گوندا

در فیلم گوندا، گروهی از خوکچه‌های تازه متولد شده در اطراف مادرشان، گوندا، جمع شده‌اند و به نوبت از شیر او می‌خورند و محیط اطراف خود را که با کاه پوشیده شده است، کاوش می‌کنند. با گذشت زمان، خوکچه‌ها رشد می‌کنند و در کاوش‌های خود جسورتر می‌شوند، اما هنوز به مادرشان وابسته هستند. در همین حین، بینندگان با مرغ یک‌پا اما شجاعی آشنا می‌شوند که به نظر می‌رسد به راحتی با پریدن از این طرف به آن طرف می‌رود. همچنین گاوهایی وجود دارند که جفت می‌شوند و از دم خود برای دور کردن مگس‌ها از صورت شریکشان استفاده می‌کنند. وقتی فیلم دوباره به خوک‌ها برمی‌گردد، آنها بزرگ‌تر شده‌اند و کمتر به مادرشان وابسته هستند. احتمالاً زمان آن رسیده است که آنها نیز به دنبال زندگی خود بروند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که گوندا چگونه غم و جدایی را به تصویر می‌کشد. در انتها، احساس ماما خوک به چه صورت به نظر می‌رسد؟ این صحنه چه حسی در شما ایجاد کرد؟
• آیا در فیلم به نظر می‌رسید که حیواناتی آسیب دیده یا درد کشیده باشند؟ دیدن این صحنه‌ها چه حسی به شما داد؟ چگونه حیوانات انعطاف‌پذیری خود را نشان دادند؟
• نظرتان در مورد سیاه و سفید بودن فیلم به جای رنگی بودن آن چیست؟ آیا فکر نمی‌کنید چیزی در آن «کم» است؟
• آیا فیلم بدون راوی یا گوینده‌ای، داستانی را روایت می‌کند؟ چگونه؟

گوندا" یک مستند درباره‌ی حیوانات مزرعه است، عمدتاً درباره‌ی یک مامان خوک و بچه‌خوک‌هایش، اما همچنین درباره‌ی یک مرغ یک‌پا و چند گاو. این فیلم به صورت سیاه و سفید فیلمبرداری شده و فاقد موسیقی، روایت یا حضور انسان‌ها است. این فیلم بسیار زیبا، الهام‌بخش و گاهی غم‌انگیز است، اما ریتم کندتر آن و فقدان داستان‌سرایی سنتی ممکن است کمی برای بینندگان جوان چالش‌برانگیز باشد. با این حال، محتوای آن برای آنها نامناسب نیست: محتوای نامناسب محدود است به حیواناتی با برچسب‌های شناسایی فلزی که از گوششان آویزان است، مامان خوک که به صورت اتفاقی روی یکی از بچه‌هایش پا می‌گذارد (که با صدایی ناهنجار همراه است) و جدایی و غم در پایان، زمانی که مامان خوک از بچه‌خوک‌هایش جدا می‌شود. (به نظر می‌رسد که او بی‌فایده به دنبال آنهاست.) یک خوک در مقابل دوربین مدفوع می‌کند و خوک‌ها با هم بازی-جنگ دارند. مرغ یک‌پا ممکن است سوالاتی درباره‌ی آسیب‌ها یا تصادفات دردناک را مطرح کند. مامان خوک پستان‌های بزرگ و تاب‌خوردنی دارد و نمای نزدیکی از خوک‌هایی که شیر می‌خورند نشان داده می‌شود. برای دریافت اطلاعات بیشتر درباره‌ی فیلم‌هایی مانند این، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

این مستند زیبا و سیاه و سفید درباره یک مزرعه، به هسته اصلی خود رسیده است و فاقد موسیقی، روایت یا حتی حضور انسان‌هاست. با این حال، به شکلی ریتم‌ها، نوآوری‌ها و حتی احساسات حیوانات را به تصویر می‌کشد. مستند «گوندا» به کارگردانی ویکتور کوساکوفسکی فیلمساز روس، دارای فیلمبرداری ظریف و کنجکاوی‌برانگیزی است که خواکین فینیکس را ترغیب کرد تا به عنوان تهیه‌کننده اجرایی به پروژه بپیوندد و پل توماس اندرسون کارگردان، آن را «سینمای ناب» بنامد و اظهار کند که «این چیزی است که ما باید به عنوان فیلمسازان و مخاطبان به آن憧 داشته باشیم.»داستان‌های ساده‌ای که در اینجا ارائه شده‌اند، مانند بزرگ شدن خوک‌ها و یاد گرفتن مراقبت از خود، ناگهان عمیق و تاثیرگذار می‌شوند، و پایانی قلب‌شکسته‌کننده دارند، جایی که ماما خوک در نهایت تنها می‌شود. مرغ یک‌پا به عنوان موجودی باهوش و زیرک به تصویر کشیده شده که موانعی مانند شاخه‌های افتاده درخت را پشت سر می‌گذارد. و توانایی حل مسئله و کار تیمی گاوها واقعا الهام‌بخش است. پلان‌های طولانی فیلم می‌تواند هم هیپنوتیزم‌کننده و هم آرامش‌بخش باشد و ممکن است ذهن بیننده را به خود مشغول کند - امیدواریم که این اتفاق همگام با ریتم خود فیلم بیفتد. اما حقیقت این است که حتی با وجود محتوای بسیار کمی که ممکن است برای کودکان مناسب نباشد، ریتم کند فیلم «گوندا» ممکن است برای کودکان کوچک کمی کُند و خسته‌کننده باشد.