رقص بدون شلوار

برخی از منتقدان به این برنامه لقب «احمقانه‌ترین نمایش تلویزیونی» را داده‌اند. برنامه رقص بدون شلوار شامل رقص افراد عادی از همه اقشار جامعه است که در حالی که ویدئوهای موسیقی در پس‌زمینه پخش می‌شود، لباس‌هایشان را درمی‌آورند. خوشبختانه برای بینندگان، این استریپ‌تیز مانند هنر اجرا قبل از درآوردن لباس زیر متوقف می‌شود. بینندگان سپس دعوت می‌شوند تا به وب‌سایت مراجعه کنند تا اجرای کامل را ببینند، چت کنند و به مورد علاقه خود رأی دهند. برندگان هفته به رقابت نهایی شنبه شب می‌روند، که در آن یک نمایش‌گر خوش‌شانس جایزه نقدی می‌برد. مجریان این برنامه افرادی مانند تیلا تکیلا، کرستا آین و جودی سویتین هستند. جودی سویتین بیشتر به خاطر نقش استفانی تانر در سریال کمدی محبوب دهه ۸۰ خانه کامل شناخته می‌شود. رقصنده‌ها می‌توانند داستان‌های خود را در قالبی شبیه به پاپ آپ ویدئو وی‌اچ‌وان تعریف کنند، از جمله اینکه چه چیزی الهام‌بخش رقص برهنه آن‌هاست.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اینکه چگونه برخی انواع رقص می‌تواند به عنوان یک هنر نمایشی در نظر گرفته شود، صحبت کنند. چه اجراهایی به عنوان هنری تلقی می‌شوند؟ برهنگی در چه شرایطی هنری محسوب می‌شود؟ و در چه زمانی فاقد ارزش هنری است؟ چه چیزی رقصنده‌ها را به انجام حرکاتشان ترغیب می‌کند؟ آیا شما هم‌چنین کاری را در نظر می‌گیرید؟ خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد سلیقه‌های متفاوت خود در موسیقی و ویدئوها بحث کنند.

والدین باید بدانند که این نمایش با ترغیب افراد به رقصیدن در حالی که لباس‌های خود را درمی‌آورند، موسیقی محبوب را ترویج می‌کند. اگرچه برهنگی وجود ندارد، اما بینندگان می‌توانند افرادی را ببینند که در مراحل مختلف لباس‌های خود را درمی‌آورند و می‌رقصند. از بینندگان تشویق می‌شود تا در فعالیت‌های آنلاین مرتبط با نمایش شرکت کنند. والدین همچنین باید بدانند که ویدیوهایی که در پس‌زمینه نمایش داده می‌شوند، گاهی حاوی محتوای جنسی و خشونت ملایم هستند که برای کودکان خردسال نامناسب است.

اولین برنامه تلویزیونی رقص تعاملی تحت تأثیر بیننده، منعکس کننده نسل امروز تحت تأثیر فناوری است. و علی‌رغم نامش، این برنامه تلویزیونی نه خیلی جذاب است و نه مبتذل—در واقع، نوعی طنز منحصر به فرد (اگرچه عجیب) دارد، زیرا شرکت‌کنندگان در این برنامه بیشتر به عنوان هنرمندان اجراگر و نه نمایش‌گر مورد توجه قرار می‌گیرند. این برنامه تلویزیونی، اگرچه خیلی فکری و ذهنی نیست، اما تجربه‌ای جاسوسی است که برای بینندگان—در بهترین حالت—سرگرمی خنده‌دار و مسخ‌کننده‌ای را به ارمغان می‌آورد.