صحبت زنان

بر اساس رویدادهای واقعی در یک مستعمره منونایت در بولیوی، فیلم زنان سخن می‌گویند با راوی آغاز می‌شود که توضیح می‌دهد در یک جامعه مذهبی انزواگرا، زنان و دختران در همه سنین با شواهد فیزیکی خونین خشونت جنسی بیدار می‌شوند، اما مردان از تایید نگرانی‌های آنها خودداری می‌کنند. وقتی یک مهاجم در نهایت دستگیر می‌شود، همدستانش را نام می‌برد و مردان گناهکار در نهایت به نزدیک‌ترین شهر برده می‌شوند تا با مقامات محلی روبرو شوند. بقیه مردان نیز در روحیه بخشش، برای پرداخت وثیقه مردان متهم، دنبال می‌شوند، در حالی که به زنان دستور داده می‌شود که مردان را ببخشند، یا با تکفیر مواجه شوند - به علاوه لعنت ابدی. در حالی که مردان دور هستند، زنان باید تصمیم بگیرند که آیا کاری نکنند (ببخشند)، بمانند و بجنگند، یا بروند، علی‌رغم عواقب شدید. وقتی آنها رای می‌دهند و به طور مساوی بین ماندن و مبارزه و ترک کردن تقسیم می‌شوند، اعضای خانواده‌های منتخب منصوب می‌شوند تا به نمایندگی از همه زنان و دختران بحث و تصمیم بگیرند. در حالی که یک زن مسن و دخترانش بحث را به نفع بخشش کامل رها می‌کنند، مادربزرگ‌ها آگاتا فریسن (جودیت ایوی) و گرتا لوون (شیلا مک‌کارتی) و دخترانشان و نوه‌هایشان می‌مانند تا بفهمند چه کاری انجام دهند. اونا فریسن (رونی مارا)، که مجرد و باردار از تجاوز است، از دوست دوران کودکی/معلم مدرسه جامعه، آگوست (بن ویشاو)، که اخیرا از تکفیر بازگردانده شده است، می‌خواهد که در جلسه صورت جلسه را بنویسد، زیرا آنها نمی‌دانند چگونه بخوانند یا بنویسند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونتی که در فیلم «زنان در حال صحبت» به تصویر کشیده شده، صحبت کنند. تفاوت تاثیر خشونتی که به طور مستقیم نشان داده می‌شود با خشونتی که مورد بحث قرار می‌گیرد یا به آن اشاره می‌شود، چیست؟
• درباره اینکه چگونه عنوان فیلم را توصیف می‌کند صحبت کنید. زنان در مورد چه موضوعاتی بحث می‌کنند؟ چرا این موضوعات مهم هستند؟ چه نقاط قوتی از شخصیت‌ها را نشان می‌دهند؟
• فیلم با غم، تروما و خشونت جنسی چگونه برخورد می‌کند؟ ایمان در این جنبه‌های داستان چه نقشی دارد؟
• برای کسانی که کتاب را خوانده‌اند یا با آن آشنا هستند، چه تفاوت‌هایی در اقتباس به خوبی کار کرده است؟ چه چیزی، اگر وجود داشته باشد، از نظر شما در این اقتباس جا افتاده است؟

