پردازد، شامل صحنه‌های خشونت توسط پلیس است و برخی از شخصیت‌های صاحب قدرت را در حال تصمیم‌گیری‌های غیراخلاقی نشان می‌دهد. بینندگانی که با تاریخچه این درام دادگاه آشنا نیستند، ممکن است گاهی احساس سردرگمی کنند یا حتی حوصله‌شان سر برود. فیلم شامل دیالوگ‌های زیادی است که ممکن است برای بینندگان جوان دشوار باشد. اما شخصیت‌های اصلی، متهمان دادگاه و وکلای آنها، در مورد حقوق آزادی بیان و امکان اعتراض برای عدالت اجتماعی، که موضوعات بسیار مهم امروزی هستند، ایده‌آل‌گرا هستند. آنها در دفاع از باورهایشان، از جمله در صحنه‌های دشوار که سیاه‌پوستان را در حال آزار و اذیت توسط محافظان دادگاه یا اعدام توسط پلیس نشان می‌دهد، صداقت، جدیت، شوخ‌طبعی و شجاعت به خرج می‌دهند. اعتراضاتی که هفت متهم به خاطر آن محاکمه می‌شوند، به شورش‌های خونین تبدیل می‌شود، زمانی که معترضان با هزاران پلیس مسلح درگیر می‌شوند و این صحنه‌ها، که ترکیبی از تصاویر داستانی و آرشیوی است، پلیس را در حال اسپری گاز اشک‌آور به سمت جمعیت و کتک زدن معترضان با چوب‌های چوبی نشان می‌دهد که منجر به صورت‌ها و سرهای خونین می‌شود. به‌طور کلی، آن دوران خشونت‌آمیز بود، با هزاران کشته در ویتنام و ترور شخصیت‌های سیاسی و اجتماعی. در فیلم به مسائل جنسی اشاره شده و الفاظ جنسی به کار رفته، اما محتوای بصری وجود ندارد. الفاظی مانند لعنتی، لعنتی، لعنتی، لعنتی، لعنتی، لعنتی و لعنتی در فیلم به کار رفته است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این فیلم، پرتنش و گاهی فصیح است و با انتخاب بازیگران الهام‌بخش، فعالان ضد جنگ دهه ۶۰ را به عنوان قهرمانان ناکامل در مقابل یک بوروکراسی فاسد به تصویر می‌کشد. انتظار چیزی کمتر از این را از خالق آن مناره سیاست‌های اصولی و مترقی، بال غربی، نمی‌توان داشت. تمرکز نویسنده و کارگردان، سارکین، بر دادگاه به جای شورش‌های خونین ۱۹۶۸، که تا بیش از ۴۵ دقیقه از فیلم محاکمه هفت شیکاگو، آن را نمی‌بینیم، به بازیگران اجازه می‌دهد با استانداردهای سارکین مانند جدال‌های فکری سریع و نمایش‌های تکان‌دهنده شجاعت و درستکاری بدرخشند. انتخاب‌های بارون کوهن، ردماین و ریلنس به‌خصوص الهام‌بخش بودند در گروهی از بازیگران کاملا مردمحور (و داستانی مردمحور). آنها رفتار و لهجه شخصیت‌هایشان را به همان خوبی اشتیاق و هوششان به تصویر می‌کشند.جهان می‌تواند از افرادی مثل هافمن و هیندن بیشتر بهره ببرد، همانطور که سارکین به تصویر کشیده است: باهوش، منتقدان اجتماعی متعهد با طنزی تیز و بی‌باک از قدرت. در یکی از بهترین دیالوگ‌های فیلم، هافمن با تمسخر به سوالات دادستان پاسخ می‌دهد: لحظه‌ای به من بده، دوست من؟ من تا به حال به خاطر افکارم محاکمه نشده‌ام. داشتن دانش تاریخی مفید است اما ضروری نیست و همچنین اسپویلر هم نیست. مقدمه ۷ دقیقه‌ای تا حدی گیج‌کننده است، چرا که اطلاعات زیادی را به سرعت ارائه می‌دهد. ارتباط فیلم با ناآرامی‌های اجتماعی معاصر نمی‌تواند واضح‌تر باشد، به خصوص در زیرمتن‌های بی‌عدالتی نژادی و استفاده بیش از حد از نیروی پلیس. دشوار است تصور کنیم که این موضوع کاملاً عمدی نبوده است. برای مثال، در یک صحنه، دوربین روی پلاکارد معترضی زوم می‌کند که نوشته "آنها را زندانی کنید!" در صحنه‌ای دیگر، فیلم به صدای پس‌زمینه‌ای می‌رسد که می‌گوید: "کل دنیا نگاه می‌کند."