سوارکار مسابقه

جکسون سیلوا (کلیفتون کالینز جونیور) یک سوارکار کهنسال است که امیدوار است یک قهرمانی آخر را با اسب جدید مربی قدیمی خود (مولی پارکر) به دست آورد، پیش از آنکه بدنش فرسوده شود و او را به بازنشستگی وادار کند. زمانی که سوارکار جوان جاه‌طلب، گابریل (مویسس آریاس) ادعا می‌کند پسر اوست، جکسون او را تحت حمایت خود قرار می‌دهد و سعی می‌کند تمام رویاهایشان را به واقعیت تبدیل کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اشتیاق و هدف صحبت کنند و اینکه چگونه احساس رضایت می‌تواند فراتر از نیاز به پول و ثبات باشد.
• چگونه سوارکاران و مربیان استقامت و پشتکار را نشان می‌دهند؟ چرا فکر می‌کنید بعد از یک افت بد دوباره سوار اسب می‌شوند؟ چگونه «ترس را گرفتن» می‌تواند به زندگی ما مرتبط باشد و چگونه می‌توانیم از آن اجتناب کنیم؟
• در فیلم جاکی، چه چیزی برای هر یک از سه شخصیت اصلی در خطر است و چگونه روابطشان با دیگران بر اهدافشان تاثیر می‌گذارد؟ چرا وقتی خطرها و چالش‌ها زیاد می‌شوند، درام جذاب‌تر می‌شود؟
• در زندگی شما چه چیزی می‌تواند یک داستان سینمایی جذاب باشد؟
• سه چهارم سوارکاران واقعی سفیدپوست هستند و ۸۵ درصد مربیان اسب مرد هستند. اما این داستان در مورد دو سوارکار لاتین و یک مربی زن است. چرا نمایش در فیلم مهم است؟

والدین باید بدانند که جاکی نگاهی اصیل به زندگی پشت صحنه در یک میدان مسابقه اسب‌دوانی است، از دید کسانی که سوار اسب‌ها می‌شوند و آن‌ها را آموزش می‌دهند. داستان فیلم بر پیرامون یک سوارکار مسن (کلیفتون کالینز جونیور) می‌چرخد که با پایان دوران حرفه‌ای خود دست و پنجه نرم می‌کند در حالی که متوجه می‌شود ممکن است یک پسر بزرگسال داشته باشد. اگرچه خشونتی وجود ندارد، اما به دفعات به خطرات اسب‌دوانی اشاره می‌شود، از جمله سوارکاران واقعی که در مورد شکستگی کمر، ترک خوردن استخوان ترقوه و شکسته شدن لگن صحبت می‌کنند. شخصیت‌ها در طول فیلم الکل می‌نوشند و سیگار می‌کشند، و صحنه‌ای وجود دارد که در آن اشاره می‌شود نوشیدن آبجو با نی راهی سریع‌تر برای مست شدن است. سوارکاران گروهی متنوع هستند (بازیگران لاتینو در نقش دو شخصیت اصلی مرد بازی می‌کنند)، و بسیاری از شخصیت‌ها در شغل‌هایی هستند که خلاف کلیشه‌های نژادی و/یا جنسیتی آن‌هاست. الفاظ زشت شامل استفاده‌های متعدد از کلمات «shit» و «fuck» است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این درام، با اصالت غنی، غرق در غروب و عرق، زیباییِ دنبال کردنِ اشتیاق را نشان می‌دهد، حتی اگر پر از مدفوع اسب و درد باشد. سرگرمی‌ها اغلب اسب‌دوانی را به عنوان ورزشی برای افراد ثروتمند به تصویر می‌کشند و بر صاحبان اسب‌های ثروتمند تمرکز می‌کنند. اما کلینت بنتلی، نویسنده و کارگردان، که پسر یک سوارکار است، دوربین را برمی‌گرداند تا زندگی پشت اصطبل را نشان دهد. سوارکاران، با وجود تجهیزات مسابقه‌ای ابریشمی و فانتزی، معمولاً برای به خطر انداختن بدن خود، به‌خصوص در پیست‌های کم‌اعتبارتر مثل «تورف پارادایز» فینیکس، دستمزد خوبی نمی‌گیرند. اما هیچ‌یک از شخصیت‌ها درباره پول یا آسیب‌های جسمی شکایت نمی‌کنند، زیرا این ورزشی است که عاشق آن هستند و سوارکاران احتمالاً به‌صورت رایگان هم آن را انجام می‌دهند. بنتلی، با ساختن صحنه‌ای که در آن جکسون و همکاران سوارکارش قهوه می‌نوشند و تجربیات خود را مقایسه می‌کنند، از سوارکاران واقعی استفاده می‌کند تا تجربیات خود را از شکستگی استخوان‌ها و دیگر آسیب‌های وحشتناکی که بخشی از انتظارات انجام این کار است، به اشتراک بگذارند. این یک درس چشم‌گشا درباره استقامت است.بنتلی به‌شکلی خیره‌کننده از لیموهای کم‌هزینه، نوشیدنی لیموناد درست می‌کند. بیشتر فیلمبرداری در ساعات غروب و با نور ملایم روز انجام شده است، جایی که جکِی اغلب جکسون را در حال لذت بردن از رنگ‌های صورتی غروب خورشید نشان می‌دهد، و به‌طور استعاره‌ای این ایده را القا می‌کند که جکِی در غروب دوران حرفه‌ای خود قرار دارد، ستاره‌ای درخشان که اکنون در حال افول است. به جای نمایش یک مسابقه واقعی، بنتلی دوربین را به صورت نزدیک روی صورت جکسون قرار می‌دهد در حالی که او در حال رقابت است، و در نهایت زاویه‌ای تأثیرگذارتر و صمیمی‌تر را ارائه می‌دهد. و استفاده از سوارکاران واقعی به عنوان بازیگر (از جمله لوگان کورمیه، بازیگر تازه‌کار که در نقش لئو، بهترین دوست جکسون، شگفت‌زده می‌کند) همدلی و صمیمیتی را ایجاد می‌کند که ساخت آن به این شکل متقاعدکننده غیرممکن است. داستان‌گویی در اینجا نیاز به صبر و بلوغ دارد: این داستانِ گابریل نیست، داستان جکسون است. آگاهی از محدودیت‌های فزاینده جسمی و خاموش شدن آرزوها ممکن است با بینندگان جوان ارتباط برقرار نکند. اما برای بزرگسالان، زیبایی در این است که وقتی زندگی به آهستگی پیش می‌رود، می‌توان لذت را در تغییر به یک مسیر آهسته‌تر یافت.