پنجه آهنی

در فیلم آهنین، فریتز ون اریک (هولت مک‌کالانی) یک کشتی‌گیر حرفه‌ای بازنشسته (مشهور به حرکت "چنگال آهنین" خود) است که پسرانش را نیز برای تبدیل شدن به ورزشکار تربیت کرده است. این فیلم در اواخر دهه 1970 اتفاق می‌افتد و کوین (زک افران)، بزرگ‌ترین پسر، در آستانه به دست آوردن فرصت مبارزه برای کمربند قهرمانی است. دیوید (هریس دیکینسون) به طور طبیعی در اجرای حرکات و شوخی‌های حین مسابقه استعداد بیشتری دارد، اما نمی‌خواهد از برادر بزرگترش پیشی بگیرد. کری (جرمی الن وایت) یک پرتاب‌کننده دیسک المپیک است که تحریم بازی‌های المپیک 1980 باعث انحراف مسیر حرفه‌ای او می‌شود؛ او به خانه بازمی‌گردد تا به برادرانش در رینگ بپیوندد. و مایک (استنلی سیمونز)، کوچک‌ترین پسر، بیشتر به موسیقی علاقه دارد، اما نمی‌خواهد خشم پدرش را برانگیزد. مادر پسران، دوریس (مورا تییرنی)، به آرامی امور را سر و سامان می‌دهد در حالی که مقدار زیادی غذا برای پسران عضلانی‌اش می‌پزد. در طی چند سال، مجموعه‌ای از بدشانسی‌ها و فجایع بر خانواده نازل می‌شود. کوین شروع به باور این می‌کند که خانواده‌اش نفرین شده است، که این موضوع رابطه او با همسرش، پام (لیلی جیمز)، و فرزندان خود را به خطر می‌اندازد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت موجود در فیلم «The Iron Claw» صحبت کنند. این خشونت را با آنچه در یک فیلم اکشن می‌بینید، مقایسه کنید. آیا هیجان‌انگیز بود؟ شوک‌آور بود؟ فیلم برای ایجاد این تاثیر چه چیزی را نشان داد و چه چیزی را نشان نداد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• فیلم چگونه با موضوع خودکشی و مرگ برخورد می‌کند؟ چه منابعی برای کمک به کودکان و بزرگسالان وجود دارد؟
• چگونه سیگار کشیدن، نوشیدن الکل و مصرف مواد مخدر به تصویر کشیده شده است؟ آیا این اعمال جذاب و فریبنده نشان داده شده‌اند؟ آیا پیامدهایی وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• چگونه شخصیت‌ها همکاری گروهی را نشان می‌دهند؟ آیا پیوند برادری باعث می‌شود تیم خوبی باشند؟ چرا بله یا خیر؟

والدین باید بدانند که «مخلب آهنین» یک درام ورزشی بالغانه در مورد یک تیم واقعی از برادران کشتی‌گیر به نام فون اریک است که در دهه ۱۹۸۰ قهرمان شدند اما با فجایع خانوادگی زیادی نیز مواجه شدند. برخی از خشونت‌های مرتبط با کشتی بسیار شدید است: لگد زدن، پرتاب کردن، تکل کردن، پیچاندن سر، مشت زدن، لگدهای پرشی، ضربه زدن با سر، ضربه زدن با آرنج، سیلی زدن، هل دادن، دست زدن به صورت، خراشیدن، کشیدن مو، فرودهای سخت، لگد زدن به دنده و صورت، زخم‌های خونین، آسیب‌دیدگی و موارد دیگر. شخصیت‌ها همچنین از اسلحه استفاده می‌کنند و مرگ‌هایی از طریق خودکشی، استفراغ خون، اجساد و موارد دیگر وجود دارد. الفاظ زشت شامل استفاده از کلمات «لعنتی»، «خر»، «لعنتی»، «فرزند حرامزاده» و غیره می‌شود. شخصیت‌ها با اشتیاق می‌بوسند، رابطه جنسی به طور ضمنی مطرح می‌شود و مردی خودارضایی می‌کند (این صحنه خارج از کادر دوربین است). افراد همچنین از کوکائین استفاده می‌کنند، دارو تزریق می‌کنند (احتمالا استروئید)، قرص مصرف می‌کنند، الکل می‌نوشند و گاهی مست می‌شوند و سیگار می‌کشند. اما مضامین واضحی از کار تیمی وجود دارد و فیلم به طور تأثیرگذاری توسط شان دورکین با نگاهی درون‌گرایانه و احساسی کارگردانی شده است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

کارگردان و نویسنده شان دورکین این داستان واقعی شگفت‌انگیز را با درون‌نگری و ظرافت قابل تحسینی روایت می‌کند و با گذر زمان، زیرلایه‌های احساسی را آشکار می‌سازد. فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای که در طول یک دوره زمانی اتفاق می‌افتند، اغلب در روایت‌های خشک و فصل‌بندی‌شده از آنچه رخ داده است، گم می‌شوند و فراموش می‌کنند که تصور کنند چه احساسی داشته است. آهنین پنجه، حتی با داستان دست و پاگیر (و تا حدودی ناقص) خود، از آن رویکرد صاف و زمخت اجتناب می‌کند و آن را به درستی به تصویر می‌کشد. بسیاری از لحظات که می‌توانستند کلیشه‌ای شوند، به جای آن عمق غیرمنتظره‌ای به آن‌ها داده می‌شود. به عنوان مثال، شخصیت تییرنی می‌توانست در میان مردان گم شود، اما او چند صحنه کوچک دارد که دنیای درونی او را به رویش باز می‌کند.و حتی در حالی که درکین مقدار زیادی از اکشن کشتی را به نمایش می‌گذارد، هرگز فرصتی را برای نشان دادن عمق شخصیت در میان این کتک‌کاری از دست نمی‌دهد؛ خواه نگاهی باشد یا تبادل کوتاهی، این لحظات حاوی مفاهیم عمیقی هستند. بینندگان نیز حس قوی از پیوند خانواده را دریافت می‌کنند، که توسط بازی‌های قوی هم از بازیگران تازه‌کار و هم از افرون، که به یک حرفه‌ای واقعی تبدیل شده است، به نمایش گذاشته می‌شود. حتی داستان، که تا حدودی به بدشانسی‌های تصادفی متکی است، شروع به احساس ارگانیک بودن می‌کند؛ در واقع، این موضوع اهمیت بیشتری پیدا می‌کند و سوالاتی در مورد سرنوشت و کنترل را مطرح می‌کند. ما تا چه حد واقعاً می‌توانیم جریان زندگی خود را هدایت کنیم؟ اما به همان اندازه که غم‌انگیز است، «چنگال آهنین» در نهایت به دنبال پیدا کردن نشانه‌هایی از بخشش و دلسوزی است. این یک فیلم فراموش‌نشدنی است.