پس فکر می‌کنی می‌توانی برقصی؟

در حین تماشای برنامه تلویزیونی «فکر می‌کنی می‌توانی برقصی» نمی‌توانید پاهایتان را بی‌حرکت نگه دارید. بعد از یک سری از تست‌های رقص در سراسر کشور، ۲۰ رقصنده‌ی امیدوار با سبک‌های مختلف رقص مثل باله، رقص خیابانی، یا رقص سالنی به لاس وگاس می‌روند تا در مسابقه‌ی رسمی شرکت کنند. در این مسابقه، آن‌ها با پنج نفر از بهترین طراحان رقص کشور همکاری می‌کنند. نتایج زنده مشخص می‌کند که چه کسی به رقص ادامه می‌دهد، چه کسی به خانه برمی‌گردد، و چه کسی به عنوان بهترین رقصنده‌ی آمریکا انتخاب می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد میزان تلاش، صبر و استقامت لازم برای موفقیت در رقص صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید می‌توانید آن را انجام دهید؟
• نظر شما در مورد انتقادهای داوران چیست؟ کدام‌ها سازنده هستند؟ چطور می‌توان از چنین ناامیدی رها شد؟
• درباره‌ی رقبایی که در آزمون جدی نبودند چه فکر می‌کنید؟ آیا فکر می‌کنید این موضوع بر اعتبار برنامه تاثیر می‌گذارد؟

والدین باید بدانند که این مجموعه، حاصل فکر سیمون کاول است و شباهت‌های زیادی به برنامه پرطرفدار او، آمریکن آیدل، دارد. در مراحل اولیه تست، برخی از رقصندگان مشتاق، به‌وضوح به‌دنبال ۱۵ دقیقه شهرت هستند، درحالی‌که دیگران جدی و مشتاق هستند اما مهارت ندارند. و عده‌ای هم در این فرآیند، آسیب‌های جسمی می‌بینند. داوران در نقد رقصندگان، گاهی بی‌رحمانه عمل می‌کنند. وقتی رقصندگان خوب هستند، الهام‌بخش هستند، اما برای رسیدن به بخش اصلی برنامه، باید از میان خیلی حرف‌های بی‌ربط عبور کرد. وقتی ۲۰ نفر نهایی انتخاب می‌شوند، علاقه‌مندان به رقص، چه جوان و چه پیر، از رقابت لذت خواهند برد.

وقتی حرارت زیاد است، تماشای شوی که ترکیبی از انواع رقص، از جمله باله، سالسا، هیپ هاپ، جِیو، رقص سالنی، و رقص پا و غیره است، بسیار سرگرم‌کننده است. اما این مجموعه به کار بیشتری نیاز دارد. صیقل و روانه بودن امریکن آیدل را ندارد؛ تبادل نظر بین داوران خجالت‌آور و فاقد قانع‌کنندگی است و آنها به شرکت‌کنندگانی که رد می‌شوند، مشاوره‌های مبهمی می‌دهند.بچه‌هایی که دوست دارند برقصند یا تماشای رقص را دوست دارند از این برنامه لذت خواهند برد. اما برخی محتوای نامناسب وجود دارد که باید بررسی شود: یکی از شرکت‌کنندگان در مورد مشکلات مصرف الکل و تاثیر آن بر رقص صحبت می‌کند، دیگری خودش را «سکس» می‌نامد و خود را نماد جذابیت جنسی مردان توصیف می‌کند، برخی دیگر در پاسخ به داوران سانسور می‌شوند و مواردی از این دست. اگر بچه‌ها (و والدینشان) بتوانند از این مسائل عبور کنند و بر رقص تمرکز کنند، تماشای تلاش سخت رقاصان بسیار الهام‌بخش است. این موضوع انگیزه‌بخش است و می‌تواند سرایت کند.