والدین باید بدانند که فیلم زنان حرف‌زن، اقتباسی پرتنش از رمان مریم توئس توسط نویسنده و کارگردان سارا پلی است. داستان، گروهی از زنان متعصب منونایت را دنبال می‌کند که باید تصمیم بگیرند بعد از اینکه مشخص شد مردان در جامعه منزوی آنها، دختران و زنان را با داروی بیهوشی گاو و تجاوز جنسی به آنها مسموم کرده‌اند، چه کاری انجام دهند. تجاوزات واقعی نشان داده نمی‌شوند، اما برخی از پیامدهای خشونت‌آمیز آن، از جمله ملحفه‌های خونی، ران‌های کبود و خونی، دندان‌هایی که می‌افتند، دختری که به دارو نیاز دارد و سقط جنین، به تصویر کشیده شده‌اند. یکی از زنان در مقابل دوربین سیگار می‌کشد و مردی به مستی و کتک زدن همسر/فرزندش (خارج از دوربین) معروف است، اما در غیر این صورت هیچ ماده مخدری استفاده یا بحث نمی‌شود. زنان مذهبی فقط چند بار فحش می‌دهند و استفاده آنها از کلمه فحش به صورت کمدی ارائه می‌شود، زیرا واقعاً نمی‌دانند چگونه فحش بدهند. کلمه ش*ت نیز گفته می‌شود، و توهین‌هایی مانند فاحشه، پیرزن، دیوانه و غیره نیز وجود دارد. به دلیل ماهیت انزواگرای جامعه‌ای که فیلم در آن قرار دارد، بازیگران متنوع نیستند. اما قابل توجه است که فیلم بر روی زنان، هم در مقابل و هم پشت دوربین تمرکز دارد. بازیگران شامل رونی مارا، جسی باکلی، کلر فوی و جودیت آیوی هستند و موضوعات شامل ارتباط، شجاعت، همدلی و موارد دیگر است. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

کارگردان و نویسنده پولِی با وفاداری و مهارت، اقتباسی تاثیرگذار و درخشان را به نمایش می‌گذارد که ادای احترامی است به قدرت اراده، گفتگو و عدالت در برابر ستم و خشونت. بیشتر داستان در انباری کاه اتفاق می‌افتد، جایی که زنان لوون و فریسن (از جمله دو نوجوان) در مورد موضوعات مختلف از تعالیم مذهبی تا جهت‌یابی (اکثرشان هرگز فراتر از مستعمره خود نرفته‌اند) و حقایق تلخ حملات علیه خودشان بحث می‌کنند. تمام بازیگران کلاس استادانه‌ای در طیف وسیع بیان و اجرای لایه‌لایه ارائه می‌دهند. سالومه (کلر فوی) فردی محافظه‌کار و تندخو، اونا رویاپرداز کنجکاو، مادربزرگ آگاتا صلح‌طلب مهربان، گرتا اسب‌سوار متعادل، ماریچه واقع‌گرای عصبانی، و دوستان نوجوان اوتجه (کیت هالت) و نیتجه (لیو مک‌نیل) ترجیح می‌دهند هر جای دیگری باشند. ویشاو به‌طور مساوی در نقش بره سیاه روستا که در جهان زندگی کرده اما برگشته است، به‌ویژه برای اونا، فوق‌العاده است. در نبود صحنه‌های اکشن، بازیگران باید با دیالوگ‌هایشان روند داستان را حفظ کنند، و همه آنها به‌طور شگفت‌انگیزی از پس این کار برمی‌آیند.با صحنه‌های عمدتا تک‌اتاقه، داستان فیلم بسیار شبیه یک نمایشنامه است، جایی که هر بازیگر فرصت می‌کند با مونولوگ‌ها و نکات جالب در طول جلسه بدرخشد. مارا و جسی باکلی نامزد دریافت جایزه شده‌اند، اما دو بازیگر مسن‌تر، ایوی و مک‌کارتی، نیز بسیار جذاب هستند، همان‌طور که موسیقی غم‌انگیز و در نهایت امیدوارکننده هیلدور گودنادوتیر، آهنگساز ایسلندی، نیز همین‌طور است. فیلم‌برداری لوک مونترال به زیبایی تناقض بین صحنه‌های گفت‌وگوی تاریک و شدید داخل انبار و صحنه‌های چشم‌انداز گسترده بیرون را در لحظات استراحت در بحث به تصویر می‌کشد، به‌ویژه زمانی که کودکان مستعمره در مزارع آفتاب‌گیر بازی می‌کنند. طراحی هنری نیز از دورافتادگی مستعمره حمایت می‌کند، جایی که زمان انگار در قرن‌های گذشته متوقف شده است. این فیلمی است که عنوانش همه‌چیز را می‌گوید: داستانی از زنانی که در مورد موضوعات مهم، معنای زندگی و ماهیت گذرا از ایمنی و امنیت صحبت می‌کنند. در حالی که واضح است که این فیلم سرگرم‌کننده نیست، پولی کار قابل‌توجهی در تزریق لحظاتی از سبکی، طنز و شادی به این فیلم جدی انجام داده است